Τα συμπεράσματα από τη μάχη της καρότσας

Η μάχη της κυβέρνησης με τους ιδιοκτήτες των φορτηγών έληξε χθες με νικήτρια την πρώτη σε μια αναμέτρηση με πολλά χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτον είναι σαφές ότι η νίκη της κυβέρνησης είναι στρατηγικής σημασίας. Κέρδισε μια από τις πιο σημαντικές μάχες του πολέμου των κλειστών επαγγελμάτων.
Αφού λύγισε τους φορτηγατζήδες που μπορούσαν να έχουν όμηρο όλη την Ελλάδα και ήταν δύσκολη ακόμη και η εφαρμογή της επίταξης θεωρείται απίθανο να μπορέσουν να αντισταθούν επαγγελματικές τάξεις όπως οι ταξιτζήδες, οι φαρμακοποιοί και οι συμβολαιογράφοι. Έτσι όπως φαίνεται σε λίγους μήνες θα ολοκληρωθεί μια μεταρρύθμιση που είναι αλήθεια ότι φοβήθηκε να υλοποιήσει το πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες.
Έτσι εκτός των άλλων ο Γιώργος Παπανδρέου κερδίζει αναμφισβήτητα πόντους στην ηγετική του εικόνα άσχετα με το αν η σκληρή γραμμή που ακολούθησε έγινε και υπό την απειλή της τρόικας που βρισκόταν στην Αθήνα και κουνούσε απειλητικά το χαρτί του μνημονίου στο Μαξίμου.
Από την άλλη είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με στρατηγική ήττα του συνδικαλισμού όπως τον γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση. Οι ηγέτες των φορτηγατζήδων με εμφάνιση, επιχειρηματολογία, νοοτροπία και τακτικές που συναντάμε σχεδόν σε όλες τις συντεχνίες και κυριαρχούν επί δεκαετίες στην χώρα δεν μπόρεσαν να διαβάσουν τα μηνύματα της νέας εποχής και έτσι αντί να λειτουργήσουν έξυπνα βάζοντας στο τραπέζι την απεργία και να προσπαθήσουν να αποκομίσουν ό,τι περισσότερο μπορούν αναίμακτα αποφάσισαν να δώσουν γροθιά στο μαχαίρι.
Μόνο που αυτή την φορά εκτός από το ότι κόπηκαν τελικά οι ίδιοι “έκοψαν” και όλο το συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο παρακολουθούσε αυτιστικά τις εξελίξεις χωρίς να παρεμβαίνει ελπίζοντας τελικά ότι ο ΓΑΠ θα κάνει πίσω και θα πει ό,τι και ο πατέρας του για “τα μπάνια του λαού” παγώνοντας το νομοσχέδιο.
Αντί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και ειδικά εκείνες που στις επόμενες φάσεις θα θιγούν άμεσα από την απελευθέρωση να βρίσκονται σε ανοικτή γραμμή με τους φορτηγατζήδες και να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο και σχέδιο δράσης ώστε να αποκομίσουν από κοινού ό,τι περισσότερο μπορούν από την κυβέρνηση σε μια μεταρρύθμιση που όπως φαίνεται θα προχωρήσει ότι και να γίνει κάθισαν ο καθένας περιχαρακωμένος στο “μαγαζάκι” του και παρακολουθούσαν τα δελτία των 8.
Τα ίδια ισχύουν και για το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα που ακινητοποιημένο σε τακτικές και νοοτροπίες της δεκαετίας του 70 δεν καταλαβαίνει ότι η χθεσινή εικόνα του σωματικά, φωνητικά και ψυχικά εξαντλημένου προέδρου των φορτηγατζήδων στο MEGA ο οποίος επί μέρες χτυπιόταν στα κανάλια και ανέβαινε στα κάγκελα του υπουργείου φωνάζοντας “Πόλεμος, πόλεμος” και στο παράθυρο του δελτίου έλεγε χθες με φωνή που ίσα ίσα ακουγόταν “ρε παιδιά να βρούμε μια λύση” δεν είναι μόνο η αρχή του τέλους για το θέμα των κλειστών επαγγελμάτων αλλά πιθανώς και όλων των άλλων μέτρων και αποφάσεων που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση και η τρόικα.

ΥΓ: Οι μόνοι που φαίνεται να έχουν ακόμη ισχυρή φωνή είναι οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ οι απειλές των οποίων ήταν οι μόνες που ώθησαν τον πρωθυπουργό να κάνει πίσω στις απαιτήσεις της τρόικας. Προς το παρόν…