Τσίπρας: Μετά από δεκαετίες αγώνων, ο χώρος του Σκοπευτηρίου παραχωρείται στους πολίτες της Καισαριανής

Χαιρετισμός του Πρωθυπουργού στην εκδήλωση του Πανελλαδικού Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Εαμικής Αντίστασης για την απόδοση του Σκοπευτηρίου στον Δήμο Καισαριανής

Πολίτες της Καισαριανής, φίλες και φίλοι,
είναι πάντα πολύ δύσκολη και συναισθηματικά φορτισμένη κάθε στιγμή που βρίσκεται κανείς σε αυτόν εδώ τον χώρο. Είτε ως απλός πολίτης, ως προσκυνητής, είτε για να μάθει την ιστορία αυτού του τόπου. Σήμερα βεβαίως η μέρα αυτή έχει μία ακόμη πιο βαριά συναισθηματική φόρτιση. Εδώ στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, εδώ που γράφθηκε η ιστορία με αίμα, εδώ που η νέα γενιά μπορεί να βρίσκεται για να διαβάζει και να μαθαίνει τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας. Το πώς κάποιοι θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

Εδώ στην Καισαριανή της προσφυγιάς και των λαϊκών αγώνων για τη δημοκρατία, αλλά και στην Καισαριανή του μαρτυρίου, μαζευτήκαμε όχι μόνο για να αποδώσουμε φόρο τιμής, αλλά και για να υλοποιήσουμε ένα αίτημα αγώνα, μια μεγάλη οφειλή από την δική μας την πλευρά. Όχι μόνο στους αδικοχαμένους, αλλά και στις γενιές των δημοτών της Καισαριανής που πάλεψαν για αυτήν την ιστορική δικαίωση.

Για μένα προσωπικά υπάρχει μία ακόμη βαθύτερη συναισθηματική φόρτιση και σας παρακαλώ να το δικαιολογήσετε.
Έναν χρόνο πριν, στην προεκλογική εκστρατεία του Σεπτέμβρη βρέθηκα στην πλατεία της Καισαριανής και υποσχέθηκα εδώ στην πλατεία σας να έρθω ξανά εδώ, στο Σκοπευτήριο, ως πρωθυπουργός, όπως και τον Γενάρη του ’15.
Σήμερα εκπληρώνω ενώπιον σας αυτήν την υπόσχεση. Υποσχέθηκα να έρθω για να αποδώσω τον χώρο αυτό εκεί όπου ανήκει. Στους δημότες, στους πολίτες, στον λαό της Καισαριανής.

Και βρίσκομαι σήμερα εδώ, μαζί φυσικά με το Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης, που θα το παραδώσω στις δημοτικές παρατάξεις του Δήμου της Καισαριανής. Στο Φύλλο όπου αναγράφεται πλέον ο νόμος του ελληνικού Κράτους. για να φέρω ένα μήνυμα. Το μήνυμα πως η Ελληνική Δημοκρατία, αναγνωρίζει και τιμά αυτούς από τους οποίους η ίδια τιμήθηκε. Αυτούς και αυτές που της έδωσαν υπόσταση και ζωή, με το δικό τους αίμα, με τη δική τους ζωή.

Σήμερα, μετά από δεκαετίες διεκδικήσεων και αγώνων, ο χώρος του Σκοπευτηρίου παραχωρείται στους πολίτες της Καισαριανής. Και αυτό πέρα από μία μεγάλη οφειλή στην Ιστορία, είναι και ένα βήμα για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της Καισαριανής. Όπως συνέβη τον τελευταίο χρόνο και με άλλους ελεύθερους χώρους που αποδόθηκαν ξανά στους κατοίκους, μετά από αγώνες δεκαετιών. Έτσι έγινε με τον Ασύρματο στον Άγιο Δημήτριο, τα Λιπάσματα στο Κερατσίνι, τις παραθαλάσσιες περιοχές στους παραλιακούς Δήμους των Νοτίων προαστίων, που περνούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Έτσι και εδώ, ο χώρος παραχωρείται στο Δήμο και στους πολίτες. Και θέλω εδώ να μνημονεύσω τους αγώνες και την διαρκή προσπάθεια, όλων, χωρίς εξαίρεση, των δημοτικών αρχών της Καισαριανής και όλων των δημάρχων.
Και μετά από 30 χρόνια δικαστικής ταλαιπωρίας, μετά από την απόφαση παραχώρησής του 1987.
Σήμερα, με απόφαση της Βουλής, με ευρεία πλειοψηφία, αυτός ο αγώνας δικαιώνεται. Και το Σκοπευτήριο παραχωρείται οριστικά και τελεσίδικα, στον Δήμο της Καισαριανής.

