«Ενιωθα μόνος και φοβισμένος…Εκανα πράγματα απεχθή»

Ευφυής και παθιασμένος. Γνήσιο και αστείρευτο χιούμορ, μοναδικό υποκριτικό ταλέντο. Αλλά και ένας άνδρας με αδυναμίες. Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς πάλευε με τους δικούς του δαίμονες, την κατάθλιψη, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Ο ίδιος είχε πει ότι μετά από πολυετή αποχή ξανακύλησε στο ποτό γιατί αισθανόταν «μόνος και φοβισμένος», ενώ όπως παραδέχθηκε, λόγω αλκοόλ έκανε πράγματα «που προκαλούσαν αηδία». Μετά την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στην οποία είχε υποβληθεί, ένιωσε ευάλωτος και θνητός. Ήθελε να συνεχίσει την ζωή του με πιο αργούς ρυθμούς, αλλά το εσωτερικό του σκοτάδι αποδείχθηκε πιο δυνατό…

«Δεν διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση γιατί είναι χαριτωμένη. Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση γιατί είμαστε μέλη της ανθρώπινης φυλής. Και η ανθρώπινη φυλή είναι γεμάτη πάθος. Και η ιατρική, η νομική, οι επιχειρήσεις, η μηχανική, αυτά είναι ευγενείς ασχολίες και απαραίτητες για την διατήρηση της ζωής. Αλλά η ποίηση, η ομορφιά, το ειδύλλιο, η αγάπη, αυτά είναι (τα πράγματα) για τα οποία μένουμε ζωντανοί».

Αυτά ήταν τα λόγια του Ρόμπιν Γουίλιαμς προς τους «μαθητές του», στον ανεπανάληπτο ρόλο του αντισυμβατικού καθηγητή Τζον Κίτινγκ στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», όπου συμβούλευε τα παιδιά να «αδράξουν την ημέρα» – «Carpe diem».

Απ’ ότι φαίνεται οι καταχρήσεις ήταν ο δικός του τρόπος να «αδράξει την ημέρα» παλεύοντας με τα πάθη του, αλλά εν τέλει ένας άνθρωπος που χάρισε τόσο γέλιο δεν κατάφερε να νικήσει τους δαίμονές του και το σκοτάδι της κατάθλιψης.

O βραβευμένος με Όσκαρ, Αμερικανός ηθοποιός, ήταν για χρόνια εθισμένος στο ποτό και την κοκαΐνη, αλλά έκοψε τις καταχρήσεις πριν έρθει στον κόσμο ο μεγαλύτερος γιος του, το 1983 και κατάφερε να παραμείνει καθαρός για δυο δεκαετίες. Ωστόσο, το 2003 κι ενώ βρισκόταν στην Αλάσκα, δυστυχώς κύλησε ξανά.

«Ήμουν σε μια μικρή πόλη που δεν είναι στο τέλος του κόσμου, αλλά μπορείς να το δεις (το τέλος του κόσμου) από εκεί και σκέφτηκα: ποτό. Σκέφτηκα ότι ίσως το ποτό θα βοηθούσε. Γιατί ένιωθα μόνος και φοβισμένος. Ήταν επειδή δούλευα τόσο πολύ και (σκέφτηκα) γαμ…μπορεί να βοηθήσει. Και ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο» έλεγε σε συνέντευξή του στην Guardian το 2010.

Σύμφωνα με όσα είχε εξομολογηθεί, όταν ήπιε το πρώτο του ποτό, μετά από τόσο καιρό, ένιωσε ζεστά και υπέροχα. «Και τότε, ξαφνικά, έχεις μπλέξει και είσαι απομονωμένος» διαπίστωνε.

«Την πρώτη εβδομάδα, λες ψέματα στον εαυτό σου, λες ότι μπορείς να σταματήσεις. Τότε το σώμα σου κλωτσάει και λέει, όχι, σταματάς αργότερα. Και τότε σε παίρνει περίπου τρία χρόνια και εν τέλει σταματάς».

«Ξέρεις, ήμουν αισχρός. (Εξαιτίας του ποτού) κάνεις πράγματα που προκαλούν αηδία και αυτό δεν το ξεπερνάς εύκολα».

Την κοκαΐνη δεν την άρχισε ξανά γιατί «ήξερε ότι θα τον σκότωνε» όπως ομολογούσε.

Το πρόβλημα υγείας που τον ανάγκασε να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς το 2009 τον έκανε πιο ευάλωτο, τον έκανε να αισθανθεί θνητός.

«Ω Θεέ μου, καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι συναισθηματικός. Σπάει τα φράγματά σου, πραγματικά σπάει η πανοπλία. Και δεν έχεις επιλογή, πραγματικά…αισθάνεσαι θνητός».

Μετά από αυτό, άρχισε να ρίχνει λίγο τους ρυθμούς, καθώς για μεγάλα διαστήματα, δούλευε πολύ. Ο ίδιος χαρακτήριζε εργασιομανή τον εαυτό του, αφού μέσα σε μια διετία όπως τόνιζε, είχε φτάσει να γυρίσει 8 ταινίες:

«Σου μπαίνει αυτή η ιδέα ότι καλύτερα να συνεχίζεις να δουλεύεις γιατί αλλιώς ο κόσμος θα ξεχάσει. Και αυτό ήταν επικίνδυνο. Και τότε συνειδητοποιείς ότι όχι, στην πραγματικότητα, αν κάνεις ένα διάλειμμα, ο κόσμος μπορεί να ενδιαφερθεί περισσότερο για σένα. Τώρα, μετά την εγχείρηση, θα προχωρήσω πιο αργά».

Ερωτηθείς αν ένιωθε πιο χαρούμενος μετά από όλα αυτά, απάντησε: «Νομίζω. Και δεν φοβάμαι να είμαι δυστυχισμένος. Κι αυτό είναι ΟΚ…».

Ο «καπετάνιος» του «Κύκλου των Χαμένων Ποιητών» δεν είναι πια μαζί μας. Κι αν επιβεβαιωθεί και επισήμως ότι αυτοκτόνησε, τότε είναι τραγική ειρωνεία η ατάκα του από την ταινία «World’s Greatest Dad» όπου τονίζει: «Να θυμάστε, η αυτοκτονία είναι μια μόνιμη λύση σε προσωρινά προβλήματα».

Εμείς όμως αξίζει να τον θυμόμαστε με τα λόγια του Χ. Ντ. Θορό που ο ίδιος «δίδασκε» ως Κίτινγκ:

«Πήγα στο δάσος γιατί επιθυμούσα να ζήσω με σκοπό, να αντιμετωπίσω μόνο τα ουσιώδη πράγματα της ζωής…και όχι όταν (φθάσει η ώρα) να πεθάνω, να ανακαλύψω ότι δεν έζησα».
Πηγή ethnos.gr