Θα γίνει συγγραφέας ο Σταύρος Ψυχάρης;

Είναι εύκολο να γράψει βιβλίο ο πρώην πανίσχυρος δημοσιογράφος και εκδότης;

Εντείνεται το τελευταίο διάστημα η φημολογία ότι ο Σταύρος Ψυχάρης βρίσκεται σε διαδικασία έκδοσης ενός βιβλίου που θα αποκαλύπτει άγνωστα παρασκήνια από το πολιτικό, δημοσιογραφικό και κοινωνικό γίγνεσθαι στις περίπου 5 δεκαετίες της εντυπωσιακής ομολογουμένως καριέρας του. Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν υπάρχει ένας άνθρωπος που γνωρίζει από μέσα (πιο μέσα δεν γίνεται) όλα όσα συνέβησαν πίσω από τις κλειστές πόρτες στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας είναι ο Ψυχάρης και σε περίπτωση που αποφασίσει να δημοσιοποιήσει έστω και μικρό μέρος όσων γνωρίζει θα προκληθεί θόρυβος και σε πολλές περιπτώσεις θα ξαναγραφεί η πολιτική ιστορία της χώρας. Βέβαια θα πει κάποιος ότι όσο σημαντικά και αποκαλυπτικά είναι τα όσα έχει να αποκαλύψει ο Ψυχάρης για την πολιτική σκηνή ή τους επιχειρηματίες τις δεκαετίες 60,70,80,90 ακόμη και του 2000 πλησιάζοντας πλέον στο 2020 και μετά από δέκα χρόνια λιτότητας και μνημονίων η κοινωνία έχει αλλού στραμμένη την προσοχή της. Με απλά λόγια οι αποκαλύψεις Ψυχάρη αν αυτές τελικά γίνουν θα έχουν καθαρά ιστορικό χαρακτήρα και δεν πρόκειται να επιφέρουν κάποια εξέλιξη. Αλλωστε για το πολιτικό προσωπικό που πρωταγωνιστεί σήμερα ο Ψυχάρης δεν έχει να πει κάτι ιδιαίτερο και όταν κάτι προσπάθησε να πει πριν την πτώση του το αποτέλεσμα ήταν αντιστρόφως ανάλογο από αυτό που επεδίωκε. Οι γάτες ακόμη νιαουρίζουν ορφανές στο έρημο πια κτίριο της Μιχαλακοπούλου…

Επίσης όσον αφορά το μιντιακό τοπίο ο ιδιοκτησιακός χάρτης έχει αλλάξει σε ποσοστό 90% σε σχέση με αυτά που έχει να αποκαλύψει ο Ψυχάρης και έτσι οι αναφορές του σε πρώην εκδότες και καναλάρχες εκτός από ιστορικό χαρακτήρα δεν πρόκειται να έχουν κάποιο αντίκτυπο. Η μοναδική περίπτωση που σχετίζεται με τα μίντια και θα μπορούσε ο Ψυχάρης να πει πράγματα τα οποία προκαλέσουν συζήτηση και εντυπώσεις είναι η οικογένεια Βαρδινογιάννη, αλλά για λόγους που θα εξηγήσουμε πιο κάτω η πιθανότητα να προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση δεν είναι πολύ ισχυρή.

