Τηλε-αυτισμός

Τα τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να εμφανίζεται το φαινόμενο και τώρα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Η ελληνική τηλεόραση στο σύνολο της πλέον είναι αυτιστική. Οι παρουσιαστές όλων των ειδών εκπομπών και οι δημοσιογράφοι σε δελτία ειδήσεων και τοκ σόου έχουν πλέον σταματήσει να μεταφέρουν ειδήσεις αλλά χρησιμοποιούν το τηλεοπτικό τους βήμα για να επικοινωνήσουν με τους συναδέλφους τους. Λέει κάτι ο ένας παρουσιαστής για κάποιον άλλο, το μεταφέρει το κοντρόλ στον αέρα και ο άλλος άμεσα απαντά με τον πρώτο να ανταπαντά κοκ. Πλέον είμαστε στην φάση που ολόκληρες και μάλιστα πολύωρες εκπομπές στήνονται από ένα παρουσιαστή για να απαντήσει σε όσα είπε κάποιος άλλος τηλεαστέρας τις προηγούμενες μέρες για να έρθει η σειρά του τηλεαστέρα να στήσει μετά στην δική του εκπομπή πολύωρη απάντηση στον άλλο. Και δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι είναι οι παρουσιαστές των ψυχαγωγικών πρωινάδικων, των μεσημεριανών και όλων γενικά των εκπομπών που αφιερώνουν χρόνο για να απαντούν στους συναδέλφους τους ή για να σχολιάζουν κάτι που ειπώθηκε ή γράφτηκε για αυτούς.
Σύμπτωμα του τηλε-αυτισμού είναι και η αποδοχή από δημοσιογράφους, πολιτικούς, καλλιτέχνες, επωνύμους, ανωνύμους, πανελίστες (ειδικότητα και αυτή να σου πετύχει…) και γενικά από κάθε είδους ανθρώπους να μπαίνουν σε ένα στούντιο ως καλεσμένοι υποτίθεται και να κάθονται επί ώρες αμίλητοι να παρακολουθούν τους μονολόγους και την παράσταση που δίνουν οι παρουσιαστές. Χειρότεροι και από τις λεγόμενες γλάστρες γιατί εκείνες ήταν όμορφες κοπέλες που πληρώνονταν για να «στολίζουν» το τηλεοπτικό κάδρο. Οι αμίλητοι ή σχεδόν αμίλητοι καλεσμένοι των εκπομπών νιώθουν ότι υπάρχουν και ότι ζουν απλά και μόνο επειδή θα τους δείχνουν κάποια περαστικά πλάνα στην τηλεόραση. Ορισμένοι από αυτούς μάλιστα όταν καταφέρνουν να αρθρώσουν ένα λόγο είναι καταγγελτικοί εναντίον των πάντων ενώ εκείνοι δέχονται να είναι παρόντες σε εκπομπές το περιεχόμενο των οποίων τις περισσότερες φορές δεν έχει καμία σχέση με το όποιο αντικείμενο τους. Μάλιστα κάποιοι διαμαρτύρονται στον παρουσιαστή λέγοντας ότι γιατί τους καλεί αφού δεν τους αφήνει να μιλάνε, λένε ότι δεν συμφωνούν με το θέμα της εκπομπής, με την σύνθεση του πάνελ και άλλα τέτοια και όχι μόνο δεν αποχωρούν από το στούντιο αλλά καπάκι στην επόμενη εκπομπή είναι παρόντες και φυσικά αμίλητοι. Όλοι αυτοί αποτελούν ένα ειδικό είδος τηλε-αυτιστικών ανθρώπων χωρίς αληθινή ζωή που βρίσκουν οξυγόνο και νιώθουν ότι υπάρχουν καθισμένοι απέναντι από μια κάμερα. Αν μάλιστα καταφέρουν να μιλήσουν και για λίγα λεπτά, έχουν πια κατακτήσει το Έβερεστ…

ΥΓ: Φυσικά και υπάρχουν μικρότερες και μεγαλύτερες τηλεοπτικές οάσεις αλλά πλέον είναι ελάχιστες και χρειάζεται πολύ και βαθύ ψάξιμο για να τις βρεις. Επίσης υπάρχει πάντοτε και η λύση που έχει δώσει εδώ και 20 χρόνια ο Τζιμης Πανούσης «Με το ίδιο κουμπί που την ανοίγεις μπορείς και να την κλείσεις…»

Κατερίνα Παπανικολάου