Πολιτική η Βαγενά πολιτισμό η Λουλού

Γράφει η Ελένη Σπανοπούλου

Με την έννοια ότι στην Πολιτική ζωή έχει εκλείψει ο πολιτισμός και ότι, στον Πολιτισμό μας η πολιτική είναι σχεδόν ανύπαρκτη, είναι δύσκολο να παραβλέψει κανείς τη στάση Ζωής μια κορυφαίας πρωταγωνίστριας του ελληνικού θεάτρου και για κάποια τέρμινα πρωταγωνίστριας στη Βουλή των Ελλήνων με τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Εκλεγμένη πρώτη σε ψήφους στο νομό της Λάρισας, ιδιαίτερης πατρίδας της, η Άννα Βαγενά κάνει για μια ακόμη φορά την έκπληξη, με μια κίνηση που στις στέρφες από ομορφιά και ανθρωπιά μέρες μας είναι μια ανάσα, λίγο οξυγόνο, για να μιλήσω σύμφωνα με τη σημειολογία των καιρών… Η αγάπη της για ένα κακοποιημένο ζωάκι, ένα εξαιρετικά έξυπνο στη δομή του τρυφερό βιβλίο, η υπέροχη, ανάπηρη σήμερα σκυλίτσα της, η ζωή της με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, λίγο πριν λίγο μετά το θάνατο του, η θεατρική σκηνή, η πολιτική δράση, μα πάνω απ’ όλα, η τεράστια και πολύτιμη εμπειρία της στο Θέατρο, γέννησαν τη ΛΟΥΛΟΥ. Ένα πολυδύναμο έργο σε μια διαδραστική παράσταση με κείμενο, σκηνοθεσία και ερμηνεία της ίδιας της Βαγενά, που επιτυγχάνει το βασικό στόχο σε κάθε θεατρικό δρώμενο, τη ΜΕΘΕΞΗ.

Μόνη για πάνω από μια ώρα στη σκηνή η Άννα Βαγενά δεν δίνει απλώς ένα συγκλονιστικό ρεσιτάλ ερμηνείας, με δυνατότητες, που- άλλωστε- γνωρίζει τα σύμπαν άπαν στο ελληνικό θέατρο. Παραδίνει μάθημα Ζωής και ανθρώπινης καλοσύνης, σε μια ελεγεία του ορισμού συνύπαρξης Πολιτισμού και Πολιτικής! Γιατί αυτό είναι η παράσταση, που τολμά ξανά ,ολομόναχη, να ανεβάζει στο Θεάτρου Μεταξουργείο, χώρο πολιτισμού, στον Κεραμεικό, που από τους πρώτους ξεκίνησε ,το 1999, σε αυτή την υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας. Μπροστάρισσα η Άννα σε πολλά από τα μεγάλα κινήματα στο χώρο της Τέχνης της. Στον νέο ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 70. Στο νέο κύμα του ελληνικού θεάτρου από τη Μεταπολίτευση. Στην πολιτιστική ανάπτυξη της Περιφέρειας με την αποκέντρωση και το Θεσσαλικό Θέατρο στη Λάρισα. Σε ατέλειωτες επιτυχίες με σπάνιες για την ποιότητα τους παραστάσεις ελληνικών, κυρίως έργων, στηρίζοντας συνειδητά την σύγχρονη ελληνική δραματουργία και την ουσιαστική έννοια του Λαϊκού Θεάτρου. Σαν θηλυκός Ζαν Βιλάρ και σαν γυναίκα, που διεκδίκησε τη θέση της και την ελευθερία της στη Τέχνη της και στη Ζωή, με «αρετή και τόλμη». Τώρα, μετά από μισό αιώνα αγώνα και αγωνίας για τη συμπόρευση του Πολιτισμού με την Πολιτική, είναι η ώρα που η Βαγενά αυτοβιογραφείται και συνοψίζει σε μια πυκνή θεατρική ώρα τη ζωή της, μέσα από τη ζωή της αγαπημένης της σκυλίτσας, της 15χρονης πια Λουλού, αληθινής πρωταγωνίστριας κι αυτής, όπως η αγαπημένη της μαμά, η κυρία Άννα. Και βέβαια είναι μια παράσταση, που πρέπει να δουν όλοι όσοι αγαπούν τους τετράποδους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Και βέβαια είναι ένα μάθημα Ανθρωπιάς και Πολιτισμού για την άξια της ζωής και την αγάπης ανάμεσα σε ζωντανά πλάσματα. Και βέβαια είναι μια σκληρή καταγγελία στο θέμα της κακοποίησης ζώων από βάρβαρους πρωτόγονους στον 21ο αιώνα. Είναι, όμως, και πολλά παραπάνω .

