Γιώργος Παπαχρήστος: 22 χρόνια από τη ζωή μου τα πέρασα με εκείνον

Τα πρώτα βήματα στη δημοσιογραφία και το πάθος για τον Ανδρέα Παπανδρέου

Με αφορμή τα 100 χρόνια απο τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου ο δημοσιογράφος της εφημερίδας “Τα Νέα” Γιώργος Παπαχρήστος παραδέχεται στη στήλη του οτι “Για κάποιον όπως εγώ που πέρασα απο διαδοχικά στάδια προσέγγισης και αντιμετώπισης του μετεώρου της ελληνικής πολιτικής ιστορίας που ονομάζεται Ανδρέας Παπανδρέου, ειναι εξαιρετικά δύσκολο να τοποθετηθεί με αντικειμενικότητα απέναντι του και κυριως να επιχειρήσει να το εξηγήσει, αφαιρώντας τα ψιμύθια με τα οποία αναγκαστικά τον εχει στολίσει στο μυαλό και την ψυχή του” για να συμπληρώσει οτι 22 χρόνια απο τη ζωη του τα πέρασε με εκείνον: “Απο το μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου του ’74, στο πεζοδρόμιο έξω απο το King’s Palace, το ξενοδοχείο που βρισκόταν στη γωνια των οδών Πανεπιστημίου και Κριεζωτου, ως τις μυθικές περιοδείες ανα την Ελλάδα της δεκαετίας του ’70 για να φθάσει το μήνυμα της αλλαγής παντού, κι απο το γλέντι της παραμονής των εκλογών του ’81 στο Καστρι ως τις ατέλειωτες νύχτες έξω απο το Ωνασειο, 22 χρόνια απο τη ζωη μου τα πέρασα με εκείνον”! Ο Παπαχρήστος ομως δεν διστάζει να παραδεχθεί οτι “Ως δημοσιογραφος με κόπο και οχι πάντα με επιτυχία, κατάφερα να απεκδυθώ την ιδιότητα του οπαδού”!

Ο δημοσιογράφος θυμάται “Ως πιτσιρίκος, πρωτοετής στην ΑΣΟΕΕ ήμουν που ως μέλος της ΟΠ (Ομαδας Πρωτοβουλίας) στον Άγιο Δημήτρη βρέθηκα έξω απο το King’s Palace, την ώρα που εκείνος παρουσίαζε τη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Τι έλεγε δεν άκουγα, η φωνή του κατέβαινε ως βόμβος απο τα σκαλιά της αίθουσας στον ημιώροφο και γινοταν ενα με τον θόρυβο των αυτοκινήτων στον δρόμο, αλλα την αλλη μέρα διάβασα στα “ΝΕΑ” ολόκληρη τη διακήρυξη. Ξεκινούσε με το Κυπριακό, που ήταν το θεμα των ημερών και μας έκαιγε όλους – κάθε βράδυ στην πλατεία διαδηλώναμε κατα του “Αττίλα” φοιτητές και εργάτες, το καθημερινο ραντεβού, χωρίς ραντεβού. Αλλα παρακάτω έλεγε πράγματα που με γοήτευσαν και έκαναν το εφηβικό μου μυαλό να αρχίσει να γεννάει ωραίες εικόνες”.

Την επόμενη φορά που ο ανήσυχος Παπαχρηστος είδε τον Ανδρέα Παπανδρέου απο κοντά ήταν δυο ή τρεις ημερες μετα τις εκλογες του 1974: “Ήταν πίκρα μεγάλη αυτο το 13,58%. Αδύνατον να το χωνέψεις. Προφανώς ούτε κι εκείνος. Έτσι μου φάνηκε εκείνο το απόγευμα που τον είδα τυχαία να κατεβαίνει απο μια λευκή μερσεντές που οδηγούσε ο Μιχαλης ο Ζιάγκας, στο πεζοδρόμιο, κάτω απο τα γραφεια του κόμματος στην οδό Πανεπιστημίου 57. “Δεν πειράζει, πρόεδρε” του φώναξα, αλλα ο τρόπος που με κοίταξε και το μικρό νεύμα με το κεφάλι έδειχναν οτι τον είχε πειράξει, και πολυ”.

Τέλος δυο χρόνια μετα ο Γιώργος Παπαχρήστος θυμάται πώς ξεκίνησε το δικό του ταξίδι στη δημοσιογραφια απο την “Εξόρμηση” και αποκαλύπτει οτι εν μερει το χρωστάει στον πατριώτη του Καρολο Παπούλια: “Ενα βράδυ στο γραφείο της οδού Τσόχα με ρώτησε πού δουλεύω. Εκείνος μόλις είχε επιστρέψει απο τη Γερμανία και είχε ανοίξει δικηγορικό γραφείο – είχε αποτύχει να εκλεγεί βουλευτής Ιωαννίνων στις εκλογες. “Στο Αθηνόραμα”. “Τι ειναι το Αθηνόραμα;” “Περιοδικό”. “Στην Εξόρμηση να δουλέψεις, την εφημεριδα μας” μου είπε, αλλα εγώ δεν ήξερα κανέναν τοτε εκεί. “Περιμενε”. Σήκωσε το ακουστικό. “Παπούλιας στο τηλεφωνο. Δώστε μου τον Μαρούδα”. Του τον έδωσαν. “Έχω ενα δικό μου παιδί εδω, δημοσιογραφο, απο τα Γιάννενα, να σ’ τον στείλω;”. Πήγα την αλλη ημερα, Χαριλάου Τρικουπη 45, απέναντι απο τα κεντρικά γραφεια. Τον βρήκα χωμένο μεσα σε κατι στοίβες εφημερίδων, χαρτια πεταμένα και στάχτες, παντού στάχτες – κάπνιζε πούρα. Με κοίταξε πίσω απο τα χοντρά κοκάλινα γυαλιά. “Ο Κάρολος μου είπε οτι είσαι δημοσιογραφος, μπορείς να γράφεις;”. Μπορούσα. Και κάπως έτσι άρχισαν ολα. Έμεινα πέντε χρόνια στην Εξόρμηση – εκείνος με έκανε πολιτικό συντάκτη. Παρακολούθησα βημα βημα την πορεία του Ανδρέα προς την εξουσία, καλύπτοντας ενα πλήθος περιοδειών ανα την Ελλάδα του Ηγέτη και άπειρες ομιλίες του σε εκδηλώσεις στην Αθηνα. Τον είδα να βαριέται, να θυμώνει, να χαίρεται, να γελάει, να αστειεύεται. Τον είδα να συννεφιαζει, να αγριεύει, να γινεται τρυφερός, ανθρώπινος. Τον είδα να επαινεί ανθρώπους, να κατσαδιάζει άλλους, να συσκέπτεται. Και είδα και τον λαό να τον αποθεώνει. Να του φιλάει τα χερια, να τον αγγίζει, ακομη και να κλαίει στο πέρασμα του”.