Καβγάς Λουπάκη – Ακρίτα για τη διακοπή συνεργασίας με ρ/σ «Στο Κόκκινο»

Δίχως τέλος είναι η υπόθεση της δημοσιογράφου Ευγενίας Λουπάκη και η διακοπή της συνεργασίας της με τον ρ/σ «Στο Κόκκινο»… Σήμερα υπάρχει νέος γύρος από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απαντώντας η δημοσιογράφος στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Έλενα Ακρίτα.

Η Ελενα Ακρίτα, επικαλούμενη τα όσα είπε ο διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού, Αδάμ Γιαννίκος, σημείωσε ότι πρόκειται για συνταξιούχο δημοσιογράφο που εργαζόταν εθελοντικά, για αυτό και δεν πρόκειται για απόλυση. Ενώ πρόσθεσε ότι η κυρία Λουπάκη έχει επιλέξει να στηρίξει την «αντίθετη πλευρά» την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη δυσκολότερη μάχη της ιστορίας του. «Τελευταία, η Ευγενία στα σόσιαλ ήταν άκρως επιθετική στον ΣΥΡΙΖΑ και άκρως υποστηρικτική στη Νέα Αριστερά. Δικαίωμά της. Όμως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την δυσκολότερη μάχη της ιστορίας του, εκείνη επέλεξε πλευρά. Την αντίθετη πλευρά. Σε κομματικό ραδιόφωνο αυτό. Δικαίωμά της να το κάνει, δικαίωμα του καθενός να την κρίνει γι’ αυτό».

Και κάπου εδώ έρχεται η νέα ανάρτηση της Ευγενίας Λουπάκη που απαντά στην Ελενα Ακρίτα «Ας με έπαιρνε τηλέφωνο να με ρωτήσει για το πώς απολύθηκε μια εθελόντρια συνταξιούχος»…

Ολόκληρη η ανάρτηση – απάντηση της Λουπάκη στην Ακρίτα
Helena sabe- H Ελένα ξέρει
Το Helena sabe είναι ένα συνταρακτικό μυθιστόρημα της Αργεντινής διάσημης λογοτέχνιδος Κλαούντια Πινιέιρο. Η Ρίτα, η κόρη της Ελένα βρίσκεται απαγχονισμένη σ’ ένα καμπαναριό μια νύχτα με πολλή βροχή. Η Ελένα που πάσχει από Πάρκινσον και η Ρίτα τη φρόντιζε μέχρις εξαντλήσεως, αρνείται να δεχτεί την εκδοχή της αυτοκτονίας και αρχίζει τις δικές της έρευνες, που την υποχρεώνουν να δει τις δικές της ευθύνες, τις οποίες μέχρι τέλους σχεδόν αρνείται να παραδεχτεί-διότι ναι τελικά η κόρη της αυτοκτόνησε μη αντέχοντας την απαιτητική φύση της μητέρας της που η φθορά της ασθένειας την έκανε τυραννική. Οσο η Ελένα έχανε τη δύναμή της τόσο “απαγόρευε” στη Ρίτα να ζήσει τη χαρά. Το βιβλίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις ξεχωριστές εκδόσεις Carnivora της Ασπασίας Καμπύλη, και το έχω παρουσιάσει στο Αλλέγκρο πριν δυο χρόνια- ξέρετε στην εκπομπή που απλώς επί 18χρόνια είχα μικρόφωνο για να κάνω παραγοντισμό. Επίσης, μόλις προστέθηκε στο NETFLIX αξιοπρεπέστατη κινηματογραφική εκδοχή του με την σπουδαία Κάρμεν Αμάγια στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Tο μυαλό κάνει περίεργες διαδρομές και σκέφτηκα το βιβλίο όταν αργά χθες το βράδυ, μετά τον ιαματικό Κεν Λόουτς είδα την δήλωση- άποψη της Ελενας Ακρίτα για την εκπαραθύρωσή μου από το Κόκκινο. Δυο τρεις παρατηρήσεις αναγκαστικά:

Πριν εκδόσει την ετυμηγορία της αναπαράγοντας ακριβώς όσα ισχυρίστηκε ο Αδάμ Γιαννίκος από μικροφώνου, θα μπορούσε ίσως να ρωτήσει κι εμένα. Ισως, λέω γιατί μπορεί μετά από 45 χρόνια στη δημοσιογραφία νάχω ξεχάσει και τους κανόνες της και να μη χρειάζεται να πάρεις και την άποψη του άλλου. Ισως, λέω, μιας και γνωριζόμαστε, μιας κι εγώ την έφερα για πρώτη φορά στο Κόκκινο, θα μπορούσε να με πάρει κι ένα τηλέφωνο, για διασταύρωση έστω. Δεν το έκανε. Δικαίωμά της. Oλοι εξάλλου διαλέγουμε τον τρόπο που θέλουμε να μας θυμούνται.

