Η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου δεν γίνεται παρά μόνο στο τέλος να νικήσει

email: Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Kάϊν)
μεμονωμένο άτομο απ΄τό αναρχικό κίνημα, erozer2000@yahoo.gr
«Πολλές φορές  τό μολύβι καταρρέει  στο χαρτί ,εκεί πού δέν μπορεί νά προχωρήσει άλλο από τό αίμα πού κατεβαίνει ποτάμι ανάμεσα στίς κάθετες γραμμές που τράβηξε ο χρόνος στό “σκασμένο”  ξύλο τής Σταύρωσης των εκμεταλλευομένων απ τήν Βαρβαρότητα  τών εκμεταλλευτών.

Δέντρα στήν πλατεία τού 77χρονου Δημήτρη Χριστούλα δέν θα ανθίσουν γιατί απ τήν σφαίρα  έφυγε μακριά με τρόμο  ότι ερχόταν ακόμη άνοιξη κάτω απ τήν εξάτμιση τής πόλης,τα πρώτα φύλλα πού πρόλαβαν να βγούν σκόρπισαν κάτω σάν τα δόντια πού πέφτουν ή τα μαλλιά πού ασπρίζουν  μέσα σ΄ένα βράδυ γιατί τό μυαλό αιχμαλωτίζεται στό “μπλόκο” πού κάνει τό νέο τής άδικης απόλυσης(σάν ξαφνικός θάνατος),πού ξέρει  δεν θα γίνει “είδηση” ποτέ  στό δελτίο τών 8κτώ.

Η θηλιά  στό υπόγειο τού αρτοποιείου αποτύπωσε γύρω της τό τελευταίο πέρασμα τής σκιάς τού 45χρονου Παναγιώτη Φασουλάκη  από τόν Κόσμο πού ζυμώνει χρέη και απόγνωση,από έναν Κόσμο πού δέν καταλαβαίνει από τήν μαγιά και το προζύμι τής αλληλεγγύης.

Βήματα βαριά πού αλλού πατάνε κι αλλού βρίσκονται ,καθώς κλειδώνει η πόρτα πίσω και χάνεται γιά πάντα τό σπίτι πού γέμισε σημειώματα και ειδοποιήσεις για απλήρωτα ενοίκια,λογαριασμούς,χαράτσια  και δάνεια τραπέζης  και τώρα μιά κουβέρτα τό πεζοδρόμιο και ίδιο τό ένστικτο επιβίωσης  μαζί με τίς γάτες και τά σκυλιά σ΄οτι έχει πετάξει στόν κάδο το “περίσσευμα”  απ τό τραπέζι τού γείτονα.

Κάπως έτσι πολλές φορές συμβαίνει τό χέρι να μήν προχωρά νά γράψει,νά κάνει καιρό να πιάσει μολύβι  όσο και να θέλει η σκέψη μου γιά σένα πού ξέρεις ποτέ δέν έχει φύγει από κοντά σου,σβήνει η ματιά  απ το ωστικό κύμα πού ο “πόλεμος τής αγοράς”    κόβει αγαπημένα πρόσωπα απ τά μέρη μας και κάνει ρεκόρ εισπράξεων απ τούς νεκρούς μας  στά ταμεία του εχθρού.

Σάν νά “μήν πέρασε μιά μέρα” απ τίς 8 τού Απρίλη 2006 πού η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου απ τήν Χίo ( http://www.youtube.com/watch?v=8kTkZTDsVxs)    έχασε τήν φωνή της  και εξορίσθηκε στήν τετραπληγία απ τήν βία,τα λάθη και τήν ανευθυνότητα ενός ιδιωτικού φύλακα στο εργοτάξιο τής ΔΕΗ τής Χίου και κάποιων γιατρών τού “Σκυλίτσειου” νοσοκομείου.