Όπως τελεσίδικη έχει αποδειχτεί σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα η απόφαση του ελληνικού λαού να αντιστέκεται στους καταπιεστές του, να αγωνίζεται για την ελευθερία του, να αγωνίζεται για τη δημοκρατία.
Τελεσίδικη, όπως είναι η αιώνια καταδίκη του φασισμού στη συνείδησή μας.
Καρποί και φυτευτές της Ιστορίας του ελληνικού λαού ήταν και οι εκτελεσμένοι της Καισαριανής. Οι 200 της Πρωτομαγιάς του 1944. Μα και όλοι όσοι πριν και μετά, σε αυτά τα δέντρα, σε αυτούς τους τοίχους συνάντησαν συνειδητά τον θάνατο.

Έγιναν ήρωες του ελληνικού λαού. Και ήταν κομμάτι αυτού του λαού. Άνθρωποι απλοί, για αυτό τόσο μεγάλοι, τόσο σημαντικοί. Κι όπως μας λέει μια μαρτυρία, «Τότε τις μέρες μετράγαμε τον χρόνο με τα δωδεκάωρα. Γιατί εκτός από το πρωί, έπαιρναν για εκτέλεση και το απόγευμα».

Οι 200 της Πρωτομαγιάς του ‘44 θυσιάστηκαν στην πιο μαζική από τις εκτελέσεις που έγιναν εδώ, σε αντίποινα για την δολοφονία από τον ΕΛΑΣ ενός αξιωματικού των Ναζί. Ήταν όλοι τους, από τα πριν, κρατούμενοι, για τις ιδέες τους. Ήταν κρατούμενοι γιατί ήταν κομμουνιστές, όχι από τους Ναζί, αλλά από την δικτατορία του Μεταξά.
Στις φυλακές του δικτάτορα Μεταξά κρατούμενοι κομμουνιστές. Κάποιοι σε διωγμό ήδη από την περίοδο του περίφημου Ιδιώνυμου του Βενιζέλου. Από το καθεστώς Μεταξά τους παρέλαβαν οι Αρχές Κατοχής. Τους παρέδωσαν. Γιατί ίσως τους ένιωθαν για μεγαλύτερους εχθρούς από την ναζιστική πολεμική μηχανή.

Αξίζει τον κόπο την Ιστορία να την θυμόμαστε, όχι για να διχάζουμε το σήμερα, αλλά γιατί η Ιστορία είναι κομμάτι της συνείδησης μας.
Ας το αναλογίζονται αυτό, αυτοί που σήμερα στη Βουλή δίνουν μάχες μην τυχόν και την πολιτική κληρονομιά του δικτάτορα Μεταξά, την πάρουν από αυτούς οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Αλήθεια, ποιος άλλος μπορεί να διεκδικεί μια τέτοια βδελυρή κληρονομιά; Ποιος μπορεί να μην σκέφτεται πως όσοι επιδιώκουν τον συμψηφισμό του κομμουνισμού με τον φασισμό, έχουν ως βλέψη να αθωώσουν τον ίδιο τον φασισμό;
Ποιος μπορεί να δεχτεί να μπει στο ζύγι της Ιστορίας οποιαδήποτε ιδεολογία, όσο και αν διαφωνεί κανείς με αυτή, και οποιοδήποτε καθεστώς, μαζί με την θηριωδία του φασισμού και του ναζισμού, με το Ολοκαύτωμα, με την αντίληψη για ολοκληρωτική εξόντωση όποιου είναι διαφορετικός;

Η θυσία της Πρωτομαγιάς του 1944 φωτίζει την ιστορία της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος. Αλλά δεν ανήκει μόνον εκεί. Ήταν θυσία στο πλαίσιο της Εθνικής Αντίστασης. Η θυσία της Πρωτομαγιάς του 1944 φωτίζει το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης, και μας κάνει όλους και όλες περήφανους ως Έλληνες που είχαμε κομμάτι αυτής της Ιστορίας όσους αγωνίστηκαν απέναντι στον κατακτητή και έδωσαν την ίδια τους την ζωή.

