Enimerosi24Άρθρο της “Καθημερινής” προτρέπει σε βία εναντίον του Βαρουφάκη
Ο συγγραφέας Τάκης Θεοδωρόπουλος αδικεί τον εαυτόν του και την εφημερίδα που τον φιλοξενεί…
Διαβάστε στη συνέχεια ολόκληρο το άρθρο με τίτλο “Το δράμα του Βαρουφάκη”
Δέκα, 15, άντε 50-100 νοματαίοι και μπροστά ο φάρος της δημοκρατίας, ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ετοιμος να ελεήσει τον πολύπαθο Ελληνα με ένα ακόμη επεισόδιο από αυτά που κάνουν τη ζωή σε αυτή τη χώρα συναρπαστική. Οσο Διαδίκτυο και αν παρακολουθήσεις, όσες σειρές και αν εξαντλήσεις στη διάρκεια του εγκλεισμού, το ζωντανό θέαμα, όπως και να το κάνεις, δεν συγκρίνεται. Ο Βαρουφάκης να τρώει ξύλο από την αστυνομία και να το απολαμβάνει κιόλας φωνάζοντας ηδονικά: «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Κι άλλο, κι άλλο, πιο δυνατά». Οχι, δεν πρέπει να μας το στερήσουν. Οι πορείες του ΚΚΕ είναι πληκτικές. Μακρόσυρτες σαν τα 12 ευαγγέλια, εξαντλούν υπομονή και αντοχές. Ο Βαρουφάκης, όμως; Κατ’ αρχάς, δεν κινδυνεύει να προκαλέσει συνωστισμό. Οσοι θα τον ακολουθήσουν, μάλλον για να τον δουν να τρώει ξύλο από την αστυνομία θα το κάνουν. Και εκεί, μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία, να αρπάζει με τα αργασμένα μπράτσα του το πουκάμισο της διαμαρτυρίας, να το ανοίγει πετώντας τα κουμπιά σαν σπόρους που θα γεννήσουν νέους αγώνες και με υψωμένη τη γροθιά του να φωνάζει προς τους υαλοπίνακες του Γκρόπιους: «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι. Βαράτε. Γιατί δεν με βαράτε;».
Ο κ. Χρυσοχοΐδης θα πρέπει να το σκεφτεί σοβαρά. Ο πληθυσμός πιέζεται από τον εγκλεισμό. Πιέζεται οικονομικά, πιέζεται ψυχολογικά. Χρειάζεται άρτον, χρειάζεται και θέαμα. Αν ο Βαρουφάκης συμμετείχε σε πολυπληθή πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητος. Τώρα, όμως, μόνος του, με καμιά εικοσαριά οπαδούς του, θα βρει τον εαυτό του. Μπορεί μάλιστα να κάνει και δηλώσεις. Θέλω να πω, κ. Χρυσοχοΐδη, να αφήσετε την αφήγηση να εξελιχθεί. Και στην κωμωδία το σενάριο μετράει. Μην τον χτυπήσουν από την αρχή, μην κάψετε το κωμικό στοιχείο. Αφήστε μας να το απολαύσουμε, να το περιμένουμε, να μας προετοιμάζει με την αγέρωχη έκφρασή του, να τον δούμε να περνάει μπροστά από τη Βουλή και όταν πια φθάσει στην αμερικανική πρεσβεία, εκεί η αστυνομία ας αναλάβει δράση. Πόσοι καταθλιπτικοί θα λυτρωθούν την ημέρα εκείνη από το βάσανό τους;
Ντροπή μου, θα μου πείτε. Σκύβω το κεφάλι εις ένδειξη συντριβής. Πώς τολμώ να παίζω έτσι με το δράμα ενός απελπισμένου ανθρώπου; Δεν αντέχει τον εγκλεισμό και θέλει να ξεσκάσει λίγο με την παρέα του; Αυτό είναι το λιγότερο. Σκεφθείτε το δράμα ενός ανθρώπου που πριν από πέντε χρόνια ήταν πανίσχυρος υπουργός, που έδινε μαθήματα θεωρίας των παιγνίων στους Ευρωπαίους, που η πλανητική του λάμψη τραβούσε τη δημοσιότητα όπως τα αποφάγια τις μύγες, που έκλεισε τις τράπεζες και δεν τον άφησαν να διαλύσει την Ευρώπη. Είναι απολύτως λογικό, πέντε χρόνια μετά να θέλει να φάει ξύλο από την αστυνομία για να καταλάβει πως είναι ακόμη ζωντανός.
