Σφαίρες ανάμεσά μας

Της Λίνας Παπαδάκη

Όταν ήμουν μικρή κι ακούγαμε στις ειδήσεις για ανταλλαγή πυροβολισμών, το μυαλό μου πήγαινε ή σε επίθεση της 17Ν, αντάρτικο πόλεων ή σε Αμερικανούς κακοποιούς που, σαν χολιγουντιανή ταινία, άνοιγαν πυρ κατά του μαινόμενου περιπολικού. Στην επαρχία δε που μεγάλωσα, όπλα εννοούσαμε τις καραμπίνες και αυτοί που τις σήκωναν ήταν οι κυνηγοί. Η εξοικείωση με τη σκανδάλη άργησε να ‘ρθει πολύ, γιατί ακόμα και τα γκανγκστερικά έργα δεν τα έβλεπαν παιδιά και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έτρωγαν μόνο φρουτάκια.

Σκεφτόμουν, προχθές, την ώρα που οδηγούσα κι άκουγα στο ραδιόφωνο ειδήσεις, πως σήμερα ένα παιδί του Δημοτικού πλάθει άλλες εικόνες κι εντάσσει στην καθημερινότητά του τα όπλα, την ανθρώπινη πάλη, το κυνήγι με το έγκλημα, την απόδραση, τον θάνατο. Αν συνεχίσουμε έτσι, η αφαίρεση της ζωής θα ‘ναι το κανονικό τέλος μιας διαφωνίας.

Την ίδια μέρα, η κηδεία της κοπέλας που της καρφώθηκε η σφαίρα στην Εθνική και οι πυροβολισμοί στη Μεσολογγίου, στα Εξάρχεια. Την ίδια μέρα η είδηση για όπλα σε εθνικό δρόμο και σε πολυσύχναστη γειτονιά.

Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Και τα δύο γεγονότα, διαφορετικής βαρύτητας, με κοινό παρονομαστή, θα ξεχαστούν. Όμως, όλοι μας και κυρίως τα μικρά παιδιά, δεν θα ξαφνιαστούν την επόμενη φορά. Τα όπλα και η ανταλλαγή πυροβολισμών θα ‘ναι μια αναμενόμενη έκφραση βίας, μια συνήθης στάση σκληρών εγκληματιών, ένα αποτέλεσμα μιας αλλοπρόσαλλης εξελικτικής πορείας.

Ποιος προλαμβάνει όμως τον κίνδυνο; Ποιος μπορεί να ζωγραφίσει την αλήθεια και να την κάνει ελκυστική; Η ευθύνη βαραίνει όλους μας κάθε φορά που μιλάς δημόσια για ένοπλους στόχους. Όταν θα έρθει η εποχή που θα ακούμε έναν κρότο στο δρόμο και θα είμαστε σίγουροι όταν δεν είναι εξάτμιση αλλά πυροβολισμός, θα είναι πια αργά. Η κοινωνία μας πρέπει να αντιδράσει νωρίτερα κυρίως γιατί τα παιδιά της δεν πρέπει να προλάβουν να εξοικειωθούν με τον φριχτό ήχο που παράγει η φλογισμένη κάννη. Γιατί τότε, μοιραία, κάποια θα βρεθούν πίσω της και κάποια μπροστά της.

Πηγή protagon