Η θυσία αυτή αντανακλά και ανήκει σε κάθε Έλληνα αγωνιστή, σε κάθε αντιφασίστα, σε κάθε άνθρωπο σε ολόκληρο τον κόσμο που έταξε τη ζωή του να πολεμά για την Δημοκρατία, να συντρίβει τον φασισμό. Πόσο μάλλον αφού στο χώρο αυτό εκτελέστηκαν ακόμη και Γερμανοί και Ιταλοί αντιφασίστες. Το σκεφτόμαστε σήμερα αυτό.

Σήμερα ιδιαίτερα που στην Ευρώπη η μισαλλοδοξία, ο φασισμός κερδίζουν έδαφος ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Για αυτό και εμείς πρέπει να δείξουμε σαν φάρο δημοκρατίας και ανθρωπισμού την στάση της τεράστιας πλειονότητας του ελληνικού λαού απέναντι στους πρόσφυγες, που έρχονται στην χώρα μας ξενιτεμένοι, διωγμένοι, κατατρεγμένοι.
Και εδώ, ιδιαίτερα εδώ, στην προσφυγομάνα Καισαριανή.

Γιατί έτσι τιμάει ο λαός αυτός την ιστορία του. Όσο και αν κάποιοι θέλουν να ξεγράψουμε την Ιστορία. Όσο και αν κάποιοι σήμερα καμώνονται τάχα τους αντισυστημικούς και ζωγραφίζουν σβάστικες στα μπράτσα τους, δηλαδή τα σήματα του κατακτητή, η Ιστορία αυτή δεν ξεγράφεται. Και το μέτωπο απέναντι στην ιστορία του φασισμού είναι δεδομένο. Και πρέπει να είναι δεδομένο για κάθε δημοκράτη πολίτη, για κάθε ενεργό πολίτη. Ποτέ ξανά στον τόπο μας αυτή η ιδεολογία δεν θα σπείρει καρπούς. Θα είμαστε εδώ να αγωνιστούμε για να αποτρέψουμε αυτούς τους καρπούς.

«Να μιλήσω για ήρωες», έλεγε ο Σεφέρης. «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά». Και μοιάζει αυτό σαν μια προφητεία της ματαίωσης του αγώνα της Εθνικής Αντίστασης. Και ο τόπος αυτός μας το θυμίζει. Γιατί η τελευταία εκτέλεση στο Σκοπευτήριο δεν έγινε από τους Ναζί, στην Κατοχή. Έγινε το 1949. Στον Εμφύλιο.

Σε ένα φοβερό αιματοκύλισμα που έσυραν τον λαό όχι μόνο ξένες μα και εγχώριες δυνάμεις που φοβόντουσαν όπως πάντα ένα πράγμα, την δύναμη του λαού μας. Την δύναμη του τεράστιου κινήματος της Εθνικής Αντίστασης και της μεγαλύτερης οργάνωσής του, του ΕΑΜ.

Των ανθρώπων που νίκησαν τους Ναζί και ήταν έτοιμοι να ορμήσουν για να αλλάξουν συνολικά τη ζωή τους.
Τη Χαμένη Άνοιξη, όπως μας την είπε ο Στρατής Τσίρκας. Αυτήν φοβήθηκαν.
Για αυτήν την χαμένη Άνοιξη παλεύουμε ακόμα. Για αυτήν πρέπει να αγωνιστούμε όλοι και όλες. Και θα αγωνιστούμε. Και ξέρετε εμείς δίνουμε άλλη μια φορά, στον χώρο αυτό την υπόσχεση πως δεν θα κάνουμε πίσω από το καθήκον αυτό.
Θυμόμαστε και τιμούμε τους ανθρώπους της φωτιάς. Την δρακογενιά της Αντίστασης.

