Tv –eye: τι μπορείς να ανακαλύψεις σε έναν μαραθώνιο σειρών (και όχι μόνο)

Του Δημήτρη Πάντσου

– Για αυτό μου αρέσουν οι κριτές στο «Your face sounds familiar». Βλέπουν πάντα ένα άλλο πρόγραμμα. Δεν εξηγείται αλλιώς #BoyGeorgeSavidakis_sorry_alla_fail

– Όταν οι τίτλοι σου στην αρχή είναι πιο χαριτωμένοι από αυτό που ακολουθεί μετά, ένα θέμα μπορείς και να το έχεις. Απ’ την άλλη είμαι ακόμη στην αρχή, θα στρώσω θα πεις και ίσως να χεις δίκιο #KalesDoulies_gia_poion akrivos_tha_dixei

– Το είδαμε κι αυτό. Όχι με μεγάλη τελικά στεναχώρια, αλλά ούτε και με ευχαρίστηση. Η ελληνική μεταφορά (λέγε με και ελληνουριά) του «Modern Family» ήταν αναμενόμενο να χάσει από το χιλιοπαινεμένο και χιλιοβραβευμένο motheship όχι σε ένα και δύο, αλλά σε περισσότερα σημεία. Αλίμονο κι αν περίμενες το αντίθετο. Θα μιλάγαμε για παγκόσμιο θαύμα. Και εδώ στην χώρα της μεγάλης κρίσης (και ακόμη περισσότερο αυτής της τηλεοπτικής) θαύματα δεν γίνονται. Γι αυτό και η προχειρότητα σε σκηνοθεσία και ρυθμό που του στερούν χυμό και αίσθηση. Γι αυτό και το αντιφατικό κάστινγκ- στους μισούς ρόλους ζητήθηκε ακόμη κι οπτική ταύτιση με τους αντίστοιχους ξένους και στους άλλους μισούς σφυρίξανε κλέφτικα και ψωνίσανε από άλλους (και εμφανώς στα γρήγορα). Γι αυτό και μια τελική αίσθηση πως το επεισόδιο παραδόθηκε μισή ώρα πριν δεν αποφεύγεται. Δεν χρειάζεται άλλη όμως γκρίνια . Όσοι έχουν δει ή συνεχίζουν να βλέπουν το αυθεντικό – ήδη στον 5ο κύκλο του- δεν θα ασχοληθούν καθόλου, μα καθόλου, με την ελληνική του εκδοχή. Όσοι πάλι δεν έχουν ιδέα γιατί μιλάω τόση ώρα, απλά μπορούν να αρπάξουν μια ιδέα περί το τι σημαίνει έμπνευση στη τηλεόραση, διαπαιδαγώγηση του πλήθους και έκφραση με τον πιο υγιή τρόπο, της νέας (παγκόσμιας) οικογενειακής κανονικότητας ειδικά όπως αυτή πλέον φλερτάρει με τις δεκάδες νέες της μορφές. Η σχεδόν ακριβής μετάφραση από το πρωτότυπο το εξασφαλίζει. Όπως επίσης διασώζει την καλή ατάκα και το γελάκι έστω και στην άκρη του προσώπου #lathos_oikogeneia

Αφήνεις το υπέρ-εγώ σου στην άκρη που δεν έχει και κανένα ενδιαφέρον για τον άλλο και ξάφνου ένα ωραίο αεράκι τυλίγει τις λέξεις σου. Αφήνεις τον άλλο να σκεφτεί ελεύθερα και ξεκούραστα χωρίς να τον ζαλίζεις με τις θεωρίες σου και ξάφνου οι ιστορίες που πέφτουν σαν χρυσόσκονη φτιάχνουν την διάθεση και ανατρέπουν την γνώση. Αυτό που γίνεται φέτος στα «Καρντάσιανς» δεν έχει να κάνει με το ότι ανακαλύψανε την πυρίτιδα αλλά με το ότι σταμάτησαν να τους ενδιαφέρει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που συζητήθηκε όσο κανένα αυτή την εβδομάδα. Η απολαυστική συνέντευξη της Ισμήνης Καλέση η οποία και είναι πρέπον να χρεωθεί και στις δύο πλευρές. Φυσικά στην συνεντευξιαζόμενη που ανέτρεψε μια εικόνα χρόνων με τον πιο ροκ, ευφάνταστο και ιδεολογικά άρτιο τρόπο αλλά και στον κύριο συντονιστή Γρηγόρη Αρναούτογλου που ως διευθυντής της ορχήστρας των τριών, δείχνει να απολαμβάνει τη νέα του εποχή χωρίς καμιά υπερβολή (να και κάτι που δεν φανταζόταν ίσως ποτέ κανείς). Τόσο μακριά από τις πρωινές υστερίες αλλά και τις ταξιδιάρικες «εφηβικές» καρικατούρες του παρελθόντος. Και τόσο κοντά στην χαλάρωση που απαιτεί η βραδινή αλήθεια ενός ειλικρινούς τηλεοπτικού προϊόντος
#meiname_speechless

