Η απαράδεκτη σχέση των ΜΜΕ με “νονούς”, το κράτος και το “μαύρο χρήμα”: Ο “βιασμός” της αλήθειας

του Μιχάλη Ιγνατίου

Βουλήσεται τις μάλλον ή μιμήσεται (και στη …νεοελληνική: Όποιος είναι απ’ έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει…)!

Βασικά, κατακρίνουν όλους τους άλλους για ότι δεν μπορούν και είναι ανίκανοι να κάνουν οι ίδιοι…

Είναι μερικοί ιδιοκτήτες ιστοσελίδων (και λοιπών μέσων μαζικής ενημέρωσης), που σπεύδουν να κατηγορήσουν άλλους, που λόγω της κρίσης ή επειδή ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να πάρουν το “μαύρο χρήμα” ή διότι ΔΕΝ έχουν νονούς επιχειρηματίες να τους πληρώνουν τα έξοδα και να τους μετατρέπουν σε «πιστόλια», ή επειδή παίρνουν κρατική διαφήμιση, αναγκάζονται ή να μειώνουν το προσωπικό τους ή και να κλείνουν τα ΜΜΕ που διαθέτουν.

Η μη πληρωμή και το κλείσιμο είναι εξαιρετικά δυσάρεστες καταστάσεις. Τις ζήσαμε άλλοι στο MEGA, άλλοι στα πρώην ΜΜΕ του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και του «Πήγασου», και όχι μόνο.

Σήμερα πολλοί συνάδελφοι εργάζονται με …τίποτα και αυτό το τίποτα ούτε που το εισπράττουν στο τέλος του μήνα.

Κάντε ένα γύρω στα ελληνικά ΜΜΕ και θα διαπιστώσετε τις άθλιες συμπεριφορές που περιγράφω. Είμαστε δέκτες φρικτών παραπόνων από απλήρωτους συναδέλφους που ψάχνουν απεγνωσμένα δουλειές σε ΜΜΕ που θα τους πληρώνουν, ως οφείλουν, στο τέλος του μήνα. Οι φίλοι μας στην ΕΣΗΕΑ σιωπούν και κάνουν …κηδεία όταν κλείσει ένα μέσο ενημέρωσης.

Η ιστοσελίδα μας κάνει δύο πράγματα ΠΑΝΤΑ: Πληρώνονται οι εργαζόμενοι πρώτοι και καλύτεροι διότι έτσι πρέπει, και πάντα πληρώνεται η εφορία. Είναι στις υποχρεώσεις κάθε εταιρείας.

Στηριζόμαστε σε κάποιους διαφημιστές με πολύ καθαρή σχέση: Η είδηση είναι είδηση και αυτό δεν αλλάζει. Είμαστε αποκλεισμένοι από τις επιχειρήσεις που ελέγχει η γερμανική πρεσβεία και από κάποιες μεγάλες διαφημιστικές επειδή δεν μπορούν να ελέγξουν την ειδησεογραφία μας και πάνω απ’ όλα την αρθρογραφία μας. Οι γνώμες ΔΕΝ λογοκρίνονται όποιον και αν κρίνουν.

Αν οι διαφημίσεις δίνονταν όπως στο εξωτερικό, με βάση την αναγνωσιμότητα, δικαιούμαστε πάρα πολλές. Αλλά στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό. Είμαστε πολύ …προχωρημένοι.

Πρόσφατα, έκλεισε το καθημερινό Έθνος. Μερικοί εργαστήκαμε και στο παλιό. Κάποιοι από εμάς υποστήκαμε διπλό πλήγμα όταν έκλεισε το MEGA και το Έθνος. Προσωπικά έκλεισα την πόρτα και δεν έκανα ούτε ασφαλιστικά, ούτε οτιδήποτε άλλο προβλέπει ο νόμος. Χειροκρότησα τους συναδέλφους που διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους, και τους υποστήριξα με πάθος. Εγώ σκέφθηκα ότι δεν αξίζει να ρίχνω αυγά στον τοίχο.

Διάβασα στην ιστοσελίδα ENIMEROSI24 αυτή την είδηση και εντυπωσιάστηκα. Τίτλος της: Γενναίες αποζημιώσεις μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο Έθνος. Συναίνεση και καλό κλίμα εργαζομένων και διοίκησης.

Διαβάστε την είδηση. Αξίζει:

Η ανακοίνωση σχετικά με την αναστολή του καθημερινού φύλλου της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας.

Με την αγορά του Τύπου στην Ελλάδα και παγκοσμίως να περνά τη μεγαλύτερη κρίση όλων των εποχών, η διοίκηση της εφημερίδας κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να βρει τρόπους να συνεχίσει η καθημερινή έκδοση, όμως οι συνθήκες της αγοράς οδηγούσαν αναπόφευκτα σε αυτή τη δύσκολη απόφαση.

«Είμαστε αναγκασμένοι να αναστείλουμε από τις 31 Ιουλίου 2019 την κυκλοφορία του καθημερινού ΕΘΝΟΥΣ…», έγραφε η επίσημη ανακοίνωση που εκδόθηκε το απόγευμα της Δευτέρας 29 Ιουλίου.

Η απόφαση Σαββίδη ήταν να υπάρξουν οι λιγότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και όσοι αποχωρήσουν να φύγουν ικανοποιημένοι. Σύμφωνα με πληροφορίες από τη δημοσιογραφική αγορά και τους ίδιους τους εργαζομένους, όσοι αποχωρούν λαμβάνουν γενναίες αποζημιώσεις, πολλαπλάσιες από αυτή που προβλέπεται από το νόμο.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η αποδοχή της πρότασης είναι καθολική και το κλίμα μεταξύ των εκπροσώπων της διοίκησης και των εργαζομένων απρόσμενα συναινετικό και θετικό.

Αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες στο ΕΘΝΟΣ συναντάται σπάνια, θυμίζοντας εποχές Λαμπράκη στο ΔΟΛ και Γιάννας Αγγελοπούλου στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ.

Εάν όντως ισχύει -και ακούω πως έτσι έχουν τα πράγματα- η είδηση είναι εντυπωσιακή. Οι επιχειρηματίες στο χώρο του Τύπου μας συνήθισαν διαφορετικά.

Ένα καλό, αλλά απαράδεκτο, παράδειγμα, είναι η συμπεριφορά που ζήσαμε από τους μετόχους του MEGA. Το έγραψα πολλές φορές. Μέχρι το 2015, που οι μέτοχοι δεν χρειαζόταν να βάλουν το χέρι στη τσέπη, οι εργαζόμενοι δεν είχαν το παραμικρό παράπονο. Πως μπορούσαν να έχουν άλλωστε; Όταν έπρεπε να στηριχθεί η εταιρεία οι μέτοχοι έγιναν …λαγοί και οι εργαζόμενοι εγκαταλείφθηκαν.

Όσοι, λοιπόν, από εμάς θέλουν «καθαρές δουλειές» χωρίς μαύρα και νονούς, και χωρίς τη σχέση με το κράτος, πρέπει να αντέξουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Και το κάνουμε προς απογοήτευση των αφεντικών των ΜΜΕ στην Ελλάδα, που είναι βουτηγμένοι στην παρανομία…

Πηγή hellasjournal.com