«Παράνομα φιλιά – Κόκκινα φανάρια»

Πρεμιέρα 17 Δεκεμβρίου – Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Πρόκειται για μία διασκευή του Νίκου Μαστοράκη, πάνω στα «Κόκκινα Φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Ένα έργο – φόρο τιμής στον Πειραιά και ειδικότερα στην Τρούμπα. Ένα έργο αφιερωμένο στους άγνωστους πρωταγωνιστές της ζωής, στους καθημερινούς ανθρώπους του μόχθου που τριγυρνούσαν στις γειτονιές του Πειραιά: από το λιμάνι ως την Πειραϊκή, κι από τα σοκάκια του Προφήτη Ηλία ως την οδό Νοταρά, εκεί όπου τα κορίτσια περίμεναν καθημερινά ν’ ακούσουν το σφύριγμα του πρώτου πλοίου.

Ο Πειραιάς στη δεκαετία του ’50. Το λιμάνι και οι γειτονιές, τα μπάνια στην Aκτή Δηλαβέρη, τα ρεμπέτικα, η Μάντρα με τον θρυλικό Μπέμπη, οι μεροκαματιάρηδες, η Τρούμπα, οι πόρνες και οι κυρίες, ο Ολυμπιακός… Εικόνες βγαλμένες από τη δεκαετία του ’50, ήχοι, μουσικές, μνήμες. Η Ελλάδα την ίδια εποχή ταλανίζεται οικονομικά. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η ΕΡΕ άνοιγαν τις εξελίξεις για μια νέα πολιτική και οι γυναίκες αποκτούσαν επιτέλους δικαίωμα όχι μόνο στον ψήφο, αλλά και στο εκλέγεσθαι. Οι άνθρωποι αναζητούν μια καλύτερη τύχη στις πόλεις. Ο Πειραιάς αλλάζει.

Ο Νίκος Μαστοράκης ανέτρεξε σε πηγές, μελέτησε κείμενα, αναζήτησε λογοτεχνικά κείμενα Πειραιωτών συγγραφέων, μάζεψε φωτογραφίες και μελέτησε τραγούδια προκειμένου να μεταφέρει το κλίμα και το αίσθημα μιας εποχής που μπορεί να μοιάζει σε αρκετά σημεία με τη δική μας.

Τους ρόλους στην παράσταση ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά οι: Διαμαντής Καραναστάσης, Κώστας Κοράκης, Αθηνά Μαξίμου, Καίτη Μανωλιδάκη, Μαρσέλα Λένα, Ελισάβετ Μουτάφη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Γιώργος Παπανδρέου, Νίκη Σερέτη, Αιμίλιος Χειλάκης.

Κοστούμια Kωνσταντίνος Ζαμάνης. Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης. Κίνηση Ζωή Χατζηαντωνίου. Βοηθός σκηνοθέτη η Δήμητρα Βαμβακάρη. Φωτογραφίες Κανάρης Τσίγκανος.

Σημείωμα Νίκου Μαστοράκη
«Μιλώ για την Ελλάδα του ’50, την Ελλάδα μετά τον Πόλεμο, τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, για τη φτώχεια, το διχασμό, την ανάγκη του ελάχιστου , τους θαμπούς ανθρώπους, τα δαρμένα σκυλιά, τους νταβατζήδες, τους χασισοπότες, τις ‘Αγίες του Πεζοδρομίου’, τα ‘Άγια Πάθη’, τους βρώμικους έρωτες, τα δάκρυα για την πείνα, για την ανέχεια, για τον έρωτα, τα δάκρυα για το ψέμα, για την αλήθεια για τα βυθισμένα βαπόρια, γι’ αυτούς που συναντιούνται στο λιμάνι, δάκρυα γι’ αυτούς που φεύγουν, γι’ αυτούς που έρχονται. Δάκρυα για τα δάκρυα, δάκρυα για το τίποτα».