Είναι μια πράξη Πολιτική, πολύ πιο αποτελεσματική από δεκάδες ομιλίες στη Βουλή, πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από υπουργεία. Είναι μια πράξη Πολιτισμού, αφού μαγεύει και διδάσκει ταυτόχρονα υπηρετώντας την ουσία της θεατρικής δράσης και της αποτελεσματικής εκπαίδευσης. Είναι μια πράξη Αλληλεγγύης, για κάθε πονεμένο έμψυχο πλάσμα, ανεξάρτητα με το βαθμό της έλλογης ικανότητας του. Η Λουλού είναι κάθε ανάπηρο ή, και κακοποιημένο παιδί… Είναι μια πράξη Αγάπης και ανταπόδοσης της αγάπης που παίρνει η σκυλομάνα Άννα, από την σκυλοκόρη Λουλού. Γιατί τα ζώα συντροφιάς είναι ισότιμα μέλη της οικογένειας με την οποία ζουν. Είναι μια πράξη Ζωής για την Άννα Βαγενά, που δίνει φωνή στη σκυλίτσα της και μέσα από τα σκυλίσια ματάκια της Λουλού διηγείται την κοινή τους ζωή. Μια ζωή γεμάτη συμπόνοια, αγωνία για το αύριο και μάχες αξιοπρέπειας, στην αρένα της βίας των ανθρώπων, της αναξιοπιστίας των πολιτικών και της επιβίωσης στο θέατρο.

