Βγάλαμε τη… χρυσή

Αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ

Και ξαφνικά γέμισαν τα τηλεοπτικά στούντιο λίρες και ράβδους χρυσού. Το χρώμα του χρήματος ξεχύθηκε από τα τηλεοπτικά πλατό. Ακριβώς τη στιγμή που το χρήμα στερεύει. Είναι η λειτουργία του μαζικού θεάματος που καλλιεργεί και εντείνει μέχρι μαζικού παροξυσμού το αίσθημα της στέρησης. Σε οτιδήποτε. Όσο, για παράδειγμα, η αγορά της εμφάνισης επιβάλλει την απόλυτη νηστεία, τόσο πληθαίνουν στις τηλεοράσεις οι εκπομπές για μαγειρική, όπου τα πλάνα στα εδέσματα καλλιεργούν την ηδονοβλεπτική λαγνεία.
Το ίδιο συμβαίνει και τις ημέρες αυτές που ο εφιάλτης της παγκόσμιας κρίσης του χρήματος έγινε τηλεοπτικό σόου. Και όσο φιγουράριζαν στην οθόνη δυσοίωνοι κατακόκκινοι χρηματιστηριακοί δείκτες σε κάθετη πτώση, τόσο έβγαιναν στα στούντιο της πρωινάδικης ενημέρωσης οι λίρες και οι ράβδοι χρυσού σε μια ηδονική πασαρέλα με ολοφάνερο στόχο να ερεθίσει η θέα τους το φιλοθέαμον κοινό, όπως οι δίμετρες μοντέλες όταν βγαίνουν με τα μικροσκοπικά εσώρουχα στα πρωινάδικα. Ίδια η διαδικασία, ίδιο το αίσθημα της στέρησης, ίδια η πραγματικότητα του φιλοθεάμονος που ξέρει ότι απέναντι στο λαχταριστό προϊόν μόνον το φάτε μάτια ψάρια έχει ως επιλογή.
Αλλά κάθε κρίση, το γνωρίζουμε, στις εποχές μας είναι κατ΄ αρχήν μιντιακή υπερπαραγωγή. Δεν υφίσταται χωρίς το θέαμά της. Τα πλάνα με τους μυθικούς χρηματιστές της Γουόλ Στριτ να πιάνουν το κεφάλι τους σε μια κίνηση απελπισίας, που θύμιζε τις τραγωδούς της Επιδαύρου, δίνουν εικόνα και επομένως «νόημα» στις συζητήσεις περί κρίσης. Αυτό είναι η κρίση για το φιλοθέαμον πλήθος. Ένας χρηματιστήςτραγωδός.
Είναι και οι λίρες που εμφανίστηκαν στα στούντιο, πρώτα των Καμπουράκη – Οικονομέα, μετά του Παπαδάκη που υπερθεμάτισε με ράβδους χρυσού, ακολούθησαν οι Καραμέρος- Χαριτάτος το περασμένο Σαββατοκύριακο στον Αnt1 που είχαν μια χούφτα λίρες και τις έδειχναν μετρώντας τις για να ακουστεί εκείνος ο χαρακτηριστικός ήχος που προκαλούσε ρίγη ηδονής στον Σκρουτζ- και τους ομοίους του.
Γυάλισαν βλέμματα και κάμερες. Σαν να μας απειλούσε αίφνης ένας Αρμαγεδδών που θα αφανίσει κάθε χρηματιστηριακή και τραπεζική αξία, κάθε ομόλογο, χαρτί με πλασματική, συμφωνημένη τιμή και το μόνο που θα απομείνει να θυμίζει τον κολοσσιαίο ανθρώπινο πολιτισμό θα είναι το χρυσάφι.
Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε συζητήσει τόσο πολύ για το χρήμα, ποτέ άλλοτε δεν κατελάμβανε τόσο χώρο η αγωνία για τον πλούτο, ακόμη και τον μικρό προσωπικό, τις μικροοικονομίες. Δεν ακούγεται άλλο από την αγωνία για το «χαμένο χρήμα». Μα πού πήγε; Δεν το βρήκε κανείς;
Από τον λόγο της μιζέριας που ακούγεται καθημερινά από τα πάνελ των Αυτιάδων και Παπαδάκηδων για τις Λαϊκές και τα άδεια καλάθια της νοικοκυράς ώς τον λόγο της ελίτ, για τα δισεκατομμύρια που πηγαινοέρχονται από τους κρατικούς κορβανάδες στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, μία αξία παραμένει πανίσχυρη και παγκόσμια: ο πλούτος. Μία αγωνία για όλους: το χρέος.
Απόντα κεφάλαια από παντού. Τρισεκατομμύρια ευρώ, λένε. Και στο τεράστιο κενό που δημιούργησαν ξαφνικά προβάλλει ολόλαμπρη στο μεγάλο λαϊκό τηλεοπτικό κοινό μια άγνωστη ώς χθες εικόνα του νεοκαπιταλιστικού μύθου, η εικόνα των golden boys, αυτών των μυθικών τύπων που κινούν τα νήματα της οικονομίας.

Πόπη Διαμαντάκου