– Οι αγαπημένοι νεκροί των κατοίκων του Arcadia κάπου εκεί στο Missouri επιστρέφουν ακριβώς όπως τους άφησαν και προκαλούν εκτός από συγκίνηση και αναστάτωση, εύλογες απορίες. Το «Resurrection» βασίζεται στο βιβλίο του Jasson Mott και όχι στο –σκανδαλωδώς ίδιο-  γαλλικό «The Returned» του Canal+ (2012/ 8 επεισόδια να τα πιεις στο ποτήρι/ 2ος  κύκλος στα σκαριά) οπότε αν ξεπεράσεις το σοκ και την πιθανότητα ξαφνικής αναστολής του αμερικανικού project μετά από τις γαλλικές κατάρες μηνύσεις και λοιπές υστερίες, θα ανακαλύψεις μια έντιμη τηλεόραση που ξέρει πώς να στήνει την αγωνία αλλά και πώς να την πλασάρει προς κατανάλωση σαν ζεστό κουλουράκι.  Ο νέος θησαυρός του ABC (ναι, περί τέτοιου πρόκειται), είδε με το καλημέρα την πρώτη θέση στα τηλεθεατικά charts και ένα buzz στα social media σαν ζαλισμένη χρυσόμυγα, έτοιμο να το οδηγήσει στα επόμενα level. Θυμήσου πως στο κανάλι αυτό χρωστάς το Lost και χρόνια αϋπνίας και σκέψου πως μετά από χρόνια έρευνας για μια άξια συνέχεια υπάρχει η έντονη πιθανότητα να τη βρήκε #Fingers_crossed

– Είναι το «Crisis» το κρυφό χαρτί που θα βγάλει το NBC από την πλήξη της ύπαρξης του; Μάλλον όχι κι ας δείχνει να είναι γεμάτο από twists που πεταρίζουν στο μάτι με ευχαρίστηση –τίποτα δεν είναι αυτό χμ που φαίνεται, οι τωρινοί κακοί θα είναι οι αυριανοί καλοί και τούμπαλιν ,  οι κατεστραμμένες οικογενειακές σχέσεις κρύβουν ένοχα μυστικά που θέλουν δεν θέλουν θα βγουν στον αέρα, το σεξ κυριαρχεί στον μικρόκοσμο των εφήβων ακόμη κι αυτών που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Τις πταίει: Προφανώς η κεντρική ιδέα, η μαζική απαγωγή των παιδιών των πιο ισχυρών της Αμερικής φέρνει μια παγκόσμια κρίση (seriously τώρα;)  και ακόμη προφανέστερα η κάπως μπαναλιτέ αισθητική του, που θυμίζει έντονα «Revolution» ή  ένα από τα αυτοτελή του «Blacklist» (μόνο, που αυτό μόνο αυτοτελές δεν είναι). Πρόσθεσε σε αυτό και το ότι η Jillian Anderson παίζει όπως στο «The Fall», η Rachael Taylor όπως στο «666 Park Avenue» και ο Dermot Mulroney όπως στο «Enlightened» και «New Girl» ( υπαρξιακό ερμηνευτικό αδιέξοδο; που να δεις και τα απαχθέντα πλουσιόπαιδα) και το έχεις όλο …#koulouvaxata

Μην ψήνεσαι από τις πρώτες εικόνες του «The 100». Το «Battlestar Galactika» θα αργήσει ακόμη πολύ να κλωνοποιηθεί. Για την ώρα  όμως μπορείς να απολαύσεις μια ευχάριστη μίξη ανάμεσα σε «The Hunger Games» και «After Earth»  από το CW της φήμης του «The Vampire Diaries»,  το οποίο και σημαίνει πως αν είσαι κάπου εκεί ανάμεσα στα 15 και 18 και σε συγκινεί η ιδέα 100 εφήβων να περιπλανιόνται μέσα στα νεύρα σε ολόκληρο πλανήτη τίγκα στην ραδιενέργεια, μόλις βρήκες σε αυτό το νέο teen sci fi γράφημα το άλλο σου μισό #kala_na_pernas