Αρθρο Τσίπρα στην “ΕφΣυν”: Έχουμε συλλογική ευθύνη για τη 12χρονη

…γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να την προστατεύσουμε

Αποσπάσματα

Το κορίτσι του Κολωνού είναι δικό μας παιδί. Και έχουμε συλλογική ευθύνη γιατί δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να το προστατεύσουμε.
Μεγάλωσε με άλλα εφτά αδέλφια σε μια οικογένεια ακραίας στέρησης. Με έναν πατέρα που αντιμετωπίζει τους δικούς του δαίμονες, με μια μητέρα που εργαζόταν σε συνθήκες Καρόλου Ντίκενς και σε ένα κοινωνικό περιβάλλον αδιαφορίας. Ποιος, πώς, πότε ασχολήθηκε, ενδιαφέρθηκε, τους έδωσε προοπτική και διέξοδο από τον κλοιό της ακραίας φτώχειας και ανασφάλειας;
Οι υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης, προστασίας των παιδιών, είναι από αναιμικές έως ανύπαρκτες. Δομές υπό διάλυση πώς να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κοινωνική διάλυση; Καμιά δυνατότητα, συχνά και καμιά διάθεση, να δουν, να κατανοήσουν, να συνδράμουν, για να μην οδηγήσει τουλάχιστον η δυστυχία στο έγκλημα. Το κοινωνικό κράτος έχει κηρυχτεί επισήμως περιττή πολυτέλεια, εχθρός της ανάπτυξης, εκκολαπτήριο τεμπελιάς.
Ο κοινωνικός βάλτος είναι επόμενο, όπως και ο κάθε βάλτος, να παράγει τα ερπετά του. Και βεβαίως όλοι όσοι εμπλέκονται σ’ αυτή την εγκληματική κακοποίηση ενός παιδιού, αυτονοήτως πρέπει να τιμωρηθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Αλλά μήπως πρέπει να ασχοληθούμε και λίγο με τον βάλτο και όχι μόνο με τα ερπετά που παράγει; Μήπως είναι ώρα να αποξηράνουμε τον βάλτο;
Ξεκινώντας από το κοινωνικό κράτος, που πρέπει να αρχίζει από την προστασία, τη μόρφωση, την οργάνωση του ελεύθερου και δημιουργικού μέλλοντος για το πιο όμορφο, ελπιδοφόρο, φωτεινό, αλλά και ευάλωτο, τμήμα της κοινωνίας: των παιδιών μας. Όλων των παιδιών. Γιατί κάθε παιδί, σε μια κοινωνία ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και πολιτισμού, σε μια κοινωνία δικαιοσύνης, σε όποια κοινωνική τάξη κι αν ανήκει, έχει δικαίωμα να είναι μικρός πρίγκιπας, ή μικρή πριγκίπισσα, στο δικό του άστρο.