Δύο ημιτελείς συνεντεύξεις

Το editorial της Κύρας Αδάμ από την «Ελλάδα αύριο»

Με τον Σεπτέμβριο (αλλά και τον Οκτώβριο και μετά) να αναμένεται δύσκολος τόσο για την κυβέρνηση όσο και την αξιωματική αντιπολίτευση, που προσδοκούν στην υλο­ποίηση των στόχων τους (ολοκλήρωση του «έργου της» για την πρώτη, ανατροπή της κυβέρνησης για τη δεύτερη), οι παράλληλες συνεντεύξεις του πρωθυπουργού Αντ. Σαμα­ρά και του επικεφαλής του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δραγασάκη έχουν τη σημασία τους.

Στη συνέντευξη του ο κ. Σαμαράς εμμένει με απελπι­στική σταθερότητα στο μοναδικό ατού της κυβέρνησης του: την απομάκρυνση της χώρας από την αβεβαιότητα του περασμένου καλοκαιριού. Η τρικομματική στην αρχή και δικομματική τώρα κυβέρνηση Σαμαρά μπορεί πράγματι «προς τα έξω» να προβάλλει ότι εξασφάλισε την πολιτική σταθερότητα στη χώρα (σ.σ.: αν και αυτή η «σταθερότητα» διασώθηκε αρκετές φορές μόνο με την εκβιαστική εμμονή του Βερολίνου και των Βρυξελλών), καθώς και τη «στοιχει­ώδη» τήρηση των υπεσχημένων προς την Τρόικα (σ.σ.: και αυτό προϊόν αρκετές φορές πιέσεων και εκβιασμών κυ­ρίως από το Βερολίνο). Εμμένει ασαφώς στον στόχο της «ανάκαμψης» της οικονομίας, αν προηγουμένως υλοποι­ηθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος, γεγονός που δεν θα οδηγήσει σε νέα μέτρα. Αν ο συλλογισμός δια­βαστεί ανάποδα, όμως, τα νέα μέτρα θα είναι προ των πυ­λών, αφού δεν θα υλοποιηθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος μέσα στο 2014, επομένως δεν θα υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας. Επομένως η πολιτική «σταθε­ρότητα» της κυβέρνησης του κ. Σαμαρά συνοδεύεται από μια μόνιμη οικονομική «αβεβαιότητα».

Στη συνέντευξη του ο κ. Δραγασάκης έχει την πολιτική ωριμότητα και το θάρρος να ξεφύγει από το πολυχρησιμοποιημένο καλούπι της αντιμνημονιακής ρητορείας, που έχει πλέον φτάσει τα όρια του ηχητικού κορεσμού.

Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προειδοποιεί ότι δεν υπάρ­χουν ούτε εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις και κόβει τον δι­κό του ομφάλιο λώρο με τις ιδέες της κρατικοποίηοης-εθνικοποίησης-κοινωνικοποίησης (που παραπέμπουν σε τριτοκοσμικές αντιλήψεις για λύση προβλημάτων) και, πο­λύ περισσότερο, ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να αναβιώ­σει κράτος των προηγούμενων δεκαετιών. Δι’ αυτού του ρεαλιστικού τρόπου έρχεται σε αντίθεση με ομογάλακτους του που επιμένουν στην αναβίωση μισθών, συντάξεων και προνομίων του παρελθόντος, αλλά και σε επαναπροσλή-ψεις στον δημόσιο τομέα.

Ο κ. Δραγασάκης, βεβαίως, δεν είναι εύκολο να απαλ­λαχτεί από τις κλασικές εκφράσεις τής πάλαι ποτέ Ανανεω­τικής Αριστεράς περί «εναλλακτικών πολιτικών» – φράσεις παντός καιρού, χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο.

Δίνει, όμως, ψήγματα μιας πιθανής μελλοντικής δια­πραγμάτευσης για την απομάκρυνση «από την παγίδα του χρέους»: Επαναπροσδιορισμφς του ορισμού του πρωτογε­νούς ελλείμματος ώστε να μην περιλαμβάνονται οι δημό­σιες επενδύσεις και παράλληλα χρηματοδότηση των δημό­σιων επενδύσεων μέσω ευρωομολόγων ή άλλου ευρωπαϊκού θεσμού. Με άλλα  μείωση του χρέους και κάποια μορφή ανάκαμψης της οικονομίας.

Γιατί έχουν σημασία αυτές οι δύο συνεντεύξεις;

-Πρώτον, γιατί υποκρύπτουν την πιθανότητα πρόωρων εκλογών αν κυβέρνηση και φορολογούμενοι πολίτες φτά­σουν στα όρια των υποχωρήσεων τους.

-Δεύτερον, γιατί και οι δύο πλευρές ομολογούν, τηρου­μένης της διαφορετικότητας τους, ότι οι δυσκολίες εξακο­λουθούν να είναι… εμπροσθοβαρείς, ανεξαρτήτως του μνημονικού – αντιμνημονιακού χαρακτήρα τους.

-Τρίτον, γιατί οι δύο πρωτεύοντες πολιτικά αντίπαλοι χώροι εμμένουν… παλαιοκομματικά να διεκδικούν, ο κα­θείς για τον εαυτόν του, την «πρωτιά» της λύσης της κρίσης, η οποία, λόγω του μεγέθους και του βάθους της στον χρό­νο, απαιτεί εκ των πραγμάτων συγκέντρωση δημοκρατικών δυνάμεων για την εθνική σωτηρία, με αντιλήψεις που βασί­ζονται στο θλιβερά σκληρό παρόν και μέλλον.