Το γερμανικό «προπατορικό αμάρτημα» για τα ελλείμματα στο ευρώ εξετάζει το Spiegel

Κοινός τόπος θεωρείται ότι η τυπική αποδυνάμωση των δημοσιονομικών κανονισμών του Συμφώνου Σταθερότητας ξεκίνησε από τη Γερμανία και τη Γαλλία, όταν το Βερολίνο έπρεπε να αντιστρέψει τους αδύναμους ρυθμούς ανάπτυξης: Λάθος, κατά το γερμανικό Spiegel. Μετά από έρευνα σε επιστολές και επικοινωνία εντός της γερμανικής κυβέρνησης τη διετία 2003-2005, το περιοδικό καταλήγει πως αρχιτέκτονας της «άμβλυνσης» του πλαισίου στο οποίο λειτουργούσε το Σύμφωνο ήταν ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ.

Λίγα χρόνια αφού το ευρώ έκανε τα πρώτα του βήματα, Γερμανία και Γαλλία είχαν ξεπεράσει το όριο του 3% επί του ΑΕΠ για το έλλειμμα -και το Σύμφωνο «μαλάκωσε» το 2005. Πίσω από αυτό το «προπατορικό αμάρτημα» ωστόσο, το περιοδικό θεωρεί πως, βρίσκεται ο ίδιος ο Σρέντερ ως βασική κινητήρια δύναμη -έχοντας καταφέρει μετά από αγώνα δύο ετών να υπερπηδήσει τις επιφυλάξεις της Κομισιόν, τις αντιρρήσεις άλλων χωρών και του δισταγμού στο δικό του κυβερνητικό επιτελείο.

Πρόκειται για το καλοκαίρι του 2003, οπότε και το ευρώ έκανε τα πρώτα του βήματα και η γερμανική οικονομία βρισκόταν αντιμετώπη με σχετικά υψηλά επίπεδα ανεργίας. Ο Σρέντερ, υποστηρίζει το περιοδικό βάσει εγγράφων από την καγκελαρία, ξεκίνησε τότε την «επιχείρηση» να εξασφαλίσει την υποστήριξη των εταίρων για να γίνει ανεκτή η αύξηση του ελλείμματος (ο τότε ΥΠΟΙΚ Χανς Άιχελ μετά βίας είχε κρατήσει το έλλειμμα κάτω των ορίων, ώστε να αποφύγει κυρώσεις).

«Εφόσον η δημοσιονομική πολιτική του Σρέντερ δεν μπορούσε να κοπεί στα μέτρα του Συμφώνου, τότε το Σύμφωνο θα έπρεπε να κοπεί στα μέτρα των γερμανικών δημοσιονομικών» γράφει χαρακτηριστικά το Spiegel.

Πρώτα, ο Σρέντερ στράφηκε την υποστήριξη του Γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ και επιδώξε ιδιαίτερα την στήριξη του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ -λόγω του ειδικού βάρους του Λονδίνου, έστω και εκτός της Ευρωζώνης (το Σύμφωνο ισχύει, σε κάθε περίπτωση, και για τους «27»).
«Η Γερμανία και η Γαλλία πρέπει να μπορούν να θεσπίζουν τα απαραίτητα αναπτυξιακά κίνητρα, ακόμη και εάν δεν τηρείται το όριο του 3%» αναφέρει ένα από τα σημειώματα, γνώση του οποίου επικαλείται το περιοδικό.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών όμως Χανς Άιχελ (επίσης Σοσιαλδημοκράτης) φαίνεται πως ήθελε να κρατήσει την αυστηρότητα του Συμφώνου σχεδόν όσο το ήθελε και η Κομισιόν -προσπαθώντας μάλιστα να υποστηρίξει πως οι απόπειρες «διαβούλευσης» με τους εταίρους έβρισκαν τοίχο σε χώρες όπως η Ολλανδία.

Σημείωμα μάλιστα από το γερμανικό ΥΠΕΞ προς την καγκελαρία έλεγε στον Σρέντερ πως η στάση του «Άιχελ ήταν ακόμη αυστηρότερη και από της Κομισιόν». Τελικά, φαίνεται ότι ο Άιχελ μεταπείστηκε και άρχισε να ψάχνει συμμάχους στα υπουργεία Οικονομικών ιδιαίτερα των χωρών της Ευρωζώνης -εν όψει του Eurogroup το Μάρτιο του 2005.

Το Βερολίνο, γράφει το Spiegel βρήκε συμμάχους τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα -αντιθέτως η Ολλανδία και η Αυστρία στέκονταν απέναντι. Τελικά όμως η αντίσταση κάμφθηκε.

Η συμφωνία, αναφέρει σημείωμα της καγκελαρίας «αποτιμάται γενικά ως γερμανική επιτυχία, επειδή ο υπουργός Οικονομικών Άιχελ μπόρεσε να περάσει την πλειονότητα των αιτημάτων μας».
Πηγή in.gr