Ωρα για αλήθειες

Ανέστειλε όπως άλλωστε αναμενόταν το “πειρατικό” φύλλο που εκδόθηκε πριν λίγες εβδομάδες στον αθλητικό Τύπο. Ως γνωστόν πρώην στελέχη της εφημερίδας Ώρα Για Σπορ που είχαν αποχωρήσει από αυτή αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον εκδότη της καθημερινής εφημερίδας Ενωση που καλύπτει τον χώρο της ΑΕΚ και θεωρώντας ότι “δικαιωματικά” τους ανήκει ο τίτλος της Ώρας θέλησαν να κυκλοφορήσουν μια νέα εφημερίδα που θα είχε τόσο το όνομα της εφημερίδας που υπήρχε ήδη στα περίπτερα (ίσως κάπως παραλαγμένο Η Ώρα Για Σπόρ, Νέα Ώρα Για Σπορ, Η Αληθινή Ωρα Για Σπόρ κλπ) όσο και το layout και έτσι ουσιαστικά να εμφανίζονται στο περίπτερο δύο κλώνοι. Το ενδιαφέρον στην ιστορία είναι ότι ανάμεσα στους επικεφαλείς του “πειρατικού” φύλλου ήταν και ο πρόεδρος του ΠΣΑΤ (του συνδικαλιστικού οργάνου των αθλητικών συντακτών)!
Φυσικά η πλευρά της Ωρας αντέδρασε άμεσα με προσφυγή στα δικαστήρια και ασφαλιστικά μέτρα τα οποία και φυσικά κέρδισε και έτσι το “πειρατικό” φύλλο υποχρεώθηκε να αλλάξει το Ώρα ένα ξερό Ω στον τίτλο και το όνομα Ωμέγα με αχνά γράμματα στο εσωτερικό του λογότυπου. Γελοιότητες δηλαδή. Όπως ήταν αναμενόμενο το εγχείρημα δεν ήταν δυνατόν να έχει καμία τύχη και φυσικά μας χαιρέτησε…
Η εξέλιξη της συγκεκριμένης εφημερίδας δίνει αφορμή για ένα δύο σχόλια.
Το πόσο στρεβλή και προβληματική είναι η κατάσταση στον ελληνικό Τύπο και ΜΜΕ αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο όταν βλέπουμε ότι ο θεματοφύλακας (υποτίθεται) της νομιμότητας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον αθλητικό Τύπο δηλαδή ο πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου μετέχει ως επικεφαλής προσπάθειας να κλείσει ουσιαστικά μια εφημερίδα και μάλιστα με “πειρατικό” τρόπο. Γιατί αν η προτόγνωρη για την ελληνική δικαιοσύνη ταχύτητα με την οποία έδρασε και μπλόκαρε άμεσα την προσπάθεια υφαρπαγής του ονόματος δεν είχε λειτουργήσει έτσι όπω λειτούργησε και το “πειρατικό” φύλλο κυκλοφορούσε κανονικά δεν αποκλείεται είτε από το μπέρδεμα των αναγνωστών είτε από την δικαστική-εκδοτική κόντρα που θα προέκυπτε τελικά η “κανονική” Ώρα να αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα που τελικά οι εκδότες της είτε να προχωρούσαν σε περικοπές προσωπικού είτε και να έκλειναν την εφημερίδα.
Η δεύτερη τοποθέτηση μας αφορά τα σχόλια που έγιναν από διάφορες πλευρές τόσο για το κλείσιμο της συγκεκριμένης εφημερίδας όσο και γενικότερα τα σχόλια περί κρίσης και προβλημάτων στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ όταν κλείνει μια εφημερίδα ή κάποιο άλλο μέσο. Δεν υπάρχει καμία κρίση στον χώρο του Τύπου και ειδικά του αθλητικού όταν σε μια πολύ μικρή αγορά σαν την ελληνική κυκλοφορούν 14-15 καθημερινές αθλητικές εφημερίδες μόνο στην Αθήνα και άλλες 6-7 σε Θεσσαλονίκη και επαρχία. Χώρια οι 6-7 εφημερίδες για το Στοίχημα…
Πως είναι δυνατόν να σταθεί μια νέα εφημερίδα οπαδικού χαρακτήρα σαν το πειρατικό φύλλο που βγηκε όταν εκτός από τις 4-5 “ανεξάρτητες” μεγάλες αθλητικές εφημερίδες για κάθε ομάδα από τις τρεις μεγάλου του κέντρου κυκλοφορούν και 2-3 οπαδικές; Όταν κυκλοφορούσε η Ένωση πουλούσε περί τα 1.500-2.000 φύλλα και φυσικά δεν έβγαινε πως θα μπορούσε να σταθεί λοιπόν άλλη μια; Για αυτό και φυσικά προσπάθησαν να υφαρπάξουν τον πετυχημένο τίτλο της Ώρας…
Τα ίδια ισχύουν και για τους υπόλοιπους χώρους. Όταν κυκλοφορούν 20;-30; καθημερινές εφημερίδες και άλλες τόσες εβδομαδιαίες πως είναι δυνατόν να σταθεί μια καινούργια και μάλιστα από εκδότες χαμηλών οικονομικών δυνατοτήτων ή μέσα από συνεργασίες δημοσιογράφων; Εδώ ολόκληρη οικογένεια Αγελλόπουλου που ρίχνει κάθε μήνα εκατομμύρια ευρώ στην αγορά και δεν μπορεί να σταθεί στον ανταγωνισμό ούτε στην εφημερίδα ούτε στο ραδιόφωνο.
Για αυτό κάθε φορά που ακούγεται ότι εκδίδεται μια νέα εφημερίδα, ένα νέο περιοδικό ότι ανοίγει ένα νέο ραδιόφωνο σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η αγορά πάει καλά, ότι είναι δείγμα υγείας και δεν πρέπει να χαιρετίζεται η εξέλιξη αυτή και να λαμβάνεται ως καλοδοεχούμενη επειδή υποτίθεται ότι ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας. Γιατί τις περισσότερες φορές συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο δηλαδή βγαίνει κάποιος και ανοίγει οτιδήποτε υποσχόμενος…οτιδήποτε στους συναδέλφους πολλοί εκ των οποίων αφήνουν τις δουλειές που ήδη έχουν για να μετέχουν στο καινούργιο μέσο και μετά από λίγο καιρό αναζητούν την ΕΣΗΕΑ…
Ειδικά στο σημερινό οικονομικό τοπίο που τα πράγματα σφίγγουν όλο και περισσότερο το ίδιο θα συμβαίνει και με τις διαφημίστικές δαπάνες αλλά και με την δυνατότητα του κόσμου να αγοράζει εφημερίδες και περιοδικό. Για αυτό κάθε φορά που θα ακούμε ότι κυκλοφορεί κάτι καινούργιο θα πρέπει τόσο εκείνοι που θα τους προταθεί να εργαστούν εκεί όσο και όλοι κάνουν σχολιασμό να είναι άκρως προσεκτικοί…