Το Κομπάνι που νίκησε, το Κομπάνι που επιμένει

Αποστολή Πέτρος Κατσάκος – Αυγή

Στα περίχωρα της τουρκικής πόλης Σουρούτς, που βρίσκεται μια ανάσα από τα σύνορα με τη Συρία και έχει δεχτεί τον κύριο όγκο των διακοσίων χιλιάδων προσφύγων του Κομπάνι, μια ομάδα ανθρώπων δουλεύουν αγόγγυστα νύχτα και μέρα σε έναν αυτοσχέδιο φούρνο κι ένα πρόχειρο μαγειρείο. Κούρδοι εθελοντές με τη βοήθεια προσφύγων ζυμώνουν και μαγειρεύουν από το πρωί ώς το βράδυ στρατευμένοι στον αγώνα να κρατηθούν στη ζωή οι δεκάδες χιλιάδες φιλοξενούμενοι των προσφυγικών καταυλισμών.

Ο Μοχάμεντ Ίσα μέχρι πριν λίγους μήνες είχε έναν μικρό φούρνο στο Κομπάνι και με τα λίγα χρήματα που κέρδιζε έτρεφε τα οκτώ του παιδιά. Σήμερα, πρόσφυγας πια στην Τουρκία, εξακολουθεί να ζυμώνει και να ψήνει το ψωμί για τους συμπατριώτες του που ζουν σε αντίσκηνα, κοντέινερ και φτωχικά καλύβια κατά μήκος των συνόρων. «Θα είμαι ο τελευταίος που θα γυρίσει πίσω στο Κομπάνι» λέει ο Μοχάμεντ και στα λόγια του ζυμώνονται αντάμα η θλίψη και η περηφάνια. «Και μία οικογένεια να έχει μείνει πίσω, εγώ θα είμαι εδώ για να της προσφέρω έστω κι ένα κομμάτι ψωμί» είναι τα λόγια του πρόσφυγα που εδώ και επτά μήνες προσφέρει τις υπηρεσίες του για την επιβίωση των συμπατριωτών του προσφύγων. Ο Μοχάμεντ είναι ένας από τους χιλιάδες Κούρδους εθελοντές, που, με εφόδιο την ανθρωπιστική βοήθεια που καταφέρνει να φτάσει στη νοτιοανατολική Τουρκία, δίνουν τον σκληρό αγώνα της αξιοπρεπούς στήριξης των προσφύγων.

Για τη συνέχεια εδώ