Το μπότοξ της Αμαλίας, της Β’

Στο Βερολίνο το ’78 ολοκληρωνόταν ο κύκλος της «κόκκινης δεκαετίας». Οι φοιτητικές αναταραχές που ξεκίνησαν το 1967 είχαν πυρήνα τους τα κινήματα ενάντια στην πυρηνική ενέργεια, τον πόλεμο και τον μιλιταρισμό και προτάγματα της Ειρήνης, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης. To Βερολίνο έγινε το κέντρο του ρεύματος που το ’90 ονομάσαμε εναλλακτικό. Που γέννησε τέχνη, μόδα, νέα σκέψη και στάση ζωής. Που επαναστατεί πάνω σε απτές γραμμές απέναντι σε ένα σύστημα που τον πιέζει και του επιβάλλει δικές του νόρμες και στολές εργασίας.

Οι Βερολινέζοι που ριζοσπαστικοποιούνταν «έχτιζαν» σταδιακά μια αρχιτεκτονική κολεκτίβα που λειτουργούσε πρακτικά και ιδεαλιστικά. Δεν ήταν αριστεροί, ούτε δεξιοί. Ήθελαν να είναι ελεύθεροι. Οι μεγάλοι που ασχολούνται με τις πανανθρώπινες ιδέες. «Νομιμοποίησαν» τις καταλήψεις ως μόνη έτοιμη λύση χώρου διαβίωσης κι έκαναν την κοινοκτημοσύνη και το κοινόβιο αξίες ταιριαστές σε μια κοινωνία που ήθελε κάτι καινούργιο να πατήσει για να ανανεωθεί.

Η «ειρηνική» ζωή φορούσε το άρωμα της ελευθεριάζουσας σχέσης. Έρωτες, μουσικές, διαβάσματα, κατασκευές, μοίρασμα, εσύ, εγώ, εμείς.

Η έννοια του μαζί, ελκυστική, συνοδευόμενη από μύθους, πέρασε τα σύνορα κι αρχές του ’80 έφτασε στην Ελλάδα όπου λειτουργούσε η ΕΦΕΕ και η αντίσταση στον νόμο.

Τριάντα χρόνια μετά, η κατάληψη ως τρόπος έκφρασης της αντίστασης στο κατεστημένο ή διοχέτευσης μιας ατίθασης νεανικής αγωνιστικότητας φαίνεται ξεπερασμένη. Γιατί αυτό που κατάφερε ήταν η περιθωριοποίηση των ενοίκων της. Δεν βγαίνει να μοιράσει ό,τι φέρει στις αποσκευές της, τρομοκρατεί με τον αποκλεισμό.

Πότε η επιτυχία είναι σίγουρη όταν έχεις μια μικρή ομάδα και έναν «κραταιό» αντίπαλο; Όταν καταφέρεις να φτιάξεις μεγάλη συντροφιά στην μικρή σου ομάδα και έτσι εισαγάγεις την δική σου διαφορετικότητα στην μάζα. Αν όμως βλέπεις τον εαυτό σου απομονωμένο μέσα στο γκέτο είναι η ώρα να φύγεις από κει.

Η σκηνή έξω από την Βίλα Αμαλία με τους αστυνομικούς έτοιμους για μάχη και λίγους καταληψίες με ένα πανό δηλώνει ότι η φθορά είναι πια σε προχωρημένο στάδιο. Σαν μια γυναίκα που έχει πατήσει τα 60 και μια ομάδα φοβιστικών γιατρών, με άσπρες ποδιές και μεγάλες ενέσεις στο χέρι να την έχει βάλει κάτω από το εκτυφλωτικό φως του χειρουργείου για να της πατήσει πέντε – έξι δόσεις μπότοξ στις βαθιές της ρυτίδες.

Τέλος εποχής σημαίνει και το τέλος μιας κουρασμένης και παρωχημένης επιλογής.

Της Λίνας Παπαδάκη από protagon