Au revoir Nonika

Την Νόνικα την έζησα καθημερινά στις Σπέτσες ένα καλοκαίρι του 2005 (για δύο εβδομάδες φιλοξενούμενος της για να τη βοηθήσω να γράψει την αυτοβιογραφία της. Ξεκινούσαμε από το πρωί και συνεχίζαμε μέχρι το απόγευμα. Ζωντανή, με εξαιρετικό χιούμορ, ερωτική, ερωτευμένη με τους άντρες της ζωής της και το θέατρο, εξαιρετικά τολμηρή στις σχέσεις της, μια καλλιεργημένη μεγαλοαστή που μπορούσε με άνεση να σπάει τα στερεότυπα της τάξης της- «εσυ δεν είσαι Γαληνέα», της έλεγε ο Μάνος Κατράκης, «είσαι Ταραχέα».

Την έβλεπα και την άκουγα εκεί μπροστά μου να διηγείται (παραστάσεις, έρωτες, πρόσωπα, ταξίδια, μέλος της σύγχρονης ελληνικής μυθολογίας) κι ήταν σα να παρακολουθούσα το καλύτερο μονόλογο που γράφτηκε ποτέ: ο Τενεσή Γουίλιαμς συναντάει τον Νόελ Κάουαρντ.

Το βιβλιο δεν το βγάλαμε μαζί αλλά διατηρήσαμε μια θερμή επαφή που ανανεωνόταν με τηλέφωνα, μηνύματα και επισκέψεις. Την έκανα να γελάει όταν την άκουγα λυπημένη και μ´ ενθάρρυνε όταν τις έλεγα τα δικά μου βάσανα. Κλείναμε με την υπόσχεση να βρεθούμε. Είναι μερικοί άνθρωποι που πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα είναι για πάντα μαζί μας. Η Νόνικα έφυγε αλλά είναι εδώ.

Του Γιώργου Πανόπουλου (Fb)