«Παίρνω φάρμακα για τους εφιάλτες, βλέπω ότι καίγομαι»

Η συγκλονιστική περιγραφή της Ντίνας Μαγδαλιανίδη που επέζησε στα Τέμπη από τη σύγκρουση των τρένων

Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη μίλησε στο αφιέρωμα του MEGA (Ανθή Βούλγαρη) για τα Τέμπη και συγκλόνισε η περιγραφή της, αναφέροντας τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης. «Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» αναφέρει αρχικά η νεαρή κοπέλα.

«Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έγινε το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα «δεν πρέπει να πεθάνω». Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι» για να συμπληρώσει, «Αυτό που σκέφτηκα ήταν “την ευκαιρία αυτή Ντίνα δεν πρέπει να τη χάσεις, πρέπει να ζήσεις”».

Ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει, «Σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ράγες με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Έτσι όπως έπεσα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κάταγμα στον αυχένα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».

Για το μετατραυματικό σοκ λέει, «Βγαίνω πολύ σπάνια. Νιώθω φόβο να είμαι κοντά σε κόσμο, νιώθω φόβο και όταν είμαι στο αμάξι. Μου έρχονται συνέχεια στιγμές, δεν κοιμάμαι. Παίρνω φάρμακο για τον ύπνο, αλλά και για τους εφιάλτες που ακόμα υπάρχουν. Βλέπω συνέχεια κάποια πρόσωπα που είχα δει λίγο πριν το ατύχημα, γύρω μου σώματα. Βλέπω και την πτώση μου από το τρένο. Μου έχει μείνει ακόμα η πτώση και ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχει αίσιο τέλος η κατάστασή μου. Και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω ακόμα έναν χρόνο. Με στενοχωρεί να παλεύω να περπατήσω και θα μου πείτε μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται, αυτό δεν είναι τίποτα! Αλλά είναι πολύ δύσκολο και να το βιώνεις όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα ότι είναι πολύ σκληρό να ζω και να πληγώνω τους ανθρώπους που με βλέπουν. Σκεφτόμουν, όμως, ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα εκεί έξω. Δεν μου δίνει κουράγιο, αλλά λέω “Ντίνα σώθηκες, έχεις κάποιες ελπίδες στη ζωή τους. Οι ελπίδες άλλων πέθαναν εκείνη την ημέρα”».