Θα πρέπει καταρχάς επίσης να επισημανθεί ότι ο Σταύρος Ψυχάρης αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας τέτοια που είναι εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να μπορεί ο ίδιος τουλάχιστον να επιμεληθεί και να έχει τον έλεγχο ενός βιβλίου αλλά θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αν μη τι άλλο θα έχει στην κατοχή του σημαντικά έγγραφα και διαφόρων ειδών ντοκουμέντα τα οποία με τη βοήθεια κάποιου εκδοτικού οίκου να πάρουν τη μορφή ενός βιβλίου. Ακόμη όμως και αν τελικά ο Ψυχάρης και θέλει και είναι σε φυσική κατάσταση να εκδώσει ένα βιβλίο το επόμενο ερώτημα είναι αν έχει ζυγίσει καλά τα πράγματα για να το κάνει. Μας κάνει εντύπωση που όσοι κάνουν αναφορές στην πρόθεση του Ψυχάρη για να γράψει βιβλίο θεωρούν δεδομένο ότι το πράγμα θα λειτουργήσει μονόπλευρα. Ότι δηλαδή ο Ψυχάρης έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ότι το πολιτικό οικονομικό και μιντιακό σύστημα φοβάται τις αποκαλύψεις του και δεν πρόκειται υπάρξει αντίδραση. Προφανώς ο Ψυχάρης έχει ράμματα για τη γούνα πολλών όμως θα πρέπει να είναι κάποιος αφελής να πιστεύει ότι μετά από τέτοια διαδρομή και με τόσο στενή σχέση με όλα τα συστήματα εξουσίας τόσες δεκαετίες δεν είναι… ανοικτός και ο Ψυχάρης σε μαρτυρίες, καταγγελίες ακόμη και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από όσους θα βρεθούν στο στόχαστρο του. Επιπλέον ο Ψυχάρης αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα με τις οικονομικές, τραπεζικές και δικαστικές Αρχές και έχοντας πια αποσυρθεί από το προσκήνιο δεν ξέρουμε πόσο φρόνιμο θα είναι να επιτεθεί σε ισχυρούς πολιτικά και οικονομικά παράγοντες και συστήματα της χώρας. Πιο πιθανό είναι να προσπαθεί αυτήν την εποχή να βρει συμμάχους για να βγει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται παρά να αναζητήσει νέους αντιπάλους. Η μόνη περίπτωση να αψηφήσει τους κινδύνους και να προχωρήσει στην έκδοση ενός βιβλίου με σοβαρές αποκαλύψεις ο Ψυχάρης είναι να το θεωρεί ως την τελευταία του… τουφεκιά και όποιον πάρει ο χάρος χωρίς να υπολογίζει τι θα συμβεί μετά θεωρώντας ότι στην ηλικία και τη γενικότερη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει δεν τον ενδιαφέρει πια τίποτε αφού άλλωστε με όσα έγιναν στον ΔΟΛ ή καλύτερα με όσα ο ίδιος επέλεξε να κάνει η υστεροφημία του έχει προ πολλού ενταφιαστεί στα αμπάρια στα οποία υποτίθεται ότι υπήρχε ο θησαυρός που θα έδινε τη λύση.

ΥΓ: Είναι θεμιτή και σε ένα βαθμό ακόμη και αξιέπαινη η προσπάθεια θυματοποίησης του Ψυχάρη από πρώην συνεργάτες του οι οποίοι σε αντίθεση με πολλούς άλλους δεν τον παράτησαν στα δύσκολα τρέχοντας κάνοντας μάλιστα δημόσιες καταγγελίες εναντίον του. Όμως να είμαστε σοβαροί. Ο Ψυχάρης δεν έπεσε θύμα καμιάς συνωμοσίας και κανενός είδους πολιτικού παιγνίου. Μπορεί στο τέλος οι εναπομείναντες φρούραρχοι του να έπαιζαν για προσωπικό τους όφελος διαφόρων ειδών παιχνίδια σε βάρος του Ψυχάρη και του ΔΟΛ αλλά όλα τα προηγούμενα χρόνια τού δόθηκαν πολλές και σίγουρα πολύ περισσότερες από άλλους μιντιάρχες ευκαιρίες να εξυγιάνει την εταιρεία του και να την κρατήσει όρθια αλλά ο Ψυχάρης τις κλώτσησε όλες. Πρώτα από όλα από το 2004 ήταν κοινό μυστικό ότι ο ΔΟΛ είχε τεράστια και συνεχώς διογκούμενα οικονομικά προβλήματα. Ο Ψυχάρης αντί δεδομένης της καλής κατάστασης που εξακολουθούσε να υπάρχει σε κυκλοφορίες και διαφημιστικά έσοδα να συμμαζέψει το μαγαζί προχωρούσε συνεχώς σε παράλογα εκδοτικά ανοίγματα και απίστευτες σπατάλες κάθε είδους.

