Το αυγό του τηλε-φιδιού

Αναδημοσιεύουμε τη σημερινή στήλη της Πόπης Διαμαντάκου από τα ”Νέα”:

Και ξαφνικά τα πάνελα της πρωινάδικης ενημέρωσης και τα τηλεπαράθυρα των δελτίων ειδήσεων ανακάλυψαν τους… μετανάστες

Το πρόβλημα με τους μετανάστες είναι παγκόσμιο και εξαιρετικά ευαίσθητο, γιατί βάζει σε δοκιμασία τις αξίες του πολιτισμού.

Ξαφνικά. Λες και δεν υπήρχε προηγούμενη ημέρα. Οι κάμερες στήθηκαν στον Άγιο Παντελεήμονα και άρχισαν να αναμεταδίδουν απευθείας την απόγνωση από την εγκατάλειψη. Ωραίο θέαμα, από αυτά που λατρεύει ο τηλεοπτικός λαϊκισμός και τα προσφέρει σαν φρέσκο λουκουμάκι στον πολιτικό. Εξ ου και γέμισαν τα πάνελα από Αδώνιδες και λοιπούς παρόμοιων πεποιθήσεων, οι οποίοι διαμόρφωσαν την ατζέντα της συζήτησης για το μεταναστευτικό μέσα στη σκανδαλώδη απουσία της κυβέρνησης, τον δισταγμό των άλλων κομμάτων και με το πλεονέκτημα της άριστης γνώσης της λειτουργίας της τηλεόρασης. Το κλίμα τρομολαγνικό. Εφιάλτης Νο1: σε λίγο οι μετανάστες θα είναι περισσότεροι από τους ντόπιους. Ποιος να τολμήσει να πει ότι αν έχουν χαρτιά και εγκατασταθούν, γιατί θα πρέπει απαραιτήτως να συνιστούν απειλή; Η ψυχραιμία απωλέσθη χάρη στην ορμητική αιφνίδια τηλεοπτική αποκάλυψη περί αφανισμού του έθνους, που έγινε υπό τους πολεμικούς παιάνες των στελεχών του ΛΑΟΣ.

Τσίριζε ο Άδωνις Γεωργιάδης στο πάνελ του Γιώργου Αυτιά χθες το πρωί, εναντίον της κ. Μανωλάκου του ΚΚΕ, η οποία προσπαθούσε να εξηγήσει ότι δεν είναι απλό το να στείλουμε πίσω στην πατρίδα τους όσους φεύγουν, καθώς για ορισμένους αυτό θα σημάνει θάνατο. Ελάχιστα ακουγόταν κάτω από τα ουρλιαχτά του κ. Γεωργιάδη ότι χρειάζεται λύση τώρα και τα υπόλοιπα είναι λόγια χωρίς αποτέλεσμα. Και αλίμονο, η τηλεοπτική ταχύτητα επιβάλλεται και στην ουσία του ζητήματος, ιδίως όταν μοιάζει πολύπλοκο να το αντιληφθεί στο μέγεθός του ο τηλεθεατής, οπότε επιλέγει ως ορθή την ευλογοφανή λύση που μοιάζει να τον ανακουφίζει. Προς επίρρωσιν των λεγομένων του κ. Γεωργιάδη, κυρία, ιδιοκτήτρια καταστήματος στη Σωκράτους, φώναζε επίσης ότι η λύση πρέπει να δοθεί «τώρα». Ξαφνικά η τηλεόραση την «είδε» και θα άφηνε την ευκαιρία χαμένη; Ξαφνικά τους είδε όλους η κάμερα. Και τους μετανάστες. Αθέατους ώς χθες. Σαν να μην υπάρχουν. Πού και πού τα δελτία ειδήσεων της τρομολαγνείας τους θυμούνταν για να τους φορτώσουν την αύξηση της εγκληματικότητας. Ελάχιστες εκπομπές, από εκείνες που επιμένουν και παραμένουν ευαίσθητες στα μηνύματα των καιρών, είχαν διεισδύσει στα υγρά, ερειπωμένα υπόγεια πέριξ της Ομόνοιας, της Πλατείας Θεάτρου και στο Εφετείο και είχαν αποκαλύψει το ασύλληπτο μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας. Ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ- από πέρυσι- της Μαρίλης Μαργωμένου για την εκπομπή «Κοινωνία ώρα Μega», η έρευνα που παρουσίασε ο Παύλος Τσίμας, αποκαλύπτοντας το μέγεθος του προβλήματος στο πέριξ της Ομόνοιας τριγώνου, με την εκμετάλλευση της πείνας και της δυστυχίας των τσουβαλιασμένων μεταναστών από Έλληνες επιτήδειους. Η εγκληματικότητα δεν έχει χρώμα, ούτε πατρίδα. Και τέλος, οι «Πρωταγωνιστές» που μπήκαν στο Εφετείο για να παρουσιάσουν τη σκληρή πραγματικότητα εκείνων που ζουν σαν ποντίκια, πληρώνοντας ακριβά το όνειρό τους για ελευθερία. Σε αυτήν την εκπομπή προβλήθηκαν σκηνές από την επίθεση των Χρυσαυγιτών με την ανοχή της Αστυνομίας, όπου είχαν τυλίξει σε ρόπαλα την ελληνική σημαία και κρατούσαν ασπίδες με τη σβάστικα. Σαν εφιάλτης που κόβει την ανάσα…

Φοβίες, άγνοια, λαϊκισμός

Η τηλεόραση του λαϊκισμού όμως είδε στο θέμα της μετανάστευσης την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί για μία ακόμη φορά τις φοβίες και την άγνοια, η δε πολιτική σκηνή μια επικοινωνιακή ευκαιρία αποδοτικότερη της Siemens, που αποδείχθηκε μπούμερανγκ.
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και εξαιρετικά ευαίσθητο, γιατί βάζει σε δοκιμασία τις αξίες του πολιτισμού, τον οποίο θαυμάζουν όλοι αυτοί οι οποίοι ξεριζώθηκαν για να ζητήσουν στη χώρα μας καταφύγιο. Γι΄ αυτό ήρθαν. Για τις ελευθερίες, για τις ανθρώπινες αξίες, για το όνειρο της ισότητας. Αλλά αυτά δεν τα θυμόμαστε καλά καλά ούτε εμείς.
Ένα μονόλεπτο σποτάκι προβάλλεται από χθες στο Μega, όπου η Αντζελίνα Ζολί προσπαθεί να τραβήξει την παγκόσμια προσοχή στο πρόβλημα των μεταναστών. Είναι άνθρωποι ευάλωτοι, θυμίζει, που χρειάζονται φροντίδα για να μην πέσουν θύματα άγριας εκμετάλλευσης.
Αλλά η πολιτική που μιλάει με όρους τηλεόρασης, γιατί χάρη στον λαϊκισμό της επιβιώνει, βλέπει την πραγματικότητα δισδιάστατη, σαν οθόνη. Και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα για τη χώρα από το μεταναστευτικό.

Πόπη Διαμαντάκου