Lost

Όλο και πιο συχνά ακούω για ανθρώπους που κλείνονται τα Σαββατοκύριακα σπίτι τους και νοικιάζουν ολόκληρους κύκλους επεισοδίων ξένων σειρών σε DVD. Μια τέτοια ιστορία πλήρης απομόνωσης ακούμε με τον Π. στο μετρό από μια παρέα παιδιών που πρόσφατα μπήκε στο θαυμαστό κόσμο των LOST και κόλλησε για τα καλά. Μιλάνε για τους ήρωες με τα μικρά τους ονόματα, αφηγείται ο ένας στον άλλο απίστευτες λεπτομέρειες για τις περιπέτειες τους και όλοι επιδεικνύουν τρελό ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Δυσκολεύεσαι να το παρακολουθήσεις αλλά σε μαγεύει η πλήρης ταύτιση που εκπέμπουν καθένας ξεχωριστά.

Με αφορμή όλο αυτό θυμόμαστε με τον Π. παλιές σειρές που παρακολουθούσαμε ανελλιπώς και αναφέρουμε και οι δύο, σχεδόν ταυτόχρονα και διστακτικά στην αρχή, το Beverly Hills. Μπρέντα, Μπράντον, Ντίλαν και Κέλλυ μονοπωλούν τη κουβέντα μας για τα επόμενα σχεδόν είκοσι λεπτά. Έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας το αστείο της υπόθεσης παραδινόμαστε στη δύνη του παρελθόντος και αναφέρουμε ολόκληρες σκηνές από τη σειρά που άφησε εποχή στην εφηβική μας ηλικία. Η ακρίβεια στις λεπτομέρειες σοκάρει και προκαλεί και γέλια. Και οι δύο συμφωνούμε στο ωραίο της υπόθεσης να υπήρχε η δυνατότητα τότε να παρακολουθήσεις όλη τη σειρά μαζί, σιχτιρίζοντας τη λογική του ενός επεισοδίου ανά εβδομάδα.

Αποφασίζουμε να πάμε σινεμά. Και επιλέγουμε την ταινία παγιδευμένοι στο δρόμο που χαράζουν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ. Juno και Εξιλέωση, ένα – μηδέν. Αν και η Κίρα Νάιτλι είναι αγαπημένη ηθοποιός και των δυο καταλήγουμε στο Juno για κάτι πιο ανάλαφρο και κωμικό. Όπερα Odeon ώρα προβολής 20.15. Φτάνοντας συνειδητοποιούμε το ωραίο του να πηγαίνεις Δευτέρα σινεμά. Λίγος κόσμος στο ταμείο για εισιτήριο και στο μπαρ για ποπ-κορν. Στην αίθουσα κυριαρχεί το μπλε χρώμα, είναι μακρόστενη και μοιάζει με τούνελ. Η ταινία δεν λέει και πολλά και όσο καλή και αν είναι η ερμηνεία της Έλεν Πείτζ (αν και μου κάνει λίγο μικρομέγαλο το όλο acting) δεν καταφέρνει να σώσει το σύνολο. Στη σκηνή μάλιστα όπου η μικρή Juno ανακοινώνει στους γονείς της ότι είναι έγκυος και θα το δώσει για υιοθεσία και ακολουθεί η cool αντιμετώπιση από την πλευρά των γονιών ακούμε και μια φωνή από το βάθος να σχολιάζει με ύφος τη σκηνή λέγοντας : «Χμ προχωρημένο!» και ξενερώνουμε εντελώς. Φανταζόμαστε ανάλογη ελληνική οικογένεια σε τέτοια στιγμή.

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο ο Π. προτείνει ποτό σε μέρος που επιλέγει ο ίδιος. Κατεβαίνουμε στη πλατεία Κοτζιά στο καφέ του Baby Grand Hotel. Όμορφος χώρος, pop design, και ιδιαίτερη αισθητική με τα δύο αυτοκίνητα στην reception να σε κερδίζουν με τη πρώτη ματιά. Καθόμαστε στους αναπαυτικούς καναπέδες, και κουβεντιάζουμε για τη ταινία που μόλις είδαμε, τις τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ μέσα στις οποίες και αυτή για σκηνοθεσία και προσπαθούμε να θυμηθούμε ένα πλάνο που να μας έκανε κλικ και αδυνατούμε. Κάτι η μικρή οθόνη του κινηματογράφου κάτι η απομυθοποίηση της ταινίας συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε ιδιαίτερα την αίσθηση που σου αφήνει μετά το σινεμά και έτσι η κουβέντα αβίαστα περιστρέφεται πάλι σε αγαπημένες σειρές : LOST, Nip/Tuck, PRISON BREAK δίνοντας βέβαια τον απαιτούμενο φόρο τιμής στο Beverly Hills τη σειρά που πλέον άνετα ομολογείς πως σου άρεσε.

Γιώτας Δημητρακοπούλου