Κι όμως η Αγγελική είναι εδώ με μεγαλύτερη δύναμη,ξεκλειδώνει τό σώμα με τά μάτια και μέ ένα-δύο μόνο δάχτυλα πού επιμένουν να κινούνται στέλνει μήνυμα ζωής και αξιοπρέπειας, “don΄t give up”, μέχρι εμείς κι αυτή φθάσουμε στήν δική μας “Ανάσταση”!

Κι όμως η Αγγελική είναι εδώ,τήν ώρα πού συναδελφοί της μπαίνουν καθημερινά όλο και πιό πολλοί στόν “θάλαμο”  τής φτώχειας και τής ανεργίας,τήν ώρα πού οι συναδελφοί της δίνουν τόν αγώνα ενάντια στούς εκβιασμούς,στόν αυταρχισμό και στήν αυθαιρεσία τής εργοδοσίας σε εφημερίδες,τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς,τήν ώρα πού τό χέρι τής εξουσίας στούς δρόμους ξέρει μόνο μιά “γραφή”, αυτήν με τίς βομβίδες κρότου λάμψης,τά χημικά εξόντωσης καί τό γκλομπ τής καταστολής και τού τραμπουκισμού πού ανάμεσα στα θύματα των δολοφονικών επιθεσεών της (Παναγιωτίδης,Τρίμης,Αυγερόπουλος,Μπόλαρη,Σκουμπούρης,Αλιφέρης,Τάτσης,Κίτσας,Μαζανίτης,Μανιού κά) ,στέρησε στίς 15/6/2011 τόν δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο από ακοή και άνοιξε τό κεφάλι τού φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου στίς 5/4/2012 σε διαδήλωση στό Σύνταγμα, που κυριολεκτικά για μιά “σπιθαμή” γλύτωσε τό μοιραίο όπως καί  ο 31χρονος δάσκαλος  Γιάννης Καυκάς,παλαιότερα,στίς 11/5/2011, επίσης σε διαδήλωση.

Υπάρχει όμως και μιά ακόμη σημαντική,ευαίσθητη  και θαυμαστή πτυχή στήν 6χρονη αυτή δύσκολη πορεία τής Αγγελικής πού έχει καθηλωθεί στό αμαξίδιο τής αναπηρίας,ένας άνθρωπος-δρομέας  ως ένας άλλος Dick Hoyt πού στά 69 του χρόνια κάνει τρίαθλο δίνοντας ζωή,κουράγιο και δύναμη στόν συναθλητή πού έχει πάντα μαζί του τόν 48χρονο παράλυτο γιό του Rick Hoyt.Βλέποντας κάτι απ τήν ιστορία τους (http://www.youtube.com/watch?v=64A_AJjj8M4) , εκείνον θυμήθηκα, χωρίς να παραβλέπω πώς αρκετοί μοιράζονται τό θάρρος και τόν αγώνα του.

Ο σύντροφος τής Αγγελικής,ο δημοσιογράφος  Θοδωρής Πυλιώτης, ο ασταμάτητος τροχός πού  6 χρόνια ακούραστα μαζί της(και με τήν ευθύνη των δύο τους παιδιών)   “γράφει” χιλιόμετρα  κρατώντας για τιμόνι τα δικά της δάχτυλα,τρέχοντας με τα δικά της πόδια  και κολυμπώντας παίρνοντας ανάσα απ τήν ανάσα της  στά τελευταία μέτρα πού τήν χωρίζουν απ τήν ακτή τής ελευθερίας!

Καί μόνο ότι έχει δίπλα της έναν συν-αγωνιστή σάν τόν Θοδωρή,δέν γίνεται παρά αυτόν τόν “Μαραθώνιο” να τόν τελειώσει μέ νίκη!

http://www.chiosnews.com/cn842012810150.asp

Αλληλεγγύη στήν Αγγελική Χατζηδημητρίου καί όσους/όσες δίνουν παρόμοια μαθήματα ζωής,δύναμης και αξιοπρέπειας».