Ο Νίκος Μωραίτης εξηγεί γιατί θα είναι αύριο στο Σύνταγμα για τα Τέμπη

…ενώ έχει να πάει σε συγκέντρωση από το δημοψήφισμα του ’15

Ανάρτηση του γνωστού στιχουργού στο Χ:

Δεν κατεβαίνω συχνά σε συγκεντρώσεις.
Δε νιώθω και καλά μέσα σε τόσο κόσμο.
Τελευταία φορά ήταν την Παρασκευή πριν από το Δημοψήφισμα του ‘15 στο Σύνταγμα.
Αύριο θα είμαι εκεί.

Γιατί σας μιλάω για εμένα;
Γιατί οι αυριανές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ο τρόπος που λιώνεις το ατομικό σου Εγώ μέσα στο μεγάλο Εμείς.

Είναι η έλλειψη οξυγόνου του κάθενός μας μέσα σε ένα σάπιο καθεστώς που λέει ψέματα, αποκρύπτει στοιχεία, χειραγωγεί τη δικαιοσύνη, μοντάρει, μπαζώνει, σκορπίζει στα χωράφια πτώματα, φτύνει στο πρόσωπο οικογένειες που πενθούν και δε σέβεται τη μνήμη των νεκρών – μέγιστη ύβρις από την Αρχαιότητα στον τόπο αυτό.

Είναι η έλλειψη οξυγόνου του κάθενός μας που τρομάζει μην αρρωστήσει και χρειαστεί να πάει σε δημόσιο νοσοκομείο, που κυκλοφορεί σε μία χώρα με απαρχαιωμένες δομές, που ζει μια σκυμμένη ζωή με έναν μισθό που φτάνει όλο και για λιγότερα• που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, την ώρα που γύρω του λίγοι και εκλεκτοί κάνουν πάρτι διαφθοράς.

Τριάντα άνθρωποι δεν είχαν οξυγόνο. Το φώναξαν, το ακούσαμε, ήταν η τελευταία κραυγή της ζωής τους.

Τριάντα άνθρωποι επέζησαν της σύγκρουσης και πέθαναν από την έκρηξη ενός εύφλεκτου φορτίου που ποτέ δε μάθαμε, το οποίο παρήγγειλε κάποιος που ποτέ δε μάθαμε, για να κάνει μία μπίζνα που ποτέ δε μάθαμε. Όλα τα στοιχεία εξαφανισμένα.
Με τον Πρωθυπουργό που γνώριζε τα πάντα, να λέει δημοσίως ψέματα ότι δεν υπήρχε κανένα εύφλεκτο φορτίο στην εμπορική αμαξοστοιχία.

Αυτή η κυβέρνηση δεν κατάλαβε ένα πράγμα.
Όσες φορές κι αν επανεκλεγεί μέσα στο δράμα της έλλειψης αντιπολίτευσης,
Όσο κι αν συγκαλύψει, μοντάρει, μπαζώσει,
Όσες προαγωγές κι αν δώσει σε όσους συνέβαλαν στη συγκάλυψη,
Η αλήθεια των Τεμπών θα είναι η Νέμεσίς της.

Αυτούς τους 57 ανθρώπους, τις οικογένειές τους, τους φίλους τους, τους επιβάτες που επέζησαν με φρικτές μνήμες – όλους αυτούς τους έχει υιοθετήσει κάθε ελληνική οικογένεια, κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του.

Είναι οι νεκροί μας, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας.
Ως λαός ξεχνάμε εύκολα. Πώς να ξεχάσεις όμως ότι ζεις χωρίς οξυγόνο; Στο θυμίζει κάθε αναπνοή που πας να πάρεις.

Αύριο λοιπόν θα είμαστε εκεί. Το πιο μεγάλο δάσος στην Ευρώπη θα είναι το Σύνταγμα. Μέσα από τις πλάκες θα ξεπεταχτούν, θα γιγαντωθούν και θα καρπίσουν 30 δέντρα, 57 δέντρα, εκατοντάδες χιλιάδες δέντρα. Εμείς. Στην πιο μεγάλη ανάσταση οξυγόνου που θα έχει γίνει ποτέ σε αυτήν τη χώρα.