Enimerosi24Οι οθόνες της εξουσίας
Μια σαιξπηρική παράσταση σαν ευφυής κριτική των μεθόδων ψυχαγωγικού απολυταρχισμού των σύγχρονων μίντια
Στην πρώτη κιόλας σκηνή ο Ριχάρδος του Μέντες από τον Κέβιν Σπέισι, με το τηλεχειριστήριο στο χέρι, δηλώνει τηλεθεατής. Εχει γυρίσει την πλάτη στην οθόνη όπου προβάλλεται σε τεράστιο κοντινό πλάνο το πρόσωπο του βασιλιά αδελφού του.
Ο δεσποτικός όγκος του σκηνικού φράζει ήδη τον ορίζοντα του θεατή στο κοίλον της Επιδαύρου δίνοντας εκείνη την αίσθηση της ασφυξίας ενός κλειστοφοβικού περιβάλλοντος, που διαμορφώνει γύρω της κάθε απολυταρχική εξουσία.
Το βλέμμα του θεατή παγιδεύεται μέσα σε αυτή την εντυπωσιακή κατασκευή με τις κλειστές πόρτες. Καθεμιά της θα ακυρωθεί βίαια, καθώς ο Ριχάρδος Γ’ στη διαδρομή του για τον θρόνο θα αφαιρεί τη ζωή καθενός που θα μπορούσε να την ανοίξει και να επιτρέψει την ελάχιστη διεύρυνση του ορίζοντα, την παραμικρή εισβολή «καινών δαιμονίων».
Αν η σπουδαία τέχνη αποτυπώνει την εποχή της, η δική μας, με τους ηχηρούς τριγμούς των σημαντικότερων οικοδομημάτων του πολιτισμού της να επιβεβαιώνουν τους εφιάλτες της δημοκρατίας, ήταν εκεί. Στον βίαια περιορισμένο ορίζοντα του επιδαύριου θεάτρου από το σκηνικό του Tom Piper, ακριβώς όπως συμβαίνει με τον ορίζοντα του τηλεθεατή. Ενας τέτοιος και ο Ριχάρδος Γ’ που ασκεί, εκείνα τα πρώτα λεπτά της παράστασης, την υπέρτατη εξουσία του, κλείνει την οθόνη όπου προβάλλεται το πρόσωπο του βασιλιά αδελφού του και στη συνέχεια το μιντιακό τελετουργικό θα γίνει το πολύτιμο όπλο του για την αδίστακτη πορεία του προς τον θρόνο. Για τη συνέχεια εδώ.
Πόπη Διαμαντάκου
(Αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ)
