Όταν το προϊόν εξαρτάται από τη διάθεση του υπαλλήλου και όχι από την επωνυμία της εταιρείας

Έντεκα η ώρα και έχουμε δώσει ραντεβού με τη Ζ. στον σταθμό των Πετραλώνων. Θα πάμε στον Πειραιά για shopping.
Στη διαδρομή με τον ηλεκτρικό τα μεγάφωνα μας υπενθυμίζουν για τη βραδινή διακοπή της λειτουργίας του Η.Σ.Α.Π. Το ηχητικό μήνυμα συνοδεύεται και από αμέτρητες τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις. Ανεβαίνουμε τα δρομάκια αριστερά του σταθμού και περνάμε μπροστά από ιχθυοπωλεία
και μαγαζιά με ξηρούς καρπούς και άρωμα φρεσκοκομμένου καφέ.
Ο ουρανός έγινε γκρι πολύ σύντομα και οι ομπρέλες βγήκαν στους δρόμους. Κάνουμε στάση για ζεστή σοκολάτα στα Starbucks της Φίλωνος. Μικρό κατάστημα με τρία τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, καμία σχέση με αυτά του κέντρου. Παραγγέλνουμε δύο σοκολάτες χωρίς γεύση με σαντιγί. Αν και στο κατάστημα την ώρα που μπήκαμε δεν υπήρχε άλλος πελάτης, διαπιστώνω μια μικρή καθυστέρηση, δεν με ενοχλεί όμως καθόλου. Χαζεύω τις κούπες και τα συσκευασμένα ροφήματα. Δίπλα υπάρχει μια ανακοίνωση που καλεί τους πελάτες να παρακολουθήσουν εκπαιδευτικό σεμινάριο με θέμα: «Πώς να φτιάχνετε το μοναδικό Starbucks καφέ στο σπίτι σας.» Αναγράφεται ο τόπος και η ώρα. Συνειδητοποιώ μάλιστα ότι είναι για την ίδια ημέρα και αναρωτιέμαι ποιος πάει σε τέτοιες συναντήσεις.

«Οι σοκολάτες σας είναι έτοιμες, θέλετε να σας τις βάλω σε βάση;» με ρωτά η κοπέλα πολύ ευγενικά. «Συγγνώμη αλλά είχα πει πως θα τις ήθελα για εδώ.» Κοιτάζει τις συσκευασίες και δείχνει να αγχώνεται. Πριν προλάβω να της πω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα θα τις πάρω και έτσι, τις έχει ήδη εξαφανίσει και κρύβεται ολόκληρη πίσω από τις μηχανές του καφέ. Εντωμεταξύ, από την κουζίνα εμφανίζεται μια ξανθιά κυρία που προφανώς είχε παρακολουθήσει το περιστατικό και απευθυνόμενη στην αγχωμένη κοπέλα την επιπλήττει για τη καθυστέρηση. «Γιατί περιμένει η κυρία τόση ώρα;» Είναι αγριεμένη και μιλά με τον αέρα της προϊσταμένης. Η κοπέλα κάτι σιγοψιθυρίζει και απολογείται ενώ εγώ ντρέπομαι που γίνεται όλο αυτό εξαιτίας μου. Η ξανθιά κυρία αναλαμβάνει, αδειάζει τις σοκολάτες σε κούπες και μου τις σερβίρει. Με απογοήτευση διαπιστώνω πως η μία από τις δύο είναι χυμένη γύρω-γύρω στη κούπα. Αποφασίζω στιγμιαία να μη δώσω συνέχεια και κατευθύνομαι προς τα έξω. Έχω χαλαστεί όμως και το αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου. Καταργείται η έννοια των βιομηχανικών προϊόντων. Το προϊόν εξαρτάται από τη διάθεση του υπαλλήλου και όχι από την επωνυμία της εταιρείας. Όταν μάλιστα πάω να τη πιάσω για να πιω συνειδητοποιώ ότι δεν πιάνεται από πουθενά. Είναι παντού χάλια. Γυρίζω στο τμήμα της παραλαβής και αφήνω το δισκάκι στο πάγκο με τις αποδείξεις. «Θα μπορούσατε να διορθώσετε κάτι με αυτή τη σοκολάτα;» τη ρωτάω χαμηλόφωνα και διακριτικά. «Γιατί; Τι έχει δηλαδή;» απαντά επιθετικά, έτοιμη να αρπαχτεί προς μεγάλη μου έκπληξη. «Ξέρω εγώ, πιστεύετε πως είναι εικόνα αυτή;» της απαντάω φανερά ενοχλημένη πλέον δείχνοντας επιδεικτικά τη κούπα και ας υπάρχουν γύρω στα πέντε άτομα που περιμένουν στη σειρά. «Θα περιμένετε να τελειώσω». Και μου φτιάχνει καινούργια σοκολάτα ύστερα βέβαια από τη σχετική καθυστέρηση, δείγμα της εξουσίας της.

Στο γυρισμό σκέφτομαι πόσο ικανοποίηση της έδωσε το να μειώσει τη κοπέλα που έφτιαξε αρχικά τα ροφήματα υποδεικνύοντας την εξουσία της και μόνο. Είναι προφανές δεν την ενδιέφερε το αποτέλεσμα απλά επιζητούσε την υποβίβαση και τον εξευτιλισμό. Τουλάχιστον η κοπέλα δεν έκανε και κάποιο τρομερό λάθος. Και ήταν και ευγενική. Αυτή ήταν όμως που εξάντλησε την αυστηρότητα της στην υπάλληλο και η ίδια πρόσφερε μία άθλια εκδοχή σοκολάτας μιλώντας ειρωνικά και αγενέστατα. Αναρωτιέμαι εάν θα είναι μέσα στην ομάδα του σεμιναρίου να διδάξει πώς να χύσετε τη σοκολάτα σε όλη τη κούπα και να τη σερβίρετε σαν να μη τρέχει τίποτα.

Γιώτα Δημητρακοπούλου