Καναλάρχες και στελέχη της ενημέρωσης των ΜΜΕ σεβαστείτε τις αθώες ψυχές των νεκρών

Τις τελευταίες μέρες, γινόμαστε μάρτυρες, μιας ανθρωποφαγίας και ενός κανιβαλισμού, με φόντο τις αθώες ψυχές ενός τραγικού δυστυχήματος που έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία. Σε αυτό τον κανιβαλισμό προστέθηκε και ένας 39χρονος νέος που βρέθηκε νεκρός σε απόμακρη περιοχή της Λάρισας με τα αίτια θανάτου να οργιάζουν…

Γράφει ο Πέτρος Κοντραφούρης

Δολοφονία, αυτοκτονία, απαγωγή από τρεις ενόπλους; Λεπτομέρειες και περιγραφές από απεσταλμένους αφιερώνοντας ολόκληρες εκπομπές, που πρέπει να παίρνεις χάπια για να είσαι ήρεμος με τα όσα βλέπεις και ακούς να περιγράφονται! Δεν ξέρει κανείς ποιον, και τι να πιστέψει.

Πρωινές μεσημβρινές, βραδινές εκπομπές, αλλά και τα δελτία ειδήσεων πλάθουν τις δικές τους ιστορίες και αναλύσεις μέσα από υπερβολές, εικασίες και φαντασιώσεις πάνω σε πρόσωπα και οικογένειες που θρηνούν ακόμη τους δικούς τους νεκρούς, αναζητώντας δήθεν τη δημοσιογραφική αλήθεια.

Η ελληνική δημοσιογραφία, έχει την τάση να κυνηγάει τη βία το δάκρυ το θρήνο και το αίμα που γίνεται πολιτικό εργαλείο πολλές φορές των κομμάτων μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα και να φτάνει μέχρι τη Βουλή με εκατέρωθεν αλληλοκατηγορίες και αντεγκλήσεις που πολλές φορές αγγίζουν και τα όρια του πεζοδρομίου.

Μήπως θα πρέπει να σκεφτούν όλα τα ΜΜΕ να κηρύξουν δοκιμαστικά για ένα δεκαήμερο τη μη συμμετοχή και πρόσκληση πολιτικών σε τηλεοπτικά παράθυρα για να ηρεμήσει λίγο ο κόσμος και να γίνει πολιτική αποτοξίνωση στην ελληνική κοινωνία;

Πραγματικά αναρωτιέμαι τι προσφέρουν καθημερινά, όλοι οι πολιτικοί να μιλάνε για δολοφόνους συγκάλυψη, μαφία, κυβέρνηση ανικάνων, όλοι να πληρώσουν, όλοι να μπουν φυλακή, και να βγάζουν αφρούς από το στόμα;

Λεβέντες πολιτικοί και πολιτικάντηδες, αφήστε το λαό, αφήστε την κοινωνία να κατέβει στους δρόμους τις πλατείες σε κάθε πόλη και γωνιά της Ελλάδας. Να διαδηλώσουν να κλάψουν να διαμαρτυρηθούν. Μην τους εκμεταλλεύεστε και μην τους συμπονάτε , δεν έχουν ανάγκη από εσάς. Μην ρίχνετε λάδι στη φωτιά. Σεβαστείτε τους νεκρούς και τις οικογένειες τους. Αφήστε τους να διαδηλώσουν ειρηνικά, γιατί το παρελθόν μέσα από τις διαδηλώσεις μας έχει διδάξει πολλά που στοίχισαν στον ελληνικό λαό.

Καλό θα είναι όλοι οι πολιτικοί να απέχουν των διαδηλώσεων. Τις συγκεντρώσεις της κάνει ο λαός και όχι οι πολιτικοί. Οι παρουσία τους δυναμιτίζει με πύρινους λόγους για καταδίκες και εγκληματίες. Η δικαιοσύνη θα κάνει το καθήκον της, διαφορετικά ας πάρουμε το νόμο στα χέρια μας και τις αποφάσεις να βγάζουν οι διαδηλώσεις και οι πολιτικοί.

Για φανταστείτε αν μέσα σε όλη αυτή την πολιτική και κοινωνική πόλωση έχουμε κάποιο συμβάν όπως με τη δολοφονία του φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα στις 21 Ιουλίου 1965 στην οδό Σταδίου εν μέσω διαδηλώσεων σε μια ταραγμένη πολιτική εποχή.

Μην γίνεστε συνένοχοι σε τηλεοπτικά παράθυρα για λίγη τηλεθέαση κάποιων δημοσιογράφων που μέσα από διάφορα γραφικά και γραφικότητες ασελγούν πάνω στις ψυχές ανθρώπων με διαλόγους και προσωπικά απόρρητα, στοιχεία ακόμη και ιατρικού φακέλου με τον έλληνα και την ελληνίδα τηλεθεάτρια να προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της και την αξιοπρέπεια της με τα όσα βλέπει και ακούει.

Αλήθεια πόσο επίκαιρος είναι ο Γιώργος Σουρής με την πολιτική του σάτιρα. Ας τον θυμηθούμε με το «Δυστυχία σου Ελλάς» που γράφτηκε το 1893 πριν από 132 χρόνια μετά τη πτώχευση της χώρας την οποία ανήγγειλε στις 10 Δεκεμβρίου 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης:

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;