Οι κινηματογραφικές κριτικές του Ριζοσπάστη είναι απόλαυση

ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Δεσμά αίματος

Δουλειά δεν είχε … Ταινία αξιολύπητη… Με σενάριο βασισμένο στο ομότιτλο «νουάρ» μυθιστόρημα της Μαρίας Πάουελ – που δεν γνωρίζουμε – αλλά πληροφορούμαστε ότι το 2004 τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου του περιοδικού «Διαβάζω». Το γεγονός ότι η ιστορία της ταινίας στηρίζεται σε προγενέστερο πρωτογενές κείμενο άλλης μορφής τέχνης, δεν επηρεάζει κατ’ ουδένα τρόπο το κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Η κινηματογραφική εκδοχή συνιστά κείμενο αυτοτελές, που υπόκειται σε κανόνες και συμβάσεις κινηματογραφικές, με αφήγηση που αρθρώνεται μέσω της γλώσσας του κινηματογράφου. Το κείμενο αυτό, σαν ολότητα, είναι κάκιστο και χωρίς προφανούς λόγου ύπαρξης. Εκτός, βέβαια, από εκείνον της επίδειξης, της περιφερόμενης ως τούρτας σε πασαρέλα ζαχαροπλαστικής, πρωταγωνίστριάς της…

Σε αυτό το κακό, το στατικό και χαζό φιλμ, με αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο και μπρος πίσω πηδήματα στο χρόνο, όλα είναι κακά. Και αρχίζω κατωκέφαλα με την τεχνική, που υπάρχει για να εξυπηρετεί πρωτίστως, σαν εργαλείο, αυτό που κάποιος θέλει να πει, το περιεχόμενο. Από τη σκηνοθεσία ως το μοντάζ, από τα κάδρα ως τις λήψεις. Ποιος ο λόγος, τι υπονοεί, τι υπαινίσσεται η λήψη από κάτω προς τα πάνω του ζεύγους που βγαίνει από κεντρική στοά; Κακή η χρήση και των αναρίθμητων κλισέ με επανερχόμενο εκείνο της αναμμένης τηλεόρασης με την ενοχλητική εικόνα, φλου από τα χιόνια – που σημειολογικά στηρίζει την ψυχολογική παράλυση και το αδιέξοδο των χαρακτήρων… Μέχρι και ο Νικήτας Τσακίρογλου είναι κατ’ ανάγκη κακός ως αναπόσπαστο στοιχείο της δομής του όλου …Μέχρι και το κοράκι ο Πιατάς, και αναρωτιέται κανείς τι θέλει εκεί, έτσι χωρίς οργανική με την δραματουργία σύνδεση, σαν χιουμοριστικό στοιχείο «γλάστρα» …

Οσο για την ιστορία καθαυτή, το ανόητο δράμα της εύμορφης κυρίας, που η γλώσσα του σώματός της χαρακτηρίζει μάλλον πάσχουσα από νωχελική ωραιοπάθεια και ανία παρά ψυχολογικά τραύματα δεν παρουσιάζει το παραμικρό ενδιαφέρον. Οι σχέσεις της με τη ζωή, τους γύρω της, τον πατέρα της και τους άνδρες προσδιορίζονται στιλιστικά σε μέγιστο βαθμό από τα ιλουστρασιόν περιοδικά που ξεφυλλίζει, ενώ η υπερσυγκέντρωση των freaks/ τεράτων (τύφλα να ‘χει ο Χέρτσογκ), στην οικογενειακή μερίδα του Φάνη δεν στήνει λογικοφανείς αιτίες, δεν προετοιμάζει, ούτε ψυλλιάζει δραματουργικά τον θεατή για το «νουάρ» που θα επακολουθήσει το πνιγμένο σε παχιές κηλίδες κέτσαπ. Μάλλον ενεργοποιεί συναισθήματα ανακούφισης για το επικείμενο τέλος της προβολής. Παντελής δε η απουσία του σκηνοθέτη σε όλα αυτά, που ο ίδιος επέλεξε να αφηγηθεί …
Παίζουν: Μαρκέλα Γιαννάτου, Γιάννης Στάνκογλου, Νικήτας Τσακίρογλου, Δημήτρης Πιατάς, Μπέτυ Βαλάση, κ.ά.
Παραγωγή: Ελλάδα (2012).

Δείτε το τρέιλερ