Κρίσιμο ΕΡΤικό θέρος

Παραμένει σημαντικότερη από οποιοδήποτε νοικοκύρεμα της ΕΡΤ μια εθνική αντίληψη για τη λειτουργία της

Ηταν αναμενόμενη και αναγκαία η αναδιαμόρφωση της ΕΡΤ. Ανεξαρτήτως Μνημονίου, οικονομικής κρίσης ή ό,τι άλλο μπορεί να αποτελέσει την αφορμή για να αναδιαρθρωθεί ένας τομέας, που από τη μορφή και μόνο της λειτουργίας του συσσωρεύει προβλήματα. Δυστυχώς η εργασιακή ανασφάλεια της εποχής και το γεγονός ότι πλήττονται οι πλέον ευάλωτες κατηγορίες εργαζομένων περιορίζει, για ακόμη μια φορά, τη συζήτηση για το πώς πρέπει να είναι ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός τομέας στην αριθμητική των θέσεων εργασίας, όταν σημαντικότερο είναι το «όραμα» – πού τη θυμηθήκαμε πάλι αυτήν τη λέξη – για τις υπηρεσίες της στον πολιτισμό, για τις νοοτροπίες που διέπουν όχι μόνο τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και τις επιλογές των προγραμμάτων που θα προβάλλει.
Κανένας ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός στον κόσμο δεν είναι απλώς μια ακόμη εταιρεία προσφοράς υπηρεσιών, είναι πολύ περισσότερο από αυτό, ένας «καθρέφτης» των πολιτικών νοοτροπιών για τη λειτουργία των μέσων και μιας πολύ σαφώς προσδιορισμένης εθνικής – και όχι κυβερνητικής – πολιτικής για την ποιότητα του πολιτισμού.
Θα είναι κρίμα να χρησιμοποιηθεί με τους συνήθεις μιντιακούς αυτοματισμούς το κλίμα της τρομολαγνείας που έχει κυριαρχήσει αυτό το καλοκαίρι και η υπόθεση της ΕΡΤ να πνιγεί στη μυθολογία του «μπαμπούλα» της «συρρίκνωσης» ή της «μείωσης των συμβασιούχων».
Το πρόβλημα της ΕΡΤ δεν είναι οι συμβασιούχοι, είναι η πλήρης απουσία κανόνων. Ακόμη σήμερα, ύστερα από τόσες θύελλες που έχουν ξεσπάσει εντός και πέριξ του Ραδιομεγάρου, ύστερα από τόσους οικονομικούς ελέγχους και ορκωτούς λογιστές και εισαγγελικές έρευνες και πορίσματα, η εφαρμογή κανόνων από τον τομέα προγράμματος και αναθέσεων παραγωγής μέχρι την επιλογή των προσώπων και την εξέλιξη των εργαζόμενων, παραμένει το κορυφαίο ζητούμενο.
Αριστη η εξαγγελία περί μείωσης του αριθμού των μελών του ΔΣ από τον κ. Μόσιαλο, όπως και το γεγονός ότι τόνισε πως ουδείς εξ αυτών θα είναι συνεργάτης ή φίλος ή θα συνδέεται με οποιονδήποτε τρόπο με τον εκάστοτε εποπτεύοντα υπουργό. Το αυτονόητο.
Χρόνος για πολλές κουβέντες μπορεί να μην υπάρχει, το τι τηλεόραση όμως χρειάζεται ο τόπος θα ‘πρεπε να γνωρίζουμε. Ιδίως αυτήν τη στιγμή που πληρώνουμε ακριβά όχι μόνο τις «φούσκες», αλλά και την πολύ τηλεοπτική νοοτροπία που τις διαμόρφωσε.

Πόπη Διαμαντάκου
(Αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ)