Υπάρχω, κι ας… πεθαίνω σαν χώρα!

Γράφει η Ελένη Σπανοπούλου

Για τον Στέλιο Καζαντζίδη λένε πως όταν ένας δίσκος του πούλησε 100.000 αντίτυπα, στην Ελλάδα της εποχής υπήρχαν περίπου 50.000 πικ απ! Αυτό στην κοινωνία της δεκαετίας του ’60. Τώρα πως γίνεται, στην Ελλάδα του 2025 η ταινία για τη ζωή του μεγάλου λαϊκού ερμηνευτή να κόβει πάνω από μισό εκατομμύριο εισιτήρια, περισσότερα, δηλαδή, από ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ Γιώργου Λάνθιμου, αυτό το λες και ελληνικό θαύμα ή ελληνική μοίρα….

Ειλικρινά καθόλου δεν γνωρίζω αν ο Καζαντζίδης με το ΥΠΑΡΧΩ εννοούσε τον εαυτό του, ως τραγουδιστή ή ως εραστή απευθυνόμενος στον Μίνωα Μάτσα για τα προβλήματα του με τη δισκογραφική εταιρεία ή τη γυναίκα της ζωής του, για να της θυμίσει τον ερώτα τους. Θέλω να ερμηνεύω την κραυγή του στο θρυλικό πια «Υπάρχω» σαν τη φωνή ενός κατατρεγμένου Έλληνα πρόσφυγα, που ανασαίνει με το τραγούδι του όλο τον έρωτα για την Ελλάδα. Μια σκληρή Μάνα, που σκοτώνει τα παιδιά της. Γεννημένα νεκρά και αγέννητα ….Για να θυμηθούμε τον Παλαμά.

Για την Μαρία Καρυστιανού και όποια Μάνα έχασε παιδί, το Υπάρχω δεν μπορεί να είναι τραγούδι ,ούτε ρήμα δηλωτικό της ύπαρξης της. Αφού είναι λέξη κενή. ‘Αδεια, όπως η ζωή της! Δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει τρόπος να καλυφθούν πια τα ατέλειωτα λάθη και ψεύδη για τις όποιες και όποιων ευθύνες στην τραγωδία των Τεμπών. To μαζικό κύμα κοινωνικής αντιπολίτευσης, που ξεκίνησε από τις πλατείες και τους δρόμους της χώρας έγινε τσουνάμι χθες σε όλη την Ελλάδα. Δεν θα σταθώ στην ξεκάθαρη, πολιτισμένη και τόσο ανθρώπινη αντίδραση του ελληνικού λαού. Θα πω μόνο ότι στα 50 χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής τέτοια κινητοποίηση δεν έχω ξαναζήσει. Ούτε καν το μεσημέρι της 24ης Ιουλίου 1974 στη πτώση της χούντας. Ατέλειωτα τα ρεπορτάζ των συναδέλφων μου παντού αποκαλύπτουν την πραγματική εικόνα και το ουσιαστικό νόημα της χθεσινής μέρας, που αποτελεί πια ορόσημο για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία.
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει χάσει κάθε νομιμοποίηση που θα της επέτρεπε να συνεχίσει να μένει στην Εξουσία. Αυτό φώναξε ο λαός στη…Μαρία Αντουανέτα του Μαξίμου: Παραιτήσου! Όσο μένεις προσβάλεις τη λαϊκή εντολή! ΚΑΘΑΡΣΗ! Δεν έχουμε οξυγόνο – Δεν έχεις την ψήφο μας!! Μα γιατί φωνάζει ο Λαός? Ρώτησε εκείνη τους υπηρέτες της… Αρχιδούκα του Κολωνακίου Makis de la Voridis και τον Υποκόμη της Εκάλης, Adonis de la Georgiadis. Και με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της έμεινε κλεισμένη σε ένα από τα πολυάριθμα ανάκτορα της, βουτυρώνοντας το κρουασάν και το mousse au chocolat y παντεσπάνι της βασιλικής πρωθυπουργίας της ,ανίκανη να αποδεχθεί την ήττα και να παραδεχθεί τον επικείμενο εφιάλτη της Βαστίλης. Παραπλανημένη κι αυτή με τους αυλοκόλακες της να τη διαβεβαιώνουν πως….μέρα είναι θα περάσει κι ότι αυτοί που φωνάζουν κάτω από τα παράθυρα της είναι κάτι λίγοι… οπαδοί της Zoe de la Constantopoulos .
28 Φεβρουαρίου 2025, ημέρα της θλιβερής επετείου του 2023, όταν εκτροχιάστηκαν δυο αμαξοστοιχίες, οι ζωές 57 οικογενειών, η συνείδηση των υπευθύνων και η Αλήθεια. Αυτή, η τελευταία, παραμένει, δυο χρόνια μετά, θαμμένη στα συντρίμμια, σε μπάζα, σε συρτάρια γραφείων, σε επιτροπές, σε δικογραφίες και σε πορίσματα. Όλα δείχνουν ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝΙΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ.
Η Δικαιοσύνη, όμως, την οποία όλοι επικαλούνται και στην οποία εμφατικά και επιτατικά τώρα, κυβέρνηση και… αντιπολίτευση, παραπέμπουν, είναι η ίδια που τιμώρησε την εισαγγελέα Ελένη Τουλουπάκη στην υπόθεση Novartis. Θέλω να πω ότι με Κυβέρνηση Μητσοτάκη, το γνωρίζουν όλοι, πως Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει. Υπάρχω, φώναξε χθες ο Λαός και δεν σας εμπιστεύομαι πια! Ο ίδιος λαός που έδωσε στην Κυβέρνηση 41% και χθες της το πήρε πίσω! Μα τι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο? ΥΠΑΡΧΩ ή ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ? Όλοι γνωρίζουμε, από πείρα πικρή, ότι στην πίστα της Πολιτικής το εμπόριο της Ελπίδας κατέχει πρώτη θέση… γιατί πεθαίνει τελευταία. Δεν είμαι, όμως, πολιτικός, αλλά πολίτης και δημοσιογράφος. Γι’ αυτό το λόγο, αρνούμαι, να σωπαίνω όταν εξόφθαλμα και για μια ακόμη φορά, βουλιάζουν στα ψέματα τους αυτοί που θέλησαν να σηκώσουν τις μεγάλες πέτρες της Εξουσίας. Και μαζί, συμπαρασύρουν όλους μας, την ίδια τη χώρα δηλαδή, σε κενό. Δημοσιονομικό για να μιλήσουμε οικονομικά. Ηθικό για να μιλήσουμε φιλοσοφικά. Κοινωνικό για να μιλήσουμε πολιτικά. Πολιτιστικό για να μιλήσουμε Ιστορικά. Υπαρξιακό για να μιλήσουμε Ανθρώπινα. Και εξηγούμαι.
Κάπου, κάπως θα πληρώσουμε το λιγοστό ηθικό έρμα σε ένα μεγάλο μέρος του παλαιού πολίτικου προσωπικού της χώρας και των συστημικών ΜΜΕ, που χειραγωγούν και διαφθείρουν την ελληνική κοινωνία με ψέματα, κραυγές, και φρούδες υποσχέσεις, πουλώντας αναίσχυντα κι ανέξοδα ελπίδα για καλύτερη ζωή!
Κάπου, κάπως θα διαλυθούμε από την χαλάρωση των πιο συνεκτικών αρμών της ελληνικής κοινωνίας, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αποδόμηση των στόχων εκπαίδευσης των νέων παιδιών της, έλλειψη πίστης στο θεσμό της οικογένειας και με ψήφους, εξαγορασμένες με το δόγμα Ασφάλεια και Τάξη, ενώ γνωρίζουν ότι η διαφθορά και το έγκλημα είναι Λερναία Ύδρα και τα κεφάλια της βρίσκονται ανάμεσα μας! Τρέφονται από τους φόρους μας και τα ψηφαλάκια μας! Κάπου, κάπως θα καταβάλουμε όλοι το τίμημα της ελληνο…καπηλιας, της πατριδοκαπηλίας των κυβερνώντων, αλλά και της ανοησίας της Αντιπολίτευσης. Θα πληρώσουμε την επιλογή ενός «παραπλανημένου» (!) πρωθυπουργού, που ψεύδεται και που διχάζει τον λαό με το να προτείνει για ΠτΔ τον κο Τασούλα. Ως σύγχρονος Κρέων, λησμονεί τον Σοφόκλειο στίχο 523 στην «Αντιγόνη»: «Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν!». Ότι δηλαδή, το φυσικό για τον Άνθρωπο είναι να μη συντάσσεται με το Μίσος, αλλά με την Συμφιλίωση…

«Πεθαίνουμε σαν χώρα», στα ράφια των σουπερμάρκετ υπολογίζοντας τις προσφορές , στους πάγκους των λαϊκών αναζητώντας την χαμηλότερη τιμή της ντομάτας και των πορτοκαλιών. Όλα αυτά ,στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, των πανάκριβων SUV, των ελληνοπρεπών μεταξωτών ρούχων της κας Γκραμπόφσκι, των πρωινάδικων, με θέμα την βασιλική τιάρα στο κεφάλι μιας νύφης και με τον γάμο της σε ζωντανή σύνδεση από το την ΕΡΤ! Κάπως έτσι περιμένουν ένα τηλεφώνημα από τα παιδιά τους οι μανάδες, που τα σπούδασαν και τα είδαν να φεύγουν από τη χώρα. Κάπως έτσι οι γονείς νεκρών παιδιών περιμένουν δυο χρόνια την αλήθεια που δεν λάμπει….
Κάπως έτσι η δημόσια παιδεία, η δημόσια υγεία, η δημόσια ενημέρωση, η ίδια η Δικαιοσύνη αργοπεθαίνουν… Κάπως έτσι γράφω ότι Πεθαίνω σαν χώρα, γιατί μια χώρα πεθαίνει όχι όταν χρεοκοπεί οικονομικά, αλλά όταν χρεοκοπεί ηθικά, κοινωνικά και από πολιτικό προσωπικό που δεν εννοεί να συμμορφωθεί και να υπηρετήσει εφ΄ω ετάχθη. Στον Λαό και την Πατρίδα. Τίποτε λιγότερο!
Κάπως έτσι είδαμε την πρώτη φορά φασιστερά να καρατομεί τον εκλεγμένο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανο Κασσελάκη, νέο Έλληνα πολιτικό, από το εξωτερικό και μαζί τη Δημοκρατία, στην Κουμουνδούρου. Για όλα τα παραπάνω και με το δεδομένο πολιτικό προσωπικό της χώρας, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά συντάσσομαι με την άποψη του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη, που τον Αύγουστο του 2015 έγραψε στο ΒΗΜΑ : «Είναι επείγουσα ανάγκη, είναι ζωτικής σημασίας, οι Έλληνες να κυβερνηθούν από Έλληνες που είναι ξένοι σε ό,τι κάνει τους νυν κυβερνώντες Έλληνες να είναι αυτό που είναι πράγματι, δηλαδή ανθ’ Ελληνες, ένα γένος βάρβαρον, ένας συρμός από άξεστους, ανάλγητους σκληροπυρηνικούς – από την κατηγορία αυτή κανείς, απολύτως κανείς, από τους νυν κυβερνώντες δεν εξαιρείται, η εξαίρεσή του θα ήταν αυτο-ακύρωσή του, ή ελιγμός για προσωπική και μόνο επιβίωσή του, το πρώτο και μέγα ζητούμενο της «παράταξής» τους και του «προγράμματός» τους. Ξένοι/Έλληνες, Έλληνες/ξένοι: το μόνο που έχει απομείνει να ευχηθώ και, ακόμη κι αυτό, να ελπίζω. Τότε θα έχει νόημα να αναφωνήσουμε ξανά, αλλά με άλλο νόημα: «Ὦ ξεῖν’, ἐλθέ , φίλος ἡμῶν γάρ εἶ , καινῶν φορεύς τῇς βίου πόλεως». Στο μεταξύ, η Ελλάδα ταξιδεύει, στην Κοιλάδα των Δακρίων, στον Άδη των Τεμπών. «Δεν ξέρουμε τίποτε, δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι…… Oλοένα ταξιδεύει. Κι΄ άν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι.» *
Κάπως έτσι, «όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει», ακόμη κι όταν αποδεικνύει, όπως χθες, για την 28η Φεβρουάριου, ότι ΥΠΑΡΧΕΙ!
*Γιώργος Σεφέρης 1936 « Με τον τρόπο του Γ.Σ »
(Σημ. Το «Πεθαίνω σαν χώρα» στον τίτλο είναι δάνειο από το συγκλονιστικό πεζογραφικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, το 1978)

*Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, τ. Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