Ο αναποφάσιστος

Ύστερα από μήνες αφάνειας και πλήρης απουσίας από τα αντιπολιτευτικά καθήκοντα του ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει παρών και ξαφνιάζει με την πρόταση μομφής που καταθέτει. Οι πολιτικές συζητήσεις ανάβουν τις τελευταίες ημέρες και πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για κινήσεις εντυπωσιασμού και ανταγωνιστικά παιχνίδια με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και μπορεί να αιφνιδίασε με την πρόταση δυσπιστίας και να πέτυχε αναβολή της ψήφισης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό, ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί την προβληματική του πορεία ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πυρκαγιές του Αυγούστου, σκάνδαλα, υπόθεση Μαγγίνα, ομόλογα, κουμπάροι και εσχάτως το ασφαλιστικό, όλα αποδεικνύουν πως η πολιτική πραγματικότητα τον ξεπέρασε και οι δυνάμεις του τον πρόδωσαν.

Βυθισμένος στις σκέψεις του, εσωστρεφής και ευαίσθητος, δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να ορθώσει ουσιαστικό πολιτικό λόγο σε όλη αυτή τη διαδρομή και να αντεπιτεθεί στο ούτως ή άλλως καταδικασμένο έργο της κυβέρνησης. Η εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου όλο αυτό τον καιρό δείχνει περίτρανα ότι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός μας. Γιατί ποιος θα το περίμενε μια κυβέρνηση που μονίμως ακροβατεί και παίζει με την τύχη της προσφέροντας μηδέν πολιτικό έργο και έχοντας στο ενεργητικό της μόνο λάθη και καταστροφές να μπορεί να αλωνίζει ανενόχλητη δίχως να δίνει αναφορά πουθενά εδώ και μήνες.

Ρομαντικός, άτολμος και μονίμως απορροφημένος στα προβλήματα του. Και εάν συμμετείχε αυτή την περίοδο σε δημοσκόπηση πολιτικού ζητήματος ως απλός πολίτης το πιο πιθανό είναι να ανήκε στην κατηγορία των αναποφάσιστων. Οι τελευταίες μάλιστα φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν να παίζει με τα παιδιά του Καραμανλή κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 25ης Μαρτίου, μιλούν από μόνες τους και δείχνουν έναν άνθρωπο φοβισμένο, κυριευμένο από τα αγνά και ταπεινά του αισθήματα, εμφανέστατα αδύναμο να αντιληφθεί την πολιτική ανάγκη της στιγμής και να ανταποκριθεί με επιτυχία στα καθήκοντα του. Τι πιο άδοξο για ένα πολιτικό να απομυθοποιείται ολοκληρωτικά, σε μια εποχή όπου η πολιτική επικαιρότητα με την ακρίβεια να χτυπά κόκκινο και την ψαλίδα να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, δεν συγχωρεί αδυναμίες και αμφιβολίες.

Γιώτα Δημητρακοπούλου