Θυμόμαστε τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, ανάμεσά στους άλλους εκτελεσμένους. Τον άνθρωπο που είχε την ευκαιρία να γλιτώσει τον εαυτό του από την εκτέλεση, γιατί οι Ναζί χρειάζονταν τις υπηρεσίες του ως μεταφραστή.
Να πως μας παρουσιάζει τις ιερές αυτές στιγμές και τα λόγια του Σουκατζίδη στον Γερμανό στρατοπεδάρχη η Βούλα Δαμιανάκου, ακόμη ένα μέλος αυτής της γενιάς που πριν λίγες μέρες πέρασε κι αυτή στην αιωνιότητα:
«Θέλεις να μ’ αντικαταστήσεις, όχι από εχτίμηση, αλλά μόνο και μόνο για να με κάμεις από Σουκατζίδη, τίποτα. Μ’ αν πραγματικά μ’ εχτιμάς, η μόνη χάρη που μπορείς να μου κάμεις είναι να μ’ αφήσεις να πεθάνω σαν όλους στη θέση μου. Γιατί ο συνεπής αγωνιστής δεν αλλάζει τη θέση του με τίποτε και για κανέναν λόγο, μάλιστα όταν η θέση του αυτή είναι μπροστά στο πολυβόλο». Φεύγοντας σαν τον ήλιο που πάει να βασιλέψει, άφησε το τελευταίο του χαμόγελο πάνω στα θλιμμένα πρόσωπα των συντρόφων του που έμεναν πίσω να τους ζεστάνει στην κρυάδα του θανάτου που σκόρπισε στο στρατόπεδο κείνο το πρωινό.
Αυτός είναι ο λαός μας. Αυτή είναι η Ιστορία του.
Τα χώματα της Καισαριανής και της Κοκκινιάς. Ο Γοργοπόταμος. Μα και οι ματωμένες κορυφές του Γράμμου και τα σκορπισμένα νιάτα στην Κορέα. Το Πολυτεχνείο. Μα και η Κύπρος. Αυτή είναι η Ιστορία μας. Πως μπορεί κανείς να την σβήσει αυτή την Ιστορία;
Λαμπρές και σκοτεινές στιγμές. Όλα μαζί. Έτσι είναι η Ιστορία. Δεν έχει μονάχα λαμπερές στιγμές, έχει ημέρες και νύχτες που εναλλάσσονται. Κι από τα χώματα αυτά, από τη ματωμένη και περήφανη γειτονιά της Καισαριανής, εμείς αφήνουμε να μας κατακλύσει το δέος για τη θυσία. Η θυσία για την τιμή του λαού. Το δέος για αυτούς που την Ιστορία έγραψε με γράμματα μεγάλα. Το δέος γι αυτούς που είχαν το θάρρος να κοιτάξουν την Ιστορία την στα μάτια. Το δέος γι αυτούς που την γέννησαν την Ιστορία.
Απέναντι λοιπόν σε όλους αυτούς σήμερα εμείς κάνουμε απλά το καθήκον μας. Κάνουμε το καθήκον μας και συνεχίζουμε στα βήματα τους.
Να είστε καλά, σας ευχαριστώ θερμά.

Σας ευχαριστώ θερμά, και είναι ξέρετε για μένα ιδιαίτερη τιμή, ιδιαίτερη περηφάνια να μπορώ να βρίσκομαι εδώ από την θέση του πρωθυπουργού της χώρας για να αποδώσω σε λίγο στους εκπροσώπους του Δήμου της Καισαριανής, το Σκοπευτήριο. Για να βάλουμε ξανά την Ιστορία στην θέση της. Καλώ λοιπόν εδώ στην σκηνή τους εκπροσώπους του Δήμου της Καισαριανής για να τους παραδώσω αυτό που για χρόνια τώρα έπρεπε να ανήκει σε αυτούς, δηλαδή στον λαό της Καισαριανής, σε όλον τον λαό της Καισαριανής.
Σας ευχαριστώ.