Δεν ήμουν “εργαζόμενη” ήμουν – άκουσον άκουσον- συνταξιούχος και μάλιστα εθελόντρια; Ντροπή και αίσχος και στην πυρά. Αρα δεν απολύθηκα, άρα τί συζητάμε; Πώς μπορεί ο συνταξιούχος να απολυθεί; Ούτε εκδιώχθηκα, ούτε ρίχτηκα βορά στα αδέσποτα σκυλιά του διαδικτύου- από πολύ πριν αυτό. Πολύ πριν. Από τότε που δήλωσα στη σελίδα μου ανοιχτά ότι στηρίζω την Εφη, ως ικανή, σοβαρή, αφοσιωμένη, νέα, όμορφη και κυρίως αριστερή γυναίκα. Από τότε άρχισαν να μου επιτίθενται. Και επειδή δεν είχα την εξυπνάδα ν’ αλλάξω πλευρά, οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν. Εγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι δεν θέλω να κάνω ζημιά στο Κόκκινο, που είναι πατρίδα μου και σπίτι και οικογένειά μου, αλλά αν συνεχιστεί η δολοφονία χαρακτήρα θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Αναρωτηθείτε λοιπόν εσείς που αναμασάτε την ανοησία αυτή, ποιο δικαστήριο θα πιστέψει ότι δεν είχα σχέση εργασίας μετά από 18χρόνια συνεχούς καθημερινής παρουσίας στα μικρόφωνα του Κόκκινου.

Η Ελενα δηλώνει ότι δεν εργάστηκε ποτέ σε κομματικό έντυπο για να μην έχει σύγκρουση με τη συνείδησή της και προτίμησε τον ιδιωτικό τομέα. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι το να είσαι βουλευτής και μάλιστα Επικρατείας ενός κόμματος δεν σε περιορίζει καθόλου όπως θα σε περιόριζε το να εργάζεσαι σε κομματικό μέσο. Εγώ πάλι ξεκίνησα από τον Ριζοσπάστη και είμαι περήφανη γι’ αυτό, συνέχισα στον 902 και είμαι διπλά περήφανη κι όταν μας έδιωξαν οι θυρωροί εργάστηκα στον ιδιωτικό τομέα, αμείφθηκα με μισθούς αδιανόητους για τα σημερινά δεδομένα και απολύθηκα και τα βρόντηξα κι έμεινα και άνεργη, όταν είπα κι έγραψα πράγματα που ενοχλούσαν. Και κάποια μαγική στιγμή με πρωτοβουλία και επιμονή του Αλαβάνου φτιάξαμε το Κόκκινο.

Τέλος -γιατί σιχαίνομαι κι εγώ το Πουμαρό- δεν ξέρω αν κατάλαβε η εμπειρότατη Ελενα ότι κάνει μια κλασσική δίκη προθέσεων όταν διαβάζει “πίσω από τις γραμμές” και θεωρεί κακόβουλο το σχόλιό μου για τη βόλτα Στέφανου- Φάρλυ. Μάλλον δεν διάβασε καν τις γραμμές αλλά μόνο τη γραμμή. Δικαίωμά της. Οσον αφορά όμως το μικρόφωνο εγώ το τίμησα και το σεβάστηκα. Δεν ταυτίστηκα με κανέναν, ούτε με τη νεοσύστατη Νέα Αριστερά, όπως ποτέ δεν είχα ταυτιστεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ασκούσα κριτική και πριν και στη διάρκεια τη διακυβέρνησης και προσωπικά στον Τσίπρα και αυτά από μικροφώνου. Ο Τσίπρας όμως, προς τιμήν του, δεν διανοήθηκε ποτέ όχι να ζητήσει την απόλυσή μου, αλλά ούτε καν μου εξέφρασε κατ’ ιδίαν παράπονο ποτέ. Με τα σχόλιά της δε για το τί έκαναν και τί δεν κάνουν “κάποιοι συνάδελφοι” στο Κόκκινο “στην πιο δύσκολη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ” η κ. Ακρίτα ταυτίζεται με την κατηγορία του φανατισμού που μου αποδίδει. Φανατισμό ως γνωστόν έχουν οι νεοφώτιστοι. Γιατί η δυσκολότερη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο συμβιβασμός μετά το Δημοψήφισμα, ο γκρεμός μετά την έφοδο στον Ουρανό, η οδυνηρή διάσπαση τότε, η απόφαση να στηρίξουμε με πόνο ψυχής την κυβέρνηση της “πρώτη φορά αριστεράς” μήπως και δει η χώρα μας μια άσπρη μέρα. Δύσκολο ήταν να πηγαίνεις στη πορεία του Πολυτεχνείου και να σε φτύνουν να σου φωνάζουν “προδότες” και να σου πετάνε μπουκάλια νερό οι χθεσινοί σου σύντροφοι. Κι όμως να υπομένεις και να επιμένεις. Χωρίς αξιώματα, χωρίς απολαβές και προσπαθώντας να κρατήσεις τη ζωή σου.

Υ.Γ. Σπανιότατα αναρτώ ποιήματά μου αλλά νομίζω ότι το “Τέλος” που έγραψα πριν από χρόνια ταιριάζει απόλυτα.