Τα όπλα της ντροπής

Η ντροπή δεν υπάρχει. Το συναίσθημα απωλέσθη. Η επίδειξη στη θέση της, ύπουλα, βίαια, σκοτεινά. Ένα όπλο δεν κρύβεται, δεν θέλει να κρυφτεί, δεν κουκουλώνεται από τα μάτια των πολλών, σηκώνεται όρθιο, ψηλά να ξεχωρίσει. Να τρομοκρατήσει, να εντυπωσιάσει, να επιβληθεί. Το όπλο είναι το μήνυμα.

Το βράδυ του Σαββάτου, στον Βόλο, σε συμπλοκή μεταξύ μελών της Χρυσής Αυγής και αντιεξουσιαστών, ο βουλευτής του κόμματος Παναγιώτης Ηλιόπουλος, έβγαλε το πιστόλι του. Η Χρυσή Αυγή με ανακοίνωσή της το διέψευσε. Ένιωθες την κρυμμένη ειρωνεία της διάψευσης.

Λίγους μήνες πριν, είχε φροντίσει άμεσα να κινηθεί για να νομιμοποιήσει την οπλοκατοχή των βουλευτών της. Ήταν η νομιμοποίηση της υπεροχής της απέναντι στους φλώρους που μέχρι τώρα κατοικούσαν το Κοινοβούλιο. Τώρα χώρεσαν μέσα στο Σύνταγμα τάγματα. Σκοπός της ύπαρξής τους ο εξοπλισμός και η προβολή του. Μοντέλα κοινωνικής επιτυχίας, παραδείγματα σύγχρονης επιβίωσης. Αξεσουάρ απαραίτητα στην στολή που καμουφλάρει την αποτυχία μας.

Στον τόπο της συμπλοκής έσπευσαν αστυνομικές δυνάμεις, προσήγαγαν έξι αντιεξουσιαστές και έξι μέλη της Χρυσής Αυγής, ανάμεσά τους και ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος.”Μας πήραν τη φρουρά, αν μας πάρουν και τα όπλα, είμαστε απροστάτευτοι.” Έκφραση με όρους βίας.

Η ντροπή είναι από αυτά που διακρίνουν τον άνθρωπο από τα ζώα. Επιδερμικές λεπτομέρειες μιας αμοραλιστικής ζωής.

Όλα γίνονται νόμιμα και φυσιολογικά. Αναμενόμενη εξέλιξη προκαθορισμένης πορείας. Ποιος μπορεί να ανακόψει τι.

Οι δώδεκα προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι με εντολή εισαγγελέα, ο οποίος διέταξε να γίνει προανάκριση για την υπόθεση.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς πιο φοβισμένοι, ψάχνοντας κάπου να βρεθεί το άδικο του δικαίου.

Λίνα Παπαδάκη από protagon