Ετσι όταν έφτασε η οικονομική κρίση ο ΔΟΛ ήταν πλέον γυμνός και όπως συνέβη με πολλές εκδοτικές (και όχι μόνο) εταιρείες θα είχε βαρέσει κανόνι από τότε αλλά για ευνόητους λόγους το συγκρότημα δέχθηκε σημαντική στήριξη από το πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Όμως ο Ψυχάρης επέλεξε ο ίδιος να ρίξει στα βράχια όλα τα προγράμματα εξυγίανσης (τουλάχιστον τρία) που στήριξαν οικονομικά οι τράπεζες. Ακόμη πιο τραγική κατάληξη είχε το πρόγραμμα εξυγίανσης που οργάνωσε ο ίδιος όταν έκλεισαν οι τραπεζικές κάνουλες βάζοντας διοικητή του Οργανισμού ένα φίλο του… γκαλερίστα ο οποίος (καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται πλέον) μέσα σε 2-3 μήνες παραλίγο να ισοπεδώσει τα πάντα στον ΔΟΛ.

Φυσικά για το βατερλό αυτό τεράστιες ευθύνες έχουν και οι τράπεζες που έβλεπαν τα προγράμματα και τα κεφάλαια που έδιναν να πέφτουν σε πηγάδι και έβλεπαν να καταρρέει ένα μαγαζί στο οποίο είχαν δώσει καμιά 200αριά εκατ. αλλά οι τραπεζίτες σφύριζαν αδιάφορα. Αλλά αυτό μια άλλη ιστορία.

Η ουσία είναι ότι ο Ψυχάρης πίστευε βαθιά μέσα του ότι κανείς δεν θα τολμήσει να δώσει εντολή να μπει λουκέτο στον ΔΟΛ και ότι το πολιτικο-τραπεζικό σύστημα και κάποιοι ισχυροί οικονομικά φίλοι του θα του παρέχουν μόνιμα το απαραίτητο οξυγόνο. Ακόμη και όταν έγινε απόλυτα κατανοητό σε όλους ότι το τέλος του ΔΟΛ πλησίαζε με ταχύτητα φωτός δόθηκε στον Ψυχάρη μια ακόμη ευκαιρία να σώσει ότι είχε πλέον απομείνει στο συγκρότημα και επιπλέον να διασώσει τον εαυτό του και την οικογένεια του από τα προβλήματα που τώρα αντιμετωπίζουν. Ακόμη όμως και την ύστατη στιγμή νόμιζε ότι είχε εκείνος την πρωτοβουλία. Αντί να συνθηκολογήσει και να παραδώσει τα κλειδιά κερδίζοντας τη συνέχιση του ΔΟΛ αλλά και τη δική του ελευθερία από δικαστικές περιπέτειες ο Ψυχάρης στις συζητήσεις με όσους (για τους όποιους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους) ήθελαν να εμπλακούν στον ΔΟΛ προέβαλε συνεχώς απαιτήσεις οι οποίες δεν μπορούσαν σε καμία περίπτωση να γίνουν αποδεκτές από την άλλη πλευρά. Ετσι ο Ψυχάρης έμεινε με τον μουτζούρη στο χέρι και υποχρεώθηκε σε ατιμωτική για τον ίδιο έξωση από την εταιρεία του, σε δέσμευση όποιων περιουσιακών στοιχείων τόσο του ίδιου όσο και των συγγενικών του προσώπων εντοπίστηκαν και πάνω από όλα στην πτώχευση του ΔΟΛ με τους εναπομείναντες περίπου 400 εργαζομένους να χάνουν τη δουλειά τους, μισθούς πολλών μηνών και τις αποζημιώσεις τους.

Αν υπάρχει μια ευθύνη σε κάποιους αυτοί δεν είναι οι συνεργάτες του Ψυχάρη ή κάποιοι πολιτικο-τραπεζικοί δολοπλόκοι αλλά ο οικογενειακός του περίγυρος. Η οικογένεια του αντί να δει την πραγματικότητα και τους επερχόμενους κινδύνους ακόμη και για τους ίδιους και να πέσουν όλοι πάνω του και να τον πιέσουν ή ακόμη και να τον εξαναγκάσουν να αλλάξει στάση δεν έκαναν απολύτως τίποτε. Απλά παρακολουθούσαν παθητικά τις εξελίξεις ευελπιστώντας ότι όπως συνέβαινε μέχρι τότε κάτι θα γινόταν στο τέλος και όλα θα επέστρεφαν στη (δική τους) κανονικότητα. Ότι κάποιο λαγό θα βγάλει πάλι από το μανίκι ο «Σταύρος» and the party will go on… Οι λαγοί όμως είχαν φύγει τρέχοντας και οι φίλοι του Σταύρου του προσέφεραν πλέον μόνο τσάι και συμπάθεια!