Η ζωοφιλία και ιδιαίτερα η επιδεικνυόμενη ζωοφιλία, με σχετικές φωτογραφίες και αναρτήσεις πολιτικών και δημόσιων προσώπων, δεν έχει σχέση με το νόημα και το μήνυμα αυτής της παράστασης. Είναι ο κορμός του έργου , αλλά στην κυριολεξία η αφορμή για να μιληθούν και κάποια άλλα γεγονότα στη ζωή της Άννας. Με εντυπωσίασε ο διακριτικός και πολιτισμένος τρόπος με τον οποίο τα διηγείται. Με δάκρυα στα μάτια, αλλά περισσή περηφάνεια και αξιοπρέπεια. Πολιτική απογοήτευση και ανθρώπινη πικρία ανακατεύονται γλυκά όταν ακούει τη μουσική του φτωχού και μόνου cow boy, της μουσικής μας, του Λουκιανού (της) Κηλαηδόνη . Παρηγορεί το πένθος της, και ξορκίζει το φόβο θανάτου ,έτσι όπως τα διηγείται στο καθηλωμένο κοινό της. Συγκινεί και οδηγεί με μαεστρία τους θεατές από το απλό καθημερινό στο δραματικό και βίαιο κι από εκεί στο τραγικό για το αναπόφευκτο….Καθισμένη σε μια γέρικη πολυθρόνα, με μια μικρή παλιά λάμπα, που φωτίζει το σκοτάδι της σκηνής, την εικόνα της Λουλούς της δίπλα της κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, παίρνει διαδοχικά τη φωνή του σκύλου, τη φωνή της Μάνας, τη φωνή της πολιτικού τη φωνή της Άννας και γράφει με δύναμη μια ακόμη σελίδα στην μεγάλη της πορεία. Προσωπικά, με παρακίνησε το δελτίο τύπου που έλαβα και διάβασα: Η «Λουλού» – έγραφε- είναι μία θεατρική αφήγηση και το ομώνυμο βιβλίο είναι το ημερολόγιο της σκυλίτσας Λουλούς, που αφηγείται, με τη φωνή της Άννας, την περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα ζωή της. Πριν από δεκατέσσερα χρόνια ήταν ένα κακοποιημένο αδεσποτάκι που γεννήθηκε στις Σέρρες, υιοθετήθηκε από την τρανς Βίκυ, αλλά βρέθηκε έπειτα δεμένη με αλυσίδα έξω από μια ταβέρνα. Εκεί την πρωτοείδε η Άννα Βαγενά και έκτοτε έγινε ισότιμο μέλος της οικογένειάς της. Η Λουλού λέει την ιστορία της. Και έτσι διηγείται παράλληλα την ιστορία της οικογένειας Βαγενά – Κηλαηδόνη, τις καλλιτεχνικές χαρές, τις πολιτικές νίκες και ήττες, το αναπόφευκτο του θανάτου. Είναι παράσταση που, μιλά με την αθωότητα και την άδολη αγάπη που δείχνουν τα ζώα στους ανθρώπους τους, για σημαντικά και, ενίοτε, δύσκολα θέματα.» Με δροσερή γλώσσα και χιούμορ φωτίζει τη ζωή δύο αγαπημένων καλλιτεχνών, σε μια ιδιαίτερη περίοδο για τη χώρα.» Συγχρόνως μέσω της «Λουλούς» δίνεται φωνή σε όλα τα κακοποιημένα ζωάκια.» Στον όμορφο χώρο του θεάτρου Μεταξουργείο ένοιωσα πως η Άννα ξεκίνησε ένα ακόμη ταξίδι προς μια μεγάλη προσωπική της επιτυχία. Και οικογενειακή θα έλεγα, αφού στην παράσταση υπογραφές βάζουν η κόρη της Μαρία, (τραγούδι) η εγγονή της Μαρίνα (σκίτσα ) και ο γαμπρός της ( μουσική επιμέλεια). Στο τέλος της παράστασης, θα δυσκολευτείτε να αποφασίσετε ποια αγαπάτε περισσότερο! Τη Λουλού ή την Άννα? Στη διάρκεια της παράστασης θα δακρύσετε και θα γελάσετε πολύ. Και στην υπόκλιση, όταν στη σκηνή εμφανίζεται σε ειδικό αναπηρικό καροτσάκι η grande dame της βραδιάς, η Λουλού αυτοπροσώπως, θα κλάψετε μαζί με την Άννα, αλλά και θα ανακουφιστείτε στη σκέψη του πόσο τυχερές ήταν αυτές οι δυο γυναίκες που έζησαν και ζουν, ακόμη μαζί (μας). Είθε να είναι μια αγκαλιά μέχρι το τέλος. Και είθε να δουν αυτή την παράσταση , όσο γίνεται περισσότεροι, που στην έξοδο από το σκοτάδι του Κεραμεικού θα νοιώθουν όχι απλά ευχαριστημένοι από τη βραδινή τους έξοδο και συγκινημένοι από την θεατρική μέθεξη, αλλά ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Κι αυτό είναι η μεγάλη επιτυχία της Άννας Βαγενά!

Ταυτότητα παράστασης
ΘΕΑΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ : Ακαδήμου 14, Κεραμεικός
Μέρος των εισπράξεων θα διατίθενται για φιλοζωικούς σκοπούς. Κέρασμα για όλους του θεατές ένα ποτήρι σανγκρία.
Κείμενο – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία : Άννα Βαγενά
Τραγούδι παράστασης : «Υπόσχεση» Μαρία Κηλαηδόνη
Μουσική επιμέλεια : Νείλος Καραγιάννης
Επεξεργασία βίντεο – φωτογραφίας – Γραφιστικά : Μαριάννα Μαυριανού
Σκίτσα : Μαρίνα Καραγιάννη
Διάρκεια παράστασης : 60 λεπτά.

*Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΑ, τ. Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ

——————
Δείτε ακόμη: Πολιτική χωρίς πολιτισμό και πρόταση μομφής χωρίς αποτέλεσμα…