Περί μεγεθών

Με αφορμή την πρεμιέρα των «Νέων Φακέλων» στον Σκάι, αλλά και ένα άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Κυριακάτικη «Καθημερινή» για τον «Κλίντον και την πολιτική μας φτώχεια»:
Ο διευθυντής της εφημερίδας από απλός δημοσιογράφος ακόμη, τον χαρακτήριζε μια ξενολατρεία της οποίας τα επιχειρήματα βασίζονται σε παρωχημένες, αλλά αυτονόητες διαπιστώσεις που «πατούν» κυρίως σε ιστορικά και κοινωνικά αίτια. Ο θαυμασμός του προς τους ξένους ηγέτες και προς οτιδήποτε μη ελληνικό, έχει χαρακτηριστικά μανιέρας, στην πραγματικότητα είναι ρόλος. Με αυτό έκανε καριέρα και κατέκτησε μια περίοπτη θέση στο ελληνικό tv star system, εκθειάζοντας το «ξένο» και κατακρίνοντας το εγχώριο. Δεν διαφέρει από όλους εμάς τους υπόλοιπους έλληνες που κατά βάθος θαυμάζουμε αυτό που δεν έχουμε (δηλαδή το ξένο). Αντί να κοιτάμε αυτό που έχουμε. Όπως όλοι μας έτσι και ο Αλέξης Παπαχελάς κάνει πράγματα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν, παρά μόνο τον «επαρχιακό μικρόκοσμό μας» (δανείζομαι τη φράση του) και πολλές φορές ούτε καν αυτόν. Όπως η χθεσινοβραδινή πρεμιέρα των «Νέων Φακέλων» που δεν ξεπέρασε το 4 με 5 τοις εκατό.
Δυστυχώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο που κανείς (από εμάς) δεν ενδιαφέρεται για το δημιουργικό μυαλό του διπλανού μας, διότι απλούστατα το έχει θέσει στην υπηρεσία κάποιου για να επιβιώνει και στην ουσία το αφυδατώνει.
Όλα προβλέψιμα και αναμενόμενα, όπως και η πρεμιέρα της εκπομπής: Ρεπούση, ΛΑΟΣ (πως μια κομμουνίστρια γίνεται ακροδεξιά), καταπατητές. Καλά όλα αυτά και ενδεχομένως δυνατά, αλλά τα ξέρουμε. Κάτι άλλο;
Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ακολουθώντας την πεπατημένη. Αλλά κάνοντας την ανατροπή. Και ανατροπή θα ήταν να δούμε τον Αλέξη Παπαχελά και την ομάδα του σε πράγματα μη αναμενόμενα, χωρίς τον φόβο να «τσαλακωθούν». Το κάνουν κάποιοι (απέναντι από τους Φακέλους) που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και δικαιώνονται κάθε εβδομάδα. Οποιαδήποτε άλλη κουβέντα είναι εκ του πονηρού (Αλέξη), διότι η σύγκριση με το ξένο, αδικεί όλους, αφού τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα.

ΥΓ. Μέχρι και ο Παύλος Τσίμας με την Άννα Διαμαντοπούλου στη σάλα – με ένα αντιτηλεοπτικό πλάνο με δύο ανθρώπους σταθερό επί μισή ώρα, έκανε 11,5%. Θα πεις είναι MEGA, σωστό κι αυτό!