Είμαι στην τηλεόραση άρα υπάρχω!

«Είμαι στην τηλεόραση άρα υπάρχω»! Θεωρείται κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι αν ζούσε σήμερα ο Καρτέσιος αυτή θα ήταν η ρήση του για τον σύγχρονο άνθρωπο. Αφορμή για το σημερινό μας πρωτοσέλιδο είναι το happening που συνέβη στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων του Alpha. Μέσα στην αγωνία τους οι άνθρωποι του σταθμού να μιλήσουν με κάποιο συγγενικό πρόσωπο του δράστη της δολοφονίας του διοικητή του ΙΚΑ άνοιξαν του τηλεφωνικούς καταλόγους και τους χρυσούς οδηγούς και άρχισαν να ψάχνουν. Προφανώς εντόπισαν κάποιον κατά την διάρκεια του δελτίου ειδήσεων και αμέσως τον έβγαλαν στον αέρα. Ο παρουσιαστής αναγγέλλει συνομιλία με συγγενή του δράστη και βγαίνει και το σχετικό super. Βγαίνει λοιπόν στον αέρα ο «συγγενής» και στην πρώτη ερώτηση του παρουσιαστή ακούγεται το εκπληκτικό «Ξέρετε δεν είμαι συγγενής του δράστη. Πρόκειται για συνωνυμία αλλά επειδή είμαστε από την ίδια περιοχή θα μιλήσω και εγώ για το θέμα»! και φυσικά μίλησε για τον δράστη επειδή τον έχει δει μερικές φορές στο χωριό…Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το πώς και το γιατί βγήκε αυτός ο άνθρωπος σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ούτε γιατί αφού διαπιστώθηκε ότι δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον δράστη, ούτε με την υπόθεση δεν του έκλεισαν το τηλέφωνο. Το πρόβλημα που δεν αναδεικνύεται ποτέ είναι αυτός ο άνθρωπος που έχοντας βγει έστω και από σπόντα στην τηλεόραση (και μάλιστα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων) νιώθει ότι έχει κερδίσει το τζόκερ. Ο άνθρωπος αυτός θέλοντας να καταναλώσει τα 30 δευτερόλεπτα δόξας που του αναλογούν συνέχισε να μιλάει για πράγματα που δεν τον αφορούσαν και δεν ήξερε. Προφανώς στον μικρόκοσμο του χωριού και του καφενείου του ο άνθρωπος αυτός χθες το βράδυ έγινε ο τοπικός ήρωας ή τουλάχιστον αυτό ένιωθε ότι γίνεται την στιγμή που δεν έκλεισε το τηλέφωνο αλλά συνέχισε να μιλάει για τον άνθρωπο που τυχαίνει να έχουν το ίδιο επίθετο. Η κατάσταση αυτή μας θύμισε μια ανάλογη που είχε συμβεί στην ιστορία της δολοφονίας των κυνηγών στο Αγρίνιο. Τότε ένα 24ωρο μετά το φονικό βγήκε τηλεφωνικά στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 στενή συγγενής ενός εκ των θυμάτων (σύζυγος ή αδερφή). Ο παρουσιαστής την ρώτησε κάποια πράγματα και στην συνέχεια το δελτίο συνεχίστηκε με το ρεπορτάζ, τα παράθυρα κλπ για την υπόθεση. Μετά από 20-25 λεπτά ροής του δελτίου τέθηκε κάποιο θέμα και ο παρουσιαστής ρωτάει αν η συγγενής είναι στον αέρα για να τοποθετηθεί επί του εν λόγω θέματος. Η απάντηση ήταν άμεση «Εδώ είμαι, εδώ είμαι, να σας απαντήσω»… Με απλά λόγια, μια στενή συγγενής ενός ανθρώπου που είχε δολοφονηθεί άγρια άνευ λόγου και αιτίας όχι μόνο είχε το κουράγιο να βγαίνει και να μιλάει στα δελτία ειδήσεων αλλά είχε προσαρμοστεί αμέσως στον ρόλο της σχολιάστριας του πάνελ και περίμενε επί ώρα να της δοθεί και πάλι ο λόγος να παρέμβει. Είναι δεδομένο ότι ανάλογες ιστορίες θα βρει κάποιος καθημερινά στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο και πρόκειται πλέον για ένα φαινόμενο που κατά την γνώμη μας ξεπερνάει τα στενά όρια της σωστής δημοσιογραφίας και δεοντολογίας και χρήζει κοινωνιολογικής και ψυχιατρικής ανάλυσης. Δεν είναι λοιπόν μόνο ζήτημα της όποιας κακής δημοσιογραφίας αλλά και θέμα των πολιτών και του καθένα από εμάς που θεωρεί πλέον όχι μόνο καταξίωση αλλά σχεδόν υποχρέωση του να εμφανισθεί στην τηλεόραση ακόμη και στις πιο δύσκολες προσωπικές του στιγμές ή ακόμη και όταν είναι παντελώς άσχετος για το θέμα στο οποίο καλείται να μιλήσει.