Enimerosi24Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εγκαινίασε την έκθεση «Ο νεοϊμπρεσιονισμός στα χρώματα της Μεσογείου (1891-1914)»
… στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή
H Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου εγκαινίασε εχθές το βράδυ την έκθεση «Ο νεοϊμπρεσιονισμός στα χρώματα της Μεσογείου (1891-1914)» στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Μάλιστα κατά τον χαιρετισμό της, ανέφερε ότι «σε μια εποχή δύσκολη και αβέβαιη, η οποία αποτυπώνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο με μουντές, σκοτεινές αποχρώσεις, η έκθεση που εγκαινιάζουμε σήμερα, πλημμυρισμένη από τη μεσογειακή φωταύγεια, είναι ένα νεύμα αισιοδοξίας».
Ακολουθεί ολόκληρος ο χαιρετισμός της Προέδρου κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου
Σε μια εποχή δύσκολη και αβέβαιη, η οποία φοβάμαι ότι αποτυπώνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο με μουντές, σκοτεινές αποχρώσεις, η έκθεση που εγκαινιάζουμε σήμερα, πλημμυρισμένη από τη μεσογειακή φωταύγεια, είναι ένα νεύμα αισιοδοξίας. Στα έργα που την συναπαρτίζουν, το φως –αρχή και τέλος κάθε αποκαλυπτικού φαινομένου, ταυτόσημο της φυσικής και ηθικής ευγένειας– δημιουργεί επιφάνειες διαπερατές από το βλέμμα και τον νου, γραμμές μεγάλης ρευστότητας και ελευθερίας, εικόνες που μεταμορφώνουν το αισθητό σε υπερβατικό. Πίνακες λουσμένοι στον ήλιο ή το γλυκοχάραμα του δειλινού, τοπία κρυστάλλινης διαύγειας με κυρίαρχο στοιχείο το νερό, ακρογιαλιές της Μεσογείου που αποπνέουν μια δυσεύρετη σήμερα παρθενικότητα, ανθρώπινα πρόσωπα και σώματα σε στιγμές ανάπαυλας ή μόχθου που μας θυμίζουν το ομηρικό «ζώειν και οράν φάος ηελίοιο», με δυο λόγια ότι η ζωή είναι ταυτισμένη με το φως. Πίνακες μεγάλης καθαρότητας και διαφάνειας που επιτρέπουν στον θεατή να βλέπει, μέσα από την υλικότητα της πινελιάς, τη μεταφυσική, θα έλεγα, διάσταση του τοπίου.
Ένα βαθύ αίσθημα νόστου προκαλούν αυτά τα έργα, φιλοτεχνημένα την περίοδο 1891-1914, το οποίο αφυπνίζεται από τη ριζική αθωότητα των αποχρώσεων του πράσινου και του γαλάζιου, από τα θερμά κίτρινα του θερισμένου χωραφιού, από το γαλάζιο της θάλασσας που λες και την αναρριπίζει απαλά ένας ούριος άνεμος. Ένα όραμα ενότητας ανθρώπου και φύσης, μέσα στην οποία η στιγμή γίνεται άχρονη και ο κόσμος αιώνιος. Αυτή την αίσθηση της υπερβατικής αρμονίας, μιας αδιατάρακτης, ειδυλλιακής διάρκειας, αποτυπώνουν τα έργα της παρούσας έκθεσης. Είναι μια αίσθηση και μια δυνατότητα που θα διαρραγεί οριστικά με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, και ασφαλώς μια εμπειρία που απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον ορίζοντα του σύγχρονου ανθρώπου. Ο πόλεμος στην Ανατολική Μεσόγειο, η κλιματική κρίση, η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος δημιουργούν όλο και βαθύτερες ρωγμές στην εύθραυστη σχέση μας με τη φύση. Η γαλήνια ατμόσφαιρα αυτών των έργων, η αρμονία που αποπνέουν, το θάμβος που μας γεννούν μοιάζει να είναι όσο ποτέ αναγκαία στην βίαιη, ταραγμένη, σκληρή εποχή μας.
Θα ήθελα να συγχαρώ θερμά όλους τους συντελεστές της έκθεσης, και ιδίως τις επιμελήτριες Μαρίνα Φερέτι-Μποκιγιόν και Μαρία Κουτσομάλλη-Μορώ, και συνολικά το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, που με τη διεθνή του ακτινοβολία και την αφοσίωσή του στην τέχνη μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά έργα μοναδικής αξίας.
