«Εγώ δεν υπογράφω ποτέ συμβόλαια»

Λόγω άδειας της Γιώτας Δημητρακοπούλου αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη του Σπύρου Παπαδόπουλου στην Αφροδίτη Γραμμέλη και την εφημερίδα το Βήμα.

Ο ηθοποιός και παρουσιαστής της εκπομπής «Στην υγειά μας» εξηγεί γιατί κάνει μόνο προφορικές συμφωνίες για τις τηλεοπτικές δουλειές του, υπογραμμίζει ότι η δέσμευσή του με τη ΝΕΤ είναι ετήσια, ενώ μιλάει για τις επιθέσεις που δέχτηκε σχετικά με το ύψος των αποδοχών του, αλλά και για τις μεγάλες του αγάπες

Φτάνει στο θέατρο Ανεσις λίγες ώρες πριν από την παράσταση «Το φιόρο του Λεβάντε».Φοράει κράνος και στολή μοτοσικλετιστή που αφαιρεί μόλις μπει στο καμαρίνι, κάθεται μπροστά στον καθρέφτη και στρίβει ένα τσιγάρο.Εχει περάσει λίγος χρόνος από την περίοδο που τα δημοσιεύματα και οι εκπομπές ασχολήθηκαν με την αμοιβή και το κόστος της εκπομπής «Στην υγειά σας» και ο Σπύρος Παπαδόπουλος δηλώνει έτοιμος να απαντήσει σε όλα: για την επιμονή του να ανεβάζει το ίδιο έργο στο θέατρο,για τις επιθέσεις του Τύπου, αλλά και για τον λόγο που, όπως αποκαλύπτει,δεν υπογράφει ποτέ συμβόλαια.

– Γιατί επιμένετε τρεις σεζόν με την ίδια παράσταση; Δεν κουραστήκατε; Δεν επιθυμήσατε κάτι καινούργιο;

«Εγινε για δύο λόγους. Ο ένας ήταν πρακτικός. Αν πήγαινε για τρίτη χρονιά, θα έκανα πολύ μεγάλες καλοκαιρινές διακοπές που τις είχα πολλή ανάγκη. Ο άλλος λόγος, ο θεωρητικός ας πούμε, είναι ότι εφόσον έδειξε ότι μπορεί να “πάει” το έργο και επειδή ερμηνεύω έναν από τους πλέον αγαπημένους μου ρόλους, δύσκολα θα μπορούσα να τα αποχωριστώ. Είναι μια καλή παράσταση αουτσάιντερ. Κανείς δεν περίμενε το “Φιόρο του Λεβάντε” να πάει καλά. Οι φίλοι μου με λυπόντουσαν. Μου έλεγαν: “Πού πας, βρε καημένε, με αυτό το έργο;”. Είναι σαν να πήρε την εκδίκησή του αυτό το θέατρο, το παλιό, όπως λέγεται. Ολα αυτά λοιπόν με οδήγησαν στο να επιμείνω για τρεις σεζόν».

– Δεδομένης της οικονομικής στενότητας,δεν ήταν και μια απόφαση εκ του ασφαλούς το να επιλέξετε μια επιτυχημένη επανάληψη από το να ρισκάρετε κάτι καινούργιο;

«Αν το σκεφτόμουν, θα ήταν λάθος, γιατί είναι καλή παράσταση. Σε αυτό που ονομάζουμε κρίση καλό για τον καθένα θα ήταν να μαζευτεί και να ανεβάσει ένα έργο με τρία άτομα. Πολλοί το έκαναν και σοφά έπραξαν. Εμείς είμαστε μια παράσταση με πολλά άτομα. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά».

– Να υποθέσω ότι του χρόνου θα αλλάξετε ρεπερτόριο.Θα μείνετε ενεργός θεατρικά;

«Μα αυτό το θέατρο το πήρα επίτηδες για δώδεκα χρόνια, ακριβώς για να με δεσμεύει».

– Αλλιώς,ξεφεύγετε; «Δεν θέλω να ξεφεύγω, αλλά είχα ξεφύγει κανα-δυο φορές. Σε παίρνει ένας καλός φίλος και σου λέει “έλα να κάνουμε μια ταινία”. Του λες “όχι” αλλά αρχίζει το στενό μαρκάρισμα μετά. Οταν λες “έχω θέατρο”, τελειώνει η ιστορία».

– Αν μπορούσατε να επιλέξετε να κάνετε ένα πράγμα στη δουλειά σας, ποιο θα ήταν αυτό;

«Το θέατρο». – Πότε κατασταλάξατε,πότε είπατε “εδώ είμαστε”;

«Πάντα. Από τη δραματική σχολή έτσι σε μπολιάζανε. Η δουλειά του ηθοποιού είναι το θέατρο. Πολλά παιδιά δεν θέλαμε να ακούσουμε για τηλεόραση. Δεν είχαμε να φάμε και μας έπαιρναν τηλέφωνο για να κάνουμε τηλεόραση και λέγαμε “όχι”. Περάσαμε βέβαια στην άλλη άκρη. Το θέατρο είναι το βασικό, τα υπόλοιπα είναι παράπλευρες ασχολίες. Αλλοτε περισσότερο καλλιτεχνικές, άλλοτε λιγότερο. Είναι άλλο να πεις ότι θα κάνω τηλεόραση επειδή έχω εγωισμό, πολύ καλά, σαν να την αγαπάω πολύ, και άλλο να την αγαπάς. Αν δεν είχα οικονομικό θέμα, αν δεν έπρεπε να κάνω τηλεόραση για να ζήσω, δεν θα έκανα». Για